My Boss is My Ex

BFTP 50

Gusto ko silang lahat patahanin pero maski ako walang magawa.

" AHHHHH!!! " di ko na matiis. Parang sa lahat ng pagkakataong makakaramdam ako ng matinding sakit, mas malala. Palala ng palala.

" Kayla, please! No, please! " kahit nababalot na ng luha ang aking mga mata nakikita ko pa din ang pagtulo ng mga luha ni Dave. His not letting go of my hand.

Nakabaluktot na ko sa kama. Di ko alam kung paano iindahin ang sakit na hindi ko din alam kung saan mismo nanggagaling.

Nag-iiyakan na sila Tamara at Tita. Shevi's about to cry but she still manage to shout to call a doctor.

Nagmadaling lumabas ang natataranta na din na si Xander.

Habang nagkakagulong pumapasok ang mga nurse at doctor sa loob ng kwarto, hindi ko na alam kung saan ibabaling ang aking tingin.

May biglang tinurok na syringe ang doctor na nagpakalma sakin pero ang sakit ay nandito pa din, dama ko pa din.

Mabilis na nakalapit si Dave sa pwesto ko para hawakan ng napakahigpit ang aking kamay, kita ko sa peripheral vision ko na nagkakagulo pa din sila Shevi.

" Love, please be strong.. " nanghihinang pakiusap sakin ni Dave. Tarantang taranta na sya.

" Love, i-if ever i-I da die-. "

" Ssshhh, ssshh don't say that. " pag-aawat nya sakin.

Iniinda ko pa din ang sakit na nadarama ko ngayon.

" Dave, we've got to face the truth. " this is life, and this is how it works.

" No, stop saying that. Ju-just please.. please Kayla fight for yourself, fight for me. Please fight for our future. " namumula na ang mukha nya habang may gigil ang pagkakasabi. This is the first time na nakita ko syang ganito. Ibang iba sa itsura nya noong una kong tangkain syang iwan. Naaawa ako sa sarili ko pero mas naaawa ako sa kanila, sa kaniya.

Sumikip ng matindi ang dibdib ko. Hindi ako makahinga. I'm begging on my own, 'please help me!'.

This is too much.

Umalingawngaw ang napakalakas kong boses sa loob ng kwarto. Patuloy na sumisigaw sa sakit na nadarama. I know that no one can help me now except God, and whatever his plans for me.. I'll completely accept it.

Kung ano ano na ata ang naiturok sa akin at mukhang wala na nga. Wala ng pag-asa.

As I feel the pain from head to toe, para na kong mawawalan ng malay.

Hinawakan ko ng mahigpit sa braso si Dave kahit na nanghihina ako. I slowly grab him to come closer to me. Tinapat ko ang bibig ko sa tenga nya.

I breathlessly whisper my last words.. " I'm sorry but I can't take it. I love you. "

People say that life's a real struggle, but how come the few ones survive? I don't even have a clue. There are lots of distress feelings. You will experience everything as you continue living. You can feel the 'pain' in many different ways. But now, I know that mine will now end.

---