မေကုန်းချင်

Chapter 57

ပညာရှိ၏ လွမ်းဆွတ်တမ်းတခြင်း

ချန်ရုံသည် အစေခံ၏ သနားညှာတာရိပ်များ လွှမ်းနေသော အကြည့်ကို ဂရုမစိုက်ပေ။ သူမသည် မီးပုံးပျံများကိုသာ အာရုံစူးစိုက်စွာလုပ်နေ၍ ကောင်းကင်ပေါ်သို့ တစ်ခုပြီး တစ်ခု လွှတ်တင်‌နေတော့သည်။

ညနေခင်းတစ်ခုလုံးသည် မီးပုံးပျံများ လုပ်ခြင်းနှင့် လွှတ်တင်ခြင်းများဖြင့်သာ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။

ည‌သန်းခေါင်၌ ချန်ရုံ မောမောနှင့် အိပ်ပျော်သွားသောအခါ အသက်ငယ်သည့်အစေခံသည် သူမ၏ အဖော်အစေခံအား တို့၍ ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။

"ဒီအားရုံဟာ နောက်ထပ် သနားစရာ မိန်းမတစ်ယောက်ပါပဲ..."

ထိုအစေခံ၏အသံထဲ၌ စိတ်ညှိုးငယ်မှုအနည်းငယ် ပါဝင်နေပေသည်။

နောက်တစ်နေ့သည် လျင်မြန်စွာ ရောက်ရှိလာသည်။

မနက်စောစောတွင် တောအုပ်လေးထဲမှ ကျူရိုးတူရိယာသံက ပြတင်းပေါက်များကို ကျော်ဖြတ်၍ အဆောင်ထဲသို့ ဝင်လာသည်။ ချန်ရုံသည် မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်၍ ပိုးသားလိုက်ကာများကို ကျော်၍ ကြည့်လိုက်သည်။

မိုးတိမ်များမှိုင်းညှို့နေသော ကောင်းကင်သည် မည်းမှောင်နေ၍ အချိန်မရွေး မိုးရွာချတော့မည်ကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။

ချန်ရုံသည် လက်ကိုထောက်ကာ အားပြု၍ ထထိုင်လိုက်ပြီး စောင်ကို ရင်ဘတ်နားထိဆွဲယူလိုက်ကာ ကောင်းကင်သို့ မော့ကြည့်နေမိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် အသက်ငယ်သော အစေခံလေးက ပြောလိုက်သည်။

"သခင်မလေး...ကိုယ်လက်သန့်စင်ပါတော့မလား..."

အစေခံလေး၏အသံက မနေ့ကထက် ပိုပျော့ပျောင်းနေ၍ ချန်ရုံ့ကိုကြည့်နေသော မျက်လုံးများ၌လည်း သနားညှာတာမှုများ ပျော်ဝင်နေသည်။

ချန်ရုံက အစေခံလေးကိုမကြည့်ပဲ ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။

ခံစားချက်မရှိပဲ မျက်နှာဗလာဖြစ်နေသော ချန်ရုံ့ကိုကြည့်၍ အစေခံအငယ်လေးက ရုတ်တရက်ပြောလိုက်သည်။