SEVDA ÇİÇEĞİ

39.Bölüm: "Orman"

39.BÖLÜM: "ORMAN"

Selam, biz geldik.

Finale az bir zamanımız kalmışken yorumlarda daha aktif olsak? Yıldızları görelim mi..

Keyifli okumalar.

🌸

"...bu şirketin altyapısı da, iç tasarımı da bizde olduğu için bu konuda üçe ayrılarak çalışacağız." Kılıç odadaki sekiz mimara baktı. "İlgi alanlarınızın çoğuna göre çalışma arkadaşlarınız önemli."

"Gonca ile bu konuda ortak olabilirim ben." Gülsüm bana bakıp gülümsediğinde kafamı salladım. "Ayrıca Utku da bize oldukça yakın."

"Tamam." Kılıç kalan mimarlara bakıp ciddiyetle, "Siz de karar verin. Öğlen toplantı odasında plan için toplanacağız," dedi.

Yanındaki Narin'e bakarak odanın çıkışına yöneldiğinde dudaklarımı büktüm. Bir haftadır çok rahat çalışmıştık ama şimdi çok önemli bir şirketin yapımı vardı. İş saatlerini aşmasak da çok çalışacağımıza emindim. Öğlen toplantıdan sonra odalara dağıldığımızda Utku ve Gülsüm planlama hakkında konuşuyorlardı. Yaklaşık beş kat bizdeydi.

"Ben aşağıdan yeni kalemler alıp geliyorum."

Çizim kalemlerimiz özel tasarım olduğu için sıkça bitiyordu ve aşağıdaki şirketin dolabından alıyorduk. Gülsüm hızlıca çıktı odadan.

"Biz de ufaktan taslaklara bakalım."

Utku çenesiyle masayı işaret edince oraya yöneldim.

"İç dizayna daha çok dikkat edecekler gibi," dedim düşünceli bir sesle. "O yüzden geniş çizimler yapıp odaların içini dolduralım."

"Mantıklı."

Önümüzdeki kağıda bakarken bir an Utku yanıma çok yaklaştı. Bu hareketinden pek hoşlanmasam da dikkatinin kağıtta olmasından dolayı önemsemedim. Taslak için kurşun kalemi elinde çevirdi ve ardından bana baktı.

"Nereden başlayalım?"

"Zeminden başlıyoruz zaten ama bu sefer acaba yapının içinden mi başlasak?"

"Karışabilir." Gözleri kısıldı. "Gülsüm güzel zemin hazırlıyor, ona soralım."

"Olur."

Tam bir şey söylemek için de ağzını aralamıştı ki, tamamen camdan olan odanın duvarlarından birinin hareketliliğini gördüm. Kafamı çevirdiğimde gergin omuzlarıyla ve çatılı kaşlarıyla bize bakan Korkut'u gördüm. Adımları oldukça yavaştı ama sanki gözleriyle zemini dövüyordu. Üzerinde siyah bir kot ve siyah ince bir kazak vardı. Havalar artık iyice soğuduğu için de üzerinde siyah bir kaban.

Doğrulup kapıya doğru bir adım attığım sırada o da cam kapıyı aralamıştı. Utku sessizce ona bakarken o da sanki öldürecekmiş gibi Utku'ya bakıyordu.

"Canım," dedim sakin bir sesle yanında biterek. Ne kadar sinirli dursa da çok özlemiştim ve geldiğine de çok mutlu olmuştum. "Hoş geldin."