DARK HELL UNIVERSITY

CHAPTER 57

Dark/Casper's POV

Nagising ako sa isang lugar na napapalibutan ng usok. I don't know why i'm here dahil ang huli ko namang natatandaan ay nasa isang bakanteng room ako at sinaksak ako ng kapatid ko. Damn! Patay naba ako? No! Hindi pwede! Hindi pa ako handang mamatay. Kung nagawa kong labanan ang mga kalaban ko, baka kaya ko ring labanan ang kamatayan ko but what can I do? Paano ako makakaalis sa lugar na ito?

"Son,"When I heard a familiar voice, I immediately look at where it come from.

"Dad, Mom!" I was surprised to see them because I never expected to see them again.

"I'm happy to see you again my son."My mom said.

"Me too mom."I said.

Gusto ko silang yakapin pero ayaw ko silang lapitan dahil baka isama nila ako. Ayaw ko! Ayaw ko pang sumama sakanila.

"Come with us son."My mom said.

"I'm sorry mom because I can't. Hindi ko pa kayang iwan ang kapatid ko lalong lalo na ang babaeng mahal ko." I told to my mom

"I'm so proud of you son dahil nagawa mong labanan lahat ng pinag daanan mo. Humihingi ako sayo ng kapatawaran sa lahat ng nagawa kong kasalanan."-Dad

"Hindi niyo kailangan humingi ng kapatawaran sakin dad, kung meron man kayong dapat hingan ng kapatawaran ay yun ay sa nagawan niyo ng kasalanan. Kay Nethan at sa nanay niya."

Si Nethan. Sa simula palang hindi ko na gusto ang pinapakita niya dahil sa alam kong nag papanggap lang siya. Sa dami ng nakasalamuha kong tao alam ko na kung sino yung totoo at nag papanggap lang at sa nakita ko sakaniya. Nag papanggap lang siya at pakitang tao lang but hinayaan ko nalang dahil wala naman akong pakialam sakaniya. Noong nakipag tulungan ako sakanila. May kutob na talaga ako noon na may mag tatraydor samin at nong napalaban kami sa basement ay don ko napag tanto na tama ang kutob ko at siya yung pinag hinalaan ko dahil siya lang yung hindi ko kilala what I mean lahat kasi ng kasali sa rank ay pina check ko ang background at tanging yung background lang niya yung magulo. Iba iba ang sinabi ng mga inutusan ko tungkol sa background niya kaya sa simula palang talaga iba na ang pakiramdam ko sakaniya. Noong may nag padala ng email kay Carlo at matapos ko itong mabasa ay naisip ko na siya yun dahil siya lang naman yung pinakamalapit kay Carlo but hindi pa naman ako sigurado ng mga oras na yun kung siya ba talaga yung kalaban o mata at tenga lang siya ng kalaban kaya hindi ko muna pinaalam sakanila pero balak ko naman talagang ipaalam sakanila, gusto ko lang talagang makasigurado muna bago ipaalam sakanila and noong gabi na nag difused kami ng mga bomb ay sinundan ko siya after niya kaming turuan at nakita ko na may kinausap siyang mga lalaki. Hindi ko napakinggan ang usapan nila noon dahil mukhang nakaramdam siya kaya umalis nalang ako noon at sinimulan ng mag difuse ng bomba at ng may marinig akong pag sabog ay dali dali akong nag punta sa pinag mulan nito. Eneexpect ko na talaga noon na maaring hindi magawang ma difuse ni Nethan yung bomba kung saan siya namin inasign dahil sa busy siya sa pakikipag usap sa mga tauhan niya but hindi ko naman eneexpect na pasasabugin agad nila Untie/Uncle yung bomba dahil nasa amin si Gerry pero ginawa parin nila kaya don ko napag tanto na wala talaga silang pakialam sa anak nila kaya nga pinatay ko nalang si Gerry sa halip na gawin namin itong pain. Noon nga palang nasaksak si Nethan, alam ko na sinadya niya talagang mag pasaksak dahil kung hindi naman dapat hinila nalang niya si Carrie pero ang ginawa niya humarang pa talaga siya para ano? Para mag mukha siyang bayani? Para hindi siya pag hinalaan? Para kaawaan siya ni Carrie? Yun ang naisip ko non kaya hindi ako naawa sakaniya but nitong kinuwento niya ang nangyari sakaniya ay nakaramdam ako ng lungkot at sakit kaya wala akong nagawa para pigilan ang kapatid ko. Alam ko naman talaga na may reason siya kaya hindi ko agad siya pinakialaman nong nalaman ko na siya yung traydor samin. Hinayaan ko nalang muna siya non dahil sa gusto ko munang malaman ang rason niya and hindi rin naman kasi ako basta basta pumapatay lalo na kung wala namang dahilan but hindi ko akalain na yun pala ang rason niya and hindi ko rin akalain na yun ang gagawin niya.

"I will son but I still want to apologize to you. I'm sorry son dahil ikaw ang sumalo ng mga kasalanang nagawa ko."He sincerely apologized.

"You don't need to apologize dad dahil hindi niyo naman ginusto ang nangyari."

Hindi ako galit kay dad dahil base naman sa kinuwento ni Nethan hindi naman nga daw nito ginusto yung nangyari at isang pag kakamali lang yun.

He nodded.

"Kung ayaw mo na humingi ako ng tawad. Mag papasalamat nalang ako. Thank you son dahil hindi mo pinabayaan ang kapatid mo, salamat sa lahat ng ginawa mo but gusto ko lang sabihin sayo na hindi mo dapat ginawa yun, hindi ka dapat nag higanti, hindi ka dapat pumatay. Maraming paraan para pag bayarin ang mga may kasalanan at hindi sa paraan ng pag patay dahil kahit kailan hindi masusuklian ang kasalanan ng isa pang kasalanan."He told me so I nodded.

Tama si Dad marami ngang paraan para mapag bayad ko sila Auntie/Uncle at hindi sa paraan ng pag hihiganti at pag patay. Masyado lang kasi akong nag padala sa galit ko kaya nagawa ko yun pero ngayon pinag sisisihan ko na lahat ng nagawa kong kasalanan.

"Bumalik kana son. Inaantay kana nila." Sabi ni Dad.

I nodded.

"Thanks dad and mom. See you soon."Sabi ko.

Ayaw kong mag paalam sakanila dahil mag kikita kita pa naman kami.

----

Carrie's POV

Napaupo nalang ako sa narinig ko dahil biglang nanlambot ang mga tuhod ko. Ayaw kong marinig na sabihin yun ng doctor na gumagamot kay Casper dahil hindi ko talaga kakayanin. Hindi ko kayang mawala siya.

"Kamusta si kuya?!"Puno ng pag aalalang tanong ni Cindy na ngayon ay kararating lang.

"Hindi ko alam. Wala pang sinasabi ang doctor."Sagot ko.

"Hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko kapag nawala siya."Umiiyak na sambit ni Cindy.

"Shush, magiging maayos ang kapatid mo."pag papatahan ni kuya sakaniya saka siya niyakap.

Nang makita namin yung doctor na gumagamot kay Casper ay agad namin itong nilapitan.

"Kamusta po ang lagay niya doc?" Si kuya na yung nag tanong.

"Maraming nawalang dugo sakaniya kaya kailangan niyang masalinan ng dugo. Sino sainyo ang pamilya ng pasyente?"Sambit ni Doc.

"Ako po, mag kapareho rin kami ng blood type." Sabi ni Cindy.

"Sumama ka sakin."Sabi ni doc.

Agad naman sakaniyang sumama si Cindy kaya kaming tatlo nalang ang naiwan dito. Ako, si Kuya at ang pamangkin ko.

Nang may maramdaman akong yumakap sa hita ko ay agad akong napatingin dito at ng makita ko ang pamangkin ko ay agad akong umupo saka ko siya niyakap.

"Don't cry."Sabi nito kaya napangiti nalang ako at napatango tango saka ko pinigilan ang pag iyak ko.

Makalipas ang isang oras. Natapos narin gamutin si Casper at nailipat narin siya sa private room pero di pa siya nagigising. Ang sabi ng doctor, stable na naman ang lagay niya kaya kahit papaano ay gumaan na yung pakiramdam ko.

Kami nanga lang palang dalawa ni Cindy ang nag babantay sakaniya dahil umalis muna sina kuya at ang pamangkin ko dahil hindi naman pwede na maraming bantay atsaka bawal din dito ang bata.

Habang inaantay ko siyang magising ay naramdaman ko nalang na nakatulog na ako at nagising nalang ako ng maramdaman ko na gumalaw yung kamay niya na hawak ko.

Nang makita kong gising na siya ay napangiti nalang ako.

-----------------------------------------------------------