Sunken (Him2)

1

_هی! آهای! پسرجان، اینور، نه نه اون طرف نه، سمتِ راستت! این بالا!

و بالاخره نگاهش پیدام کرد، با بی حالی به چشمام نگاه گذرایی انداخت و بعد، تا اومدم به خودم بجنبم تا حرفمو بزنم دوباره با بی تفاوتی سرشو انداخت پایین و به راه خودش ادامه داد!
لبخندی که کل صورتمو پوشونده بود در عرض چند ثانیه ناپدید شد!
با ناامیدی اهی کشیدم و طبق عادتی که جدیدا این روزا بهش گرفتار شده بودم، انقد بهش خیره شدم تا به خونه‌اش رسید و از دیدرسم خارج شد!
ما چند ماهی هست که به این محله اومدیم، و من بار اولی که از پنجره اتاقم به بیرون نگاه کردم پسر سیاه پوشی رو دیدم که با شونه هایی که از اون حالت افتاده تر نمیشد با بی حالی راه میرفت و کوله پشتی سیاه رنگش رو دنبال خودش روی زمین میکشید!
من اون روز صبح زود بخاطر سرفه های پشت سر هم خواهرم_هیونا_از خواب پریدم و بعد ازینکه داروهاشو بهش دادم خواب از سرم پرید و دیگه نتونسته بودم بخوابم پس از پنجره اتاقم به بیرون زل زدم و مشغول دید زدن مردم بودم که نگاهم بهش افتاد!
دیدم که خونه اش دو، سه تا خونه از خونه ی ما فاصله داره، تنها خونه ی اون محل که هیچ گلی توی باغچه‌ی کوچیکِ حیاطتش کاشته نشده بود! حتی علفای هرزم انگار اونجا رو برای زندگی کردن انتخاب نمیکردن!
بعدها فهمیدم که اینکارِ هر یکشنبه صبحشه!
اخه کدوم ادم احمقی یکشنبه صبح ساعت هفت نشده راه میوفته که بره دریا رو ببینه؟ منظورم اینه که خب، دریا که قرار نبود احیانا خشک بشه یا فرار کنه؟نه؟
شاید من هم به اندازه‌ی اون احمق بودم!
اون یکشنبه ها صبحِ زود میرفت تا دریا رو ببینه و
من هم یکشنبه ها صبح زود بلند میشدم تا اونو ببینم!
کم کم شروع کردم درموردش از مغازه دارها و همسایه ها پرسیدن!
اسمش چیه؟ چیکارست؟دانشجوهه‌؟افسرده‌ست؟پدر و مادرش کجان؟تنها زندگی میکنه و.....چرا صبحای یکشنبه مثل یه رباطی که انگار از قبل برنامه ریزی شده مستقیم بدون نگاه کردن به اطرافش به سمت ساحل میره؟؟
چرا انقدر غمگینه؟
حتی مردم هم با غصه به جسمی که جون داشت اما روح نداشت نگاه میکردن...

.
.
.

(بعدها فهمیدم که اون روحش رو چندسال پیش تو دریا از دست داده! روحش غرق شده بود! تو اب همون دریایی که هرروز صبح به دیدنش میرفت جون داده بود!
جسم اون، خیلی وقت بود که دیگه خونه‌ی امن روحش نبود....)

***********
Esam💙💜