ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် ) Book 2

Arc.11.24

ရွန္းေမာ့ယင္း သူလက္ဖဝါးထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေလးဆီကေန ဖရိုဖရဲျဖစ္လာတဲ့စြမ္းအင္ကို ခံစားမိတာေၾကာင့္ ထြက္သြားဖို႔ အလ်င္လိုလာတယ္ ။ အရင္တစ္ေခါက္ သူတို႔ အနီေရာင္ဝတ္သရဲနဲ႔ ေတြ ့တဲ့အခ်ိန္က မုလ်န္ခဲ့သည္ အဓိကကုဒ္ရဲ့ တိုက္ခိုက္မႈကို ခံခဲ့ရေသးသည္ ။ ဒီကမ႓ာတြင္ မုလ်န္ခဲ့အားထိခိုက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာသည္ အဓိကကုဒ္တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္သည္ ။

Administer program ကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဖန္တီးဖို႔က လြယ္ကူတာမဟုတ္ေပ ။ အနည္းငယ္လြဲေခ်ာ္သြားတာနဲ႔ ကုဒ္ေတြက ရႈပ္ေထြးသြားေတာ့သည္ ။ အဲ့ဒီရႈပ္ေထြးမႈကေန ကပ္ေဘးတစ္ခုခုဖန္တီးခဲ့မိရင္ အက်ိဳးဆက္ကို မည္သူမ်ွတားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပ ။

ရွန္းေမာ့ယင္း ေရာက္လာသၫ့္ လူမ်ားအား အေရးလုပ္ျခင္း မရိွဘဲ မုလ်န္ခဲ့အား ခ်က္ခ်င္း ဆြဲေခၚကာ ၿမိဳ႔ျပင္သို႔ ဦးတည္ ေျပးလႊားေတာ့သည္ ။ အဓိကကုဒ္အတြက္ေတာ့ လီက်န္းက ဒီမွာရိွေနၿပီဆိုတာ သိတာေၾကာင့္ အလ်င္မလိုပါ ။ သူက မုလ်န္ခဲ့ကို လံုၿခံဳတဲ့ေနရာပို႔ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့မည္ ။

ဤသို႔ လွၫ့္ပင္မၾကၫ့္ဘဲ ထြက္ေျပးသြားလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားသျဖင့္ ခ်ဳးယြီေရာ လီက်န္းပါ မ်က္ေမွာင္ေတြ ၾကဳတ္သြားၾကသည္ ။

' ဒီလို ကိုယ့္ေရ႔ွကို တစ္ေယာက္ေယာက္ရုတ္တရက္ေပၚလာရင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ၾကၫ့္မိရမယ္ေလ .. ပံုမွန္ဒီလိုျဖစ္သင့္တာေလ '

" လိုက္စမ္း !! " မုန္းတီးမႈကို ဖံုးကြယ္ထားသၫ့္အသံျဖင့္ လီက်န္း အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ ။ မေရတြက္ႏိုင္တဲ့အရိပ္ေတြက ခ်က္ခ်င္း လႈပ္ရွားလာကာ လမ္းမေပၚ ထိုးထြက္လာၾကေတာ့သည္ ။ ကေလးငိုသံ ၊ ရယ္သံ ၊ လူႀကီးေတြရဲ့ ရန္ျဖစ္သံဘ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ တခစ္ခစ္ရယ္သံ နဲ႔ တရႈံ႔ရႈံ႔ငိုသံေတြဟာ အဘက္ဘက္ကေန စတင္ထြက္ေပၚလာတယ္ ။ ဒီအသံေတြက တၿမိဳ႔လံုးကို လြမ္းၿခံဳသြားၿပီး ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အတိ ျဖစ္ေစတယ္ ။

ဒီၿမိဳ႔ထဲမွာ အသက္ရိွေနပံုရတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ဒါဟာ သရဲၿမိဳ႔လို႔ေတာင္ ေခၚလို႔ရေနၿပီျဖစ္သည္ ။