မေကုန်းချင်

Chapter 89

သဝန်တိုခြင်း

အမှောင်ထု၏အဓိကချုပ်နှောင်မှုဖြစ်လာသော ဝမ်းနည်းပူဆွေးစွာအော်ဟစ်သံများမှာ ညကောင်းကင်ယံတွင် ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးလာကြသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့်ချန်ရုံမှာ စိတ်တည်ငြိမ်မှုပျောက်ဆုံးသွားပြီး ဒူးထောက်လျက်သားခွေကျသွားခဲ့သည်။ထို့နောက်တွင်သူမက လှည်းရထားကြမ်းပြင်၌ လေးဖက်ထောက်သွားကာ ထောင့်တစ်နေရာ၌ ကျုံ့ကျုံ့ကလေး ထိုင်နေခဲ့လေ၏။

သို့သော်လည်း အချိန်သည် သူမအတွက် ရပ်တန့်မပေးခဲ့ပေ။တိုက်ပွဲတွင်းမှ‌ အော်ဟစ်သံများကလည်း အတောမသတ်နိုင်ပုံရသည်။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် ချန်ရုံတစ်ယောက် နွေးထွေးမှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ချန်ရုံမှာ သူမကိုယ်တိုင်ပင်မသိလိုက်ဘဲ ထိုရင်ခွင်ထဲသို့တိုးဝင်ကာ တစ်ဖက်လူ၏ခါးကိုလည်း လက်ဖြင့်တင်းကြပ်စွာဖက်တွယ်ထားမိလေ၏။သူမက ထိုရင်ခွင်ထဲ၌ ခေါင်းဝှက်ထားလျက် အနေအထားရှိနေသည်။

အမှောင်ထုနှင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုများကြားတွင် ထိုသူက

သာယာသောလေစိုင်သဖွယ်ပင်။ချန်ရုံမှာ လေထုကို အလွန်အမင်းလိုအပ်နေသောရေနစ်နေသူတစ်ဦးသဖွယ် ထိုလူအား လက်မလွှတ်စတမ်း ဖက်ထားမိလျက်သားရှိနေခဲ့၏။

အချိန်မည်မျှကြာရှည်သွားသည် မသိလိုက်ပေ။ထို့နောက်တွင် လှည်းရထားအပြင်၌ရှိနေသည့်စွင်းယန်က ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်လာလေသည်။

" မီတာငါးရာ ... နောက်ထပ်မီတာငါးရာပဲ ဆက်ဖောက်ထွက်ဖို့လိုမယ်ကွ ... "

ထိုအော်သံတွင် စည်းဘောင်မဲ့သော အတောမသတ်နိုင်သည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုအငွေ့အသက်များပါဝင်နေသည်။

အမိန့်နာခံကြောင်းပြသသည့် ကြွေးကြော်သံများကြားတွင် ဓားချင်းရိုက်ခတ်သံများက ပိုမိုကျယ်လောင်လာသည်။

“ညီအစ်ကိုတို့ ...လူရိုင်းတွေမှာ စစ်ကူမရှိဘူး ... သူတို့မှာ စစ်ကူမရှိဘူး ... ငါတို့နဲ့အင်အားချင်းအတူတူပဲ ”