"အာ...ဝမ္...ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္ နာရာ အျပင္ျပန္ထြက္ေပးပါ့မယ္..."
ဝမ္ရိေပၚရွိရာ အေဆာင္သို႔နာရာခန္ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္တစ္ေယာက္တည္းေျခကၽြံလာမိျခင္းျဖစ္သည္။
အနည္းငယ္ပြင့္ဟေနသည့္တံခါးေၾကာင့္ ခြင့္မေတာင္းေတာ့ဘဲ ဝင္လာမိစဥ္ အကၤ်ီလဲေနဟန္ရွိသည့္ ဝမ္ရိေပၚကိုအေပၚပိုင္းဗလာနဲ႔ေတြ႕မိသြားတာေၾကာင့္ေၾကာင္အမ္းၿပီးရပ္ၾကည့္ေနရာမွ အေဆာင္ျပင္သို႔ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။အျပင္သို႔ေရာက္လာသည့္ နာရာခန္ကနံရံတစ္ခုဘက္ကိုေက်ာမွီလို႔ထားၿပီးပူထူသြားသည့္မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အသာေလးယပ္ခပ္ေနရသည္။
အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္၏ကိုယ္ခႏၶာကိုဒီလိုပထမဦးဆုံးကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေတြ႕လိုက္ရသည္ျဖစ္၍ရွက္ စိတ္တို႔မႊန္ထူသြားတာျဖစ္မည္။အထူးသျဖင့္ထိုသူကကိုယ္ႏွစ္သက္ရသည့္အမ်ိဳးသားျဖစ္တာေၾကာင့္ပိုဆိုးတာျဖစ္သည္။
လူတစ္ေယာက္ကဘယ္ေလာက္ေတာင္ျပည့္စုံနိုင္သနည္းဟုေမးလာပါလၽွင္ သူသည္ဝမ့္ကိုသာလက္ညိဳးထိုးျပလိုက္ရေတာ့မည္။က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းေသာခႏၶာကိုယ္ မဆိုထားႏွင့္ခုနက ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိစဥ္ဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရေသာ ခါးေစာင္းထက္ရွိၾကယ္ပုံလိုလိုေဆးမွင္ေၾကာင္ေလးသည္ပင္ဝမ္ႏွင့္အင္မတန္လိုက္ဖက္လြန္းတာျဖစ္သည္။
"ဧကရီ ဝင္လာလို႔ရပါၿပီ...မသင့္ေတာ္တဲ့ပုံရိပ္ကိုျပမိသလိုျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ရပါတယ္ ဝမ္..."
အေဆာင္ျပင္ဘက္ထိလိုက္လာကာဖိတ္ေခၚသည့္ဝမ္ရိေပၚေနာက္သို႔နာရာခန္လိုက္လို႔သြားသည္။အေဆာင္ထဲေရာက္လာသည့္အခါဝမ္ရိေပၚကနာရာခန႔္ကိုစားပြဲရွိခုံတစ္ခုတြင္ထိုင္ေစလိုက္ၿပီး...
"ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘာလာလုပ္တာလဲ ဧကရီ..."
"ဝမ့္ဆီလာတာေလ..."
ဝမ္ရိေပၚတံခါးအျပင္ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး...
YOU ARE READING
Bamboo Forest
Fanfictionအာဃာတနဲ့မေတ္တာ၊ ဦးနှောက်နဲ့ နှလုံးသား။ တိုင်းပြည်နဲ့လူမျိုး ၊ တာဝန်နဲ့ဝတ္တရား။ ဘယ်ကိုဆက်လျှောက် လမ်းပျောက်နေတဲ့အခါ... ဤနေရာမှာခြေစုံရပ်လို့။ အနောက်သို့... တစ်လှမ်း...နှစ်လှမ်း...သုံးလှမ်း။ Cover Photo Crd:
