Kaybolan Yıllar| Asker & Savcı

Kaybolan Yıllar| 5

🖇️ Selamlar, nasılsınız?

🖇️ Ufak bir sürpriz yaparak bölümü erken atmaya karar verdim. Umarım severek okuduğunuz bir bölüm olur, keyifli okumalar dilerim..

🖇️ Satır arası yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın..

5.Bölüm

Eylül 2019

Devrim ve Pamir'in ilişkileri çok güzel bir şekilde ilerliyordu. Sevgili olmaya karar vermeden evvel tanıştıkları ilk günden, birlikte vakit geçirmeye başladıkları ilk andan itibaren zaten aralarının iyi olacaklarını ikisi de biliyordu. Yanılmamışlardı. Arkadaşken nasıl güzel bir ilişkileri varken sevgiliyken de bu böyle devam etmişti.

Mayıstan itibaren şuan bulundukları güne kadar sürenin nasıl geçtiğini ikisi de anlamamıştı. Devrim'in okulu tatile girmiş, Pamir'in özel kuvvetler eğitimi tamamlanmıştı. Bu zorlu süreçlerde ikisi de daima birbirlerinin yanında olmuşlardı. 

Devrim, gece boyu finallerine çalışırken Pamir de bazı geceler onun yanında oturup ona yardımcı olmaya çalışmış, bazı gecelerde ise  kıza küçük sürprizler yapmıştı. Devrim ise Pamir'e pek yardımcı olamamıştı ama her daim yanında olduğunu ona hissettirmişti. Eğitimi bittiğinde iki ailenin de katılacağı bir yemek ayarlamıştı. Hem abisi için hem Pamir için kutlama planlamıştı.

Bu süreçte ailelerine de aralarındaki durumdan bahsetmişlerdi. Bora, başta Pamir'e sert çıkışsa da kardeşinin mutluluğu gözlerinden okunduğu için bunu bozmaya kıyamamıştı ve çok fazla sorun çıkarmamıştı. Ahu hanım, bu duruma sevinmişti. Pamir'in çocukluğunu bilen biri olarak kızının kararına destek çıkmıştı. Turan bey ise Pamir'e karşı sertliğini korusa da onu sevdiği için ses çıkarmamıştı.

Pamir'in ailesinin tarafında da her şey yolundaydı. Halide hanım zaten ilk gördüğü andan beri Pamir ile Devrim'i yakıştırdığı için çok mutlu olmuştu, Serhat bey ise bu durumdan memnundu. Keza Burçe'de Devrim'i bir abla gibi benimsediğinden onu yengesi olarak kabullenmişti. 

Devrim metrodan inerek Pamirle ilk karşılaştıkları kafeye doğru ilerlerken yüzündeki gülümsemeyi silemedi. Pamir küçük bir operasyona çıkmıştı ve bugün döner dönmez Devrim ile buluşmak için sözleşmişlerdi. 

Devrim, kafeye yaklaştığında kapının önünde dikilen Pamir'i görerek duraksadı. Gözleri adamın üzerinde dolaşırken dıştan herhangi bir sorunun olmadığını görerek derin bir nefes verdi. Adımlarını Pamir'e doğru atarken Pamir, Devrim'i görmenin verdiği mutlulukla büyükçe gülümsedi. Ama bu içinden geçen düşünceleri pek gölgeleyememişti.

Devrim koşar adımlarla sevdiği adama yaklaşıp kollarının arasına girerken Pamir onu hafifçe kaldırıp ve burnunu kızın saçlarının arasına gömerek derin bir nefes aldı. "Çok özledim seni." Devrim kollarını usulca çekerken Pamir'in ela gözlerinin en içine baktı. 

"Bende, bende çok özledim." Pamir'in içten bir şekilde söylediği cümleyle gülümsemeye devam etti Devrim. İtinayla adamın gözlerinin içine bakarken konuştu. "İyisin değil mi? Telefonda sesin gergin gibiydi."

Pamir, elini kızın yüzüne yaslayarak nazikçe yanağını sevdi. "İyiyim, şuan çok daha iyiyim." dedikten sonra gözlerini usulca kapatarak kızın dudaklarına dudaklarını bastırdı. Küçük bir öpücükle bile kendini daha iyi hissettiğini söyleyebilirdi.

Kızın yanağında duran elini indirerek Devrim'in elini avuçlarının arasına aldı ve kafeyi işaret ederek konuştu. "Kafeye geçip oturalım, sana söyleyeceğim bir şeyler var." diyerek kızı kafeye doğru yönlendirirken Devrim'in içini kocaman bir merak kaplamıştı.