"Anlatayım mı sana? Anlayacak mısın anlatırsam?" Dedi bir anda ateş gibi bir sesle. Elleri kollarımı kavradı.
"Neyi?" Dedim titrek bir nefesle.
"Anlatamadıklarımı." Sesi dümdüzdü, ama gözleri... Söylediklerim onda bir alev çıkarmıştı ve şimdi beni...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1 HAFTA SONRA
"Tamamdır, orda görüşürüz."
Telefonu kapatıp yatağımın üzerine attığımda odamda derin bir nefes aldım. Evi özlemiştim. Dün sınırdan dönmüştük ve sertifikalarımızı da alarak eve gelmiştik. Korkut ve abim yaralanmamdan sonra bu görev süresini kısalttırmışlardı, gönüllü yaptığımız iş olduğu için de kolay olmuştu.
Abim bizimle birlikte dönse de, Korkut görevinden dönmemişti daha. Ne zaman biterdi bilmiyordum ama belki bugün bile gelirdi, belli olmazdı. Saçlarımı kuruturken dudaklarımı büktüm, onu özlüyordum.
Bir saate bizimkilerle bir kafede buluşacaktık ve onları da epey özlemiştim. Özellikle Selami ve Zehra'nın arasını çok merak ediyordum. Zehra hala kendini geri çekse de Akın onların hep yan yana olduğunu söylüyordu.
"Annesini kuzusu." Annem aralık kapıdan içeri girince ona gülümseyip kuruyan saçlarımı bırakıp ona döndüm. Kollarını bana doladığında mutlulukla sırıttım. "Oy nasıl özlemişim ben bunu ya!"
"Çok mu özledin kız?"
"Çok annem çok." Yanaklarımdan öptü. "Sağ sağlim döndünüz ya, daha ne isteyim?"
Evet, anneme yaralanma olayımı söylememiştik. Hatta Ömer ve Tolga abim dışında kimse bilmiyordu. Yarama her gün pansuman yapmaya devam ediyordum. Evde zor olsa da annemlerden gizleyebiliyordum. Ağrım da yoktu zaten. Kabuk bağlayan bir yara olduğu için artık iyiydim, iyileşiyordum.
"Şükür annem."
Kollarından çıkıp aynamın karşısına geçerek saçlarımın ayırdığım tutamlarını balıksırtı örmeye başladım. Annem de yatağımın üzerine oturup dikkatle bana bakıyordu.
"Gonca?"
Tedirgince gülümsedim. "Efendim anne?"
"Bana anlatmak istediğin bir şey var mı annem?"
İşte gelmiştik konuya, iki haftadır içi içini yiyordu anlatayım diye ama biraz utanıyordum. Annemden hiçbir zaman bir şey gizlememiştim ve gizlemezdim de. O her şeyden önce bana yakın arkadaştı ve kızsa da her şeyde yanımda olurdu. Ayaklarımızın üzerinde durmamız gerektiğini öğrenerek büyümüştük biz.
