ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΚΛΑΪΝ

Ο Πολ απλώθηκε στη θέση του και στήριξε τα χέρια του δεμένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού.Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του καθώς θυμήθηκε όλα εκείνα που μαζί της είχε περάσει.''χμ!''ακούστηκε στην αρχή.Ο Έρικ τον παρατηρούσε,ο Κλάιν κοίταζε τη Νέλη που έμενε σφιγμένη και αμήχανη.''Που αλλού θα μπορούσε να γνωρίσει τη Νέλη κάποιος?Μα στα ατελείωτα πάρτυ, που τότε δεν έλειπε ποτέ απο κανένα.''είπε για αρχή και την έκανε αργά να τον κοιτάξει.Αυτός παρέμενε στην ίδια στάση,το μακρύ σώμα του γέμιζε τη καρέκλα,το στέρνο του φαρδύ και σκληρό,το πρόσωπό του είχε άγριο σχήμα και τα μάτια του επιβλητικά,όπως ήταν και με εκείνη.Ίσως να υπήρξε και ο μόνος άνθρωπος που η Νέλη είχε φοβηθεί,ο μόνος που φοβόταν ακόμα.Δε τον είχε χωρίσει απλά,το είχε σκάσει.

Στα είκοσί της χρόνια είχε φύγει απο το σπίτι για ένα λόγο που ο ούτε ο πατέρας της δε κατάλαβε ποτέ.Πήρε τα ελάχιστα λεφτά που είχε μαζέψει και απλά αποφάσισε να περιπλανηθεί.Τρία χρόνια τριγύρναγε,πήγαινε σε όλα εκείνα τα πάρτυ που άγνωστοι άνθρωποι μαζεύονταν και στο τέλος ένιωθαν να γνωρίζονται.Κάπνιζε,έπινε και ανάμεσα στους αγνώστους, ελεύθερη έκανε οτι στο μυαλό της κατέβαινε.Λάθη,λάθη,εκείνη μόνο λάθη θυμόταν.Όταν όλα αυτά τελείωσαν και επέστρεψε σπίτι της, υποσχέθηκε στον εαυτό της πως ποτέ ξανά δε θα βάδιζε σε δρόμους που δεν ήξερε, απο τότε το άγνωστο τη φόβιζε, απο τότε η ζωή της πήρε άλλη τροπή.Ο πατέρας της, τη δέχτηκε δίχως να μιλήσει,δίχως ποτέ να τη ρωτήσει,απλά άνοιξε την αγκαλιά του και την έκλεισε μέσα.Το παιδί του ήταν,η κόρη του που δεν ήθελε να χάσει.Και ενώ μέχρι τότε η Νέλη χόρευε για μερικά χρήματα, ξαφνικά μέσα της όλα πήραν άλλο νόημα και ο χορός έγινε τα συναισθήματα της,το καταφύγιο που είχε ανάγκη και ο τρόπος έκφρασής.Ο Πολ ήταν εκείνος που τα γνώριζε όλα,σκληρή καρδιά,ατίθαση, έτοιμη να κάνει τα πάντα για μια δόση εκδίκησης.Της το είχε δηλώσει τότε <απο μένα δε το σκάει κανείς και αν το κάνει να περιμένει τη τιμωρία του>.Όταν τον είδε στο εστιατόριο δε πίστεψε ούτε την αγκαλιά που της έκανε, ούτε τα λόγια που είπε.Να τη χτυπήσει ήθελε,ήταν σίγουρη πως αν την έβρισκε μόνη αυτό θα έκανε.Δε θα ήταν και η πρώτη φορά άλλωστε,όποτε θύμωνε,όποτε ζήλευε τη πονούσε με όποιο τρόπο έβρισκε.

''...χόρευε σε όλους και σε ένα απο εκείνα τα πάρτυ στάθηκα τυχερός και χόρεψε και σε εμένα.Αυτό ήταν αρκετό για να μου κλέψει τη καρδιά.Έτσι έκανε η Νέλη.Κούναγε το κορμί της και έφευγε αφήνοντας τα θύματά της να αιμοραγούν''συνέχιζε να εξηγεί ο Πολ.Η Νέλη σχεδόν άκουγε απο δίπλα,τα δόντια του Έρικ να τρίζουν.Ούτε και εκείνος ήθελε να ακούσει περισσότερα και αποφάσισε να μη ρωτήσει τίποτε άλλο.Ο Πολ όμως πλησίασε και ακούμπησε στο τραπέζι κοιτώντας τον Έρικ μέσα στα μάτια.Είχε καταλάβει,ήξερε και θα το τράβαγε το σκοινί,δε θα άφηνε την ευκαιρία να πληγώσει τη Νέλη ''Καθόταν πάνω σου φιλαράκι και έκανε έρωτα με τη μουσική.Εκεί μπροστά σου να λικνίζεται σα να ήσουν μέσα της.Θα μπορούσε να σε κάνει να τελειώσεις μόνο με εκείνο το κολασμένο ρυθμό που το κορμί της ακολουθούσε, αρκεί να της έβαζες μερικά χαρτονομίσματα στο χέρι και σε έστελνε στα σύννεφα.Μια σταλιά κορίτσι και στη ζωή σου δε λαχταρούσε τίποτα περισσότερο απο εκείνη.''του περιέγραψε σιγανά τονίζοντας τις λέξεις,στο μυαλό του Έρικ όλες έγιναν εικόνα και αφού πετάχτηκε θυμωμένα απο τη θέση του, άρπαξε τη Νέλη απο το μπράτσο.Ο Κλάιν του έκανε νόημα γεμάτος κατανόηση.Ο Πολ παρέμεινε στη θέση του γελώντας ειρωνικά με τα μάτια καρφωμένα ακόμα στον Έρικ.Εκείνος τράβηξε τη Νέλη μέχρι το αμάξι,το χέρι της πονούσε αλλά δε μίλησε, η πίεση έδειχνε πόση ένταση ο Έρικ μέσα του έθαβε.Την έβαλε στο κάθισμα και κάνοντας το γύρω του αυτοκινήτου μπήκε και έφυγαν αμέσως.Δε της μίλησε,σε όλο το δρόμο κουβέντα δε της είπε μέχρι που έφτασαν έξω απο το σπίτι της.Η Νέλη στάθηκε λίγο με την ελπίδα πως θα άκουγε έστω μια λέξη απο το στόμα του και ας ήταν θυμωμένη,προσβλητική,μόνο μια λέξη λαχταρούσε που δυστυχώς δεν είπε ποτέ.Άνοιξε τη πόρτα της και βγήκε έξω μένοντας στο πεζοδρόμιο.Εκείνος έβαλε μπρος φεύγοντας δίχως να της ρίξει βλέμμα.