ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΟΤΙ ΔΙΝΕΙΣ,ΠΑΙΡΝΕΙΣ

Ο πανικός έσφιξε τη καρδιά της Νέλης και τα πόδια είχαν καρφωθεί στο πάτωμα.Ο Πολ προχώρησε με ειρωνικό χαμογελάκι προς τη κουζίνα.Εκείνη τον ακολούθησε και σε πολύ λίγο στον ίδιο χώρο βρισκόταν και ο Έρικ.Ήταν ήσυχος,απλά κοιτούσε με τα χέρια δεμένα στο στήθος, λιγάκι παραπέρα.Η Νέλη του είχε ζητήσει να την αφήσει μόνη της να τον διώξει και έτσι αποφάσισε απλά να της δώσει μια ευκαιρία, με εκείνον πιστό φρουρό κοντά της.''Τι θες εδώ?''τον ρώτησε αμέσως.Ο Πολ επέβαλε το ανάστημά του μπροστά της και τα μάτια γυάλισαν στο φως της μέρας ''Αυτό που μου ανήκει''της απάντησε σκύβοντας μπροστά στο πρόσωπό της.Η Νέλη ζάρωσε τα φρύδια της και έγνεψε ανήξερα ''Δε σε καταλαβαίνω''του είπε σε μια προσπάθεια να μάθει περισσότερα ''Τα λεφτά που μου έκλεψες μικρή''της πέταξε.Εκείνη έκανε δυό βήματα πιο πίσω κοιτώντας τον με απορία ''Τι λες?Για ποια λεφτά μιλάς?''ρώτησε αφού ειλικρινά δε πίστευε στα αφτιά της ''ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ''της φώναξε κάνοντας το κορμί της να τιναχτεί απότομα.Ο Έρικ ζοριζόταν αλλά έμενε ακόμα στη θέση του.Η Νέλη έσκυψε το κεφάλι και χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα.Έπειτα το βλέμμα καρφώθηκε πάνω του και η οργή την είχε πλυμμιρήσει καθώς κατάλαβε για ποιο πράγμα της μιλούσε .Απότομα έβαλε τα χέρια της στο στήθος του και τον έσπρωξε όσο μπορούσε ''Τι λες ρε?''είπε στην αρχή σιγά ''ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΑ ΜΙΛΑΣ?''ούρλιαξε και η φωνή της ακουγόταν πρώτη φορά τόσο δυνατά στα αφτιά του Πολ που νόμιζες οτι έβγαζαν καπνούς.''ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΕΦΤΑ?''τόνισε εκείνη ξανά και το κορμί φώναζε μαζί της ''Εξαφανίσου απο μπροστά μου ΤΩΡΑ!Είσαι οτι χειρότερο έχω γνωρίσει και αν τολμήσεις να ξανάρθεις θα σε κάνω να καταλάβεις ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ!''τα λόγια τα είχε σκεφτεί καλά,τα έλεγε πότε σιγανά και πότε με ένταση.Ο Πολ τη πλησίασε ξανά ''Τα λεφτά αυτά βγήκαν εξαιτίας μου.Εγώ έκλεινα τις δουλειές,άρα μου ανήκουν.Αλλά ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΖΩ ΝΑ ΣΕ ΠΗΔΑΝΕ ΚΙΟΛΑΣ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ!''είπε στο τέλος και το χέρι του με δύναμη χτύπησε το πρόσωπό της.Πάντα έτσι έκανε,πάντα πέταγε το κορμί της στο πάτωμα άνανδρα,άγρια και την άφηνε ώρες εκεί κάτω.Το ίδιο είχε κάνει και τώρα χωρίς όμως να σκεφτεί.Τον Έρικ τον είχε ξεχάσει κιόλας μέσα στο θυμό του και εκείνη η λάθος κίνηση ήταν η μεγαλύτερη της ζωής του.

Η σκηνή άλλαξε τα μάτια του Έρικ μόνο με ένα κλείσιμο.Το γκρι σκοτείνιασε και θα απορούσε κανείς πως ένα ζευγάρι μάτια μπορούν να μεταμορφώσουν ολόκληρο άνθρωπο.Μαύρα,σκοτεινά έκαναν το πρόσωπό του άγριο,σκληρό και άκαμπτο.Μπροστά του έβλεπε εκείνον να χτυπάει τη Νέλη ξανά και ξανά.Ακριβώς αυτό το πράγμα συνέχεια και αναρωτιόταν πως γίνεται το μυαλό μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα να εμφανίζει το ίδιο και το ίδιο.Δεν άκουγε κανέναν ήχο πια και χρειάστηκε μόνο δυό βήματα για να φτάσει μπροστά στον Πολ που δε πρόλαβε ούτε να κουνηθεί.Το χέρι του Έρικ σηκώθηκε και το σχήμα του στον αέρα νόμιζες πως έπαιρνε φωτιά.Όταν άγγιξε το πρόσωπο του Πολ σταγόνες απο αίμα το έσκασαν και πετάχτηκαν στο χώρο.Εκείνος έπεσε σχεδόν αναίσθητος κάτω μα ο Έρικ δε θα σταμάταγε έτσι απλά,ποτέ δε σταμάταγε έτσι απλά.'Εκατσε πάνω του και εκείνο το φλογερό χέρι, τον χτυπούσε ανεξέλεγκτα.Το πρόσωπο του Πολ δε φαινόταν,κόκκινος καμβας απο το αίμα, που δε σταματούσε να βγαίνει απο παντού.Μια μηχανή ο Έρικ που κάποιος την είχε ξεκινήσει και τώρα δεν ήξερε πως να τη κλείσει.Μια μηχανή!