နန်းတော် ၏အဓိကအဆောင်တစ်ခုဖြစ်သည့် စားဖိုဆောင်သို့သွားရာလမ်းတွင် နန်းတွင်းသူလေးများ တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တွဲပြီး ရုတ်ရုတ်သဲ သဲဖြစ်နေကြသည်။ မျက်နှာထက်တွင်ထိတ်လန့်မှုများပြည့်နှက်နေကြပြီး တီးတိုးသံလေးများလည်း ညံစီနေကြသည်။
မကြာမီ ထိုနားသို့ နန်းတွင်းစစ်ဆေးရေးမှူးတချို့နှင့် ရှောင်းကျန့်ဦးဆောင်လာသော နန်းတွင်းစစ်သည်တချို့ရောက်ရှိလို့လာကာ ဝိုင်းအုံနေသည့် လူစုကို ခွဲထုတ်လိုက်လေသည်။
ထိုနေရာတွင် ပက်လန်အနေအထားဖြင့် လဲကျသေဆုံးနေသည့် ရုပ်အလောင်းကိုရှောင်းကျန့်ငုံ့ကြည့်လိုက်ကာ...
"ဒါကို ဘယ်သူအရင်ဆုံးမြင်တာလဲ..."
"စားဖိုဆောင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ နန်းတွင်းသူလေးနှစ်ယောက်က မြင်တာပါတဲ့..."
"ဘယ်အချိန်ကတည်းကလဲ..."
"စားတော်ပွဲတွေ ချက်ဖို့ပြင်ဆင်တဲ့အချိန်လောက်ဆိုတော့ လင်းကြက်တွန်ပြီး သိပ်မကြာသေးတဲ့အချိန်လို့ယူဆလို့ရပါတယ်..."
ရုပ်အလောင်းနားတွင် ရှောင်းကျန့် အနီးကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာပြင်ကိုသေချာကြည့်ရှူလိုက်သည်။ လည်ပင်းတစ်ခုလုံးကစ၍ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးခရမ်းရောင်သန်းနေသည့်ပုံက သာမန်လူတွေအတွက်တော့ ခြောက်ခြားဖွယ်ရာအတိ။
လိမ်ကောက်တွန့်ကွေးနေသည့် ခြေချောင်းလက်
ချောင်းများက မသေဆုံးခင် အင်မတန်ဆိုးရွားလွန်းသည့် ဝေဒနာကို ခံစားသွားရဟန်ရှိသည်။ဥပမာ အသက်ရှူရခက်ခဲခြင်းမျိုး။
ထိုသေဆုံးသူ၏ ဝတ်ရုံထက်မှာ ချိတ်ဆွဲထားသည့် တံဆိပ်ပြားကိုသာ မတွေ့ရင် မည်သူမည်ဝါဆိုတာကို ခွဲခြားလို့မရအောင် ဖြစ်ရသည်။ သေဆုံးသွားသူက နန်းတွင်းစစ်သည်တွေထဲက ထက်မြက်သူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး လက်အောက်ငယ်သားတွေရဲ့လေးစားခြင်းခံရသည်။ရန်ငြိုးရန်စ တွေလည်းမရှိသလောက်ရှားတာဖြစ်၏။
စစ်ဆေးရေးမှူးဘက်သို့ ရှောင်းကျန့်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး...
"ဘာကြောင့်လို့ထင်လဲ..."
"အဆိပ်မိတယ်လို့ယူဆလို့ရပါတယ်..."
YOU ARE READING
Bamboo Forest
Fanfictionအာဃာတနဲ့မေတ္တာ၊ ဦးနှောက်နဲ့ နှလုံးသား။ တိုင်းပြည်နဲ့လူမျိုး ၊ တာဝန်နဲ့ဝတ္တရား။ ဘယ်ကိုဆက်လျှောက် လမ်းပျောက်နေတဲ့အခါ... ဤနေရာမှာခြေစုံရပ်လို့။ အနောက်သို့... တစ်လှမ်း...နှစ်လှမ်း...သုံးလှမ်း။ Cover Photo Crd:
