Dark Blood?!

Mijn familie leeft

Vera pov

We waren weer terug. "En?" vroeg Verliena. Ik keek naar Keelin. Ze liep de woonkamer in en knipte in haar vingers. De 3 kisten verschenen. "Cool" zei Verliena. "Blijf getransfomeerd" zei Keelin. Ik knikte. Vlad was weer terug getransfomeerd. Wilko kwam aan rennen. "Hier" zei hij en gaf het wolfsmelk aan Keelin. "Dankje" zei ze. Wilko transfomeerde ook terug. Keelin en ik haalde de deksel van Verliena's kist er af. In de kist lag een skalet met kleren aan. "Iel" zei ik en trok een vies gezicht. "Steek je hand boven de kist uit" zei Keelin. Ik stak mijn hand uit boven de kist. Ik deed mijn hand open. Keelin deed het zelfde maar legte haar hand op de mijne. Het wolfsmelk lag tussen onze handen. "Pak stof" zei Keelin. Ik pakte Demonenstof. "Leg je hand met de stof op mijn hand" zei Keelin. Ik deed dat. Keelin pakte Elfenstof en legte haar hand weer op de mijne. "Oké zeg mij na" zei Keelin. "Ik geef mijn kracht" zei Keelin. "Ik geef mijn kracht" zei ik. "Aan haar zo dat ik haar wek uit haar dood" zei Keelin. "Aan haar zo dat ik haar wek uit haar dood" zei ik. De grond begon te trillen. De muren begonnen ook te trillen. Goud licht kwam uit onze handen. Ik keek naar Verliena's geest. Die verdween in het skelet. Het vieze skelet werd weer heel en de botten werden weer mooi wit. Er kwam een huid over heen. Haar lange blonde haren kwam uit haar hoofd grooien. Een knal een een druk, drukte mij en Keelin's handen uit elkaar. Keelin en ik vielen op de grond. Ik kwam met mijn hoofd keihard tegen de stoelpoot aan. "Auw" kreunde ik. Vlad rende nar mij toe en knielde naast me. Wilko rende naar Keelin.

Vlad pov

"Vera gaat het?" vroeg ik. "Hmn ja" kreunde ze. Ik hielp haar met opstaan. "Wat gebeurder er?" vroeg Vera. Keelin stond ook weer. "Ik weet het nie normaal is dat niet zo, maar omdat we iemand van 100 jaar geleden weer uit de dood wekken krijg je dit effect" legte Keelin uit. "Wat een knal" zei Wilko. Vera liep langzaam naar Verliena. "Verliena?" fluisterde ze. Ze legte haar hand op de rand van de kist

Vera pov

Ineens greep een hand mijn hand. Ik schrok heel erg. Het was de hand van Verliena. Ze opende haar ogen. "Verliena" zei ik. Ze lachte. Verliena kwam overrijnd. Ik gaf haar een knuffel. "Vera kom" zei Keelin. Ik knikte. Keelin en ik deden het zelfde bij mijn ouders, alleen knalden we nu niet weg. Mijn ouders, Verliena en ik gaven elkaar een groepsknuffel. "Wat ben je groot geworden" lachte mijn moeder half en gaf me een knuffel. Ik lachte. Ik keek mijn moeder aan. Ze had mooie blauwe ogen net als ik. Zij keek in mijn pik zwarte ogen. "Vera, zusje, eindelijk" zei Verliena. Ik gaf haar een knuffel. Verliena stond met haar rug naar Vlad. Ik had mijn hoofd op haar schouder dus opende ik mijn ogen om naar Vlad te kijken. Hij lachte warm. "Kan jij nu ook transfomeeren?" vroeg ik. "Ik weet het niet" zei Verliena. Ineenss begon alles weer vies te worden. "Oh nee mijn spreuk is uit gewerkt" zei ik. "En het gebouw staat op instorten" zei Keelin. "Snel naar buiten" zei Vlad. Mijn ouders en Verliena rende naar buiten. Keelin, Wilko en Vlad ook. Ik rende ook weg alleen een plank onder mijn voet verdween. Ik zakte met mijn voet de grond in en ik zat vast. Ik probeerde me los te rukken maar het werd steeds erger. "Vlad! Help!" riep ik. Ze stonden allemaal buiten. Ik concenteerde me en sloot mijn ogen. Ik opende mijn ogen en mijn ogen waren helemaal bloed rood. Ik kon door de muur kijken. Cool. Oké ff focusen. Ik keek door de muren om te kijken waar ze waren. Ze stond buiten en Vlad keek weer naar binnen. Ik knipperde met mijn ogen. "Vlad! Help me!" riep ik nogmaals. Ineens begon het plafon te kraken. "Oh nee" zei ik paniekerig. "Vera!" riep Vlad. "Vlad help!" riep ik. Een houten balk viel naast me neer. Nu viel er 1 voor me. Ik keek omhoog. Het hele plafon storte nu in en ik kon nergens heen. Ik gilde.

Vlad pov

Ik hoorde Vera gillen. "Vera!" riep ik. Ik wilde naar binnen rennen maar Keelin hield me tegen. "Het is te gevaarlijk" zei Keelin. "We moeten wachten" zei Wilko. Ik keek naar het huis, het was al bijna helemaal ingestort. Ik voelde een hand op mijn linker schouder. Ik keek om. Verliena keek mij aan. Ik keek terug naar het huis. Nu was het helemaal ingestort. Ik rende naar het puin. "Vera!" riep ik. Ik zocht in het puin naar Vera. "Keelin probeer haar te voelen" zei ik. Keelin rende naar mij toe. Ze stak haar hand uit en voelde. "Hier" zei ze. Ik keek naar de grote zware balk. Ik probeerde hem optetillen. "Wilko help ff" zei ik. Wilko hielp me. We verschoven de balk. Ik zag blond haar. "Vera" zei ik. Ik haalde nog wat planken weg. Wilko hielp mee. Wilko vond haar gezicht en ik haar arm. Ik tilde haar uit het puin. Haar gezicht zat onder de zwarte vegen. "Leeft ze nog?" vroeg Wilko. Ik legte mijn oor op haad borst. "Haar hart klopt langzaam" zei ik. "We nemen haar mee naar de herberg" zei Keelin. Wilko en ik knikte. Ik pakte Vera op met haar benen over mijn linker arm en met mijn rechter arm onderstuunde ik haar rug. "Vera alsjeblieft" zei ik zacht. Ze ademde heel langzaam. "Maar wacht ze is nog getransfomeerd" zei ik en stopte met lopen. "Laat mij maar" zei Keelin. Ze was nog getransfomeerd. Ze pakte elfenstof en blies het over Vera heen. Vera veranderde weer normaal. "Zo" zei Keelin en transfomeerde ook terug. "Goed gedaan" zei ik. Keelin lachte. Ik liep weer verder. Keelin en Wilko liepen mee en Vera's familie bleef.