White in the red heart(ခိုနားခွင့်လေး )Complete

💞4💞

ခိုနားခွင့်လေး

                     💞4💞

      ကောင်လေးငယ်က ခေါင်လေးငုံ့လျက် ဖြေလာသည်။ ပိုင်ရှီး သူ့ခေါင်းလေးကို အသာပွတ်ပေးပြီးနောက် ကုန်သည်ကြီးဘက် လှည့်လိုက်၏။

"သူကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်အစားကကျွန်တော်ပိုင်ရှီးကိုယ်တိုင်ဝယ်ပေးထားတာပါ....."

       ကုန်သည်ကြီးလည်း မျက်နှာပျက်ကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမလဲ မသိဖြစ်နေတော့သည်။ ပိုင်ရှီးက ခပ်ပြုံးပြုံးပင် စကားဆက်လိုက်၏။

"ဒီကလေးဘယ်သူ့ဆီကမှမခိုးဘူးဆိုတာကျွန်တော်ယုံတယ်....သူသာခိုးခဲ့ရင်ဒီအချိန်ထိဒီမြို့မှာရှိနေမှာမဟုတ်ဘူး....သူထွက်ပြေးလောက်ပြီပေါ့....မဟုတ်ဘူးလား....ကုန်သည်ကြီး...."
"ဟုတ်....ဟုတ်ပါတယ်...သခင်လေးပြောတာမှန်ပါတယ်....ကျုပ်သေချာမစစ်ဆေးမိဘူး..."

"ဖြစ်တတ်ပါတယ်.....ကုန်သည်ကြီးဆီမှာသူ့ကိုခေါ်ထားရတာအခက်အခဲဖြစ်ရင်...စိတ်မပူပါနဲ့..."
"ဘာလို့လဲ..."

"ကျွန်တော်သူ့ကိုမွေးစားမှာမလို့ပါ...."
"ဟင်!"

        လူအုပ်ကြီးကလည်း လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည်။ ပိုင်ရှီးက ထပ်၍ စကားတက်လိုက်၏။

"ရမလား..."
"ရပါတယ်....ရပါတယ်....ခေါ်သွားပါ...."

       သို့နှင့် ပိုင်ရှီးသည် ကောင်လေးငယ်၏ လက်ကိုဆွဲ၍ မြင်းဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကောင်လေးငယ်ကို သူ့အရှေ့မှာ ထားလိုက်ပြီး သူကအနောက်ကနေ မြင်းကြိုးကိုင်လျက် ချင်းမင်းရွာသို့ ခရီးနှင်လာခဲ့၏။

       မြို့ကထွက်လာပြီးနောက် တောလမ်းအတိုင်း ဆက်လာခဲ့သည်။ ဖြောင်းဖြူးနေသော ထိုလမ်းထက် မြင်းတစ်ကောင်နှင့် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ။

"ကိုကို......ကိုကိုတကယ်ပဲကျွန်တော့်ကိုခေါ်ထားမလို့လား..."
"အင်း..."

"ဒါပေမယ့်.....ကိုကိုကကောင်းကင်ဂိုဏ်းကလေ....ကျွန်တော်က...."
"ငါသုံးနှစ်အတွင်းပြန်ဖြစ်မယ်မထင်ဘူးမင်းကိုတစ်နေရာရာမှာအခြေချနိုင်အောင်လုပ်ပေးခဲ့မယ်....ငါမပြန်ခင်...."

"ကိုကိုပြန်ပြီးရင်ပြန်မလာတော့ဘူးလားဟင်..."

        ပိုင်ရှီး ပြုံးရုံသာ ပြုံးလိုက်သည်။ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောတော့ချေ။ သို့နှင့် ညနေစောင်းရောက်သောအခါမှ ချင်းမင်းရွာသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ပိုင်ရှီး ထင်ထားတဲ့အတိုင်း ရွာငယ်လေးပါပဲ။ အိမ်ခြေ၅၀လောက်သာ ရှိလိမ့်မည်။ ဆန်စပါး ပေါများသော ရွာကလေး၊ ညဆိုမီးပုံပွဲ အမြဲကျင်းပသော ရွာကလေးက ယခုဆို ညနေစောင်းရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ တံခါးပိတ်ကာ အိပ်ကြတော့သည်။