ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΗ?

Μετά το κλέισιμο του τηλεφώνου η Νέλη ένιωσε την ώρα να περνά γρήγορα και έτσι πολύ σύντομα άκουσε τα βήματά του να τη πλησιάζουν.Σηκώθηκε απο εκείνο το παγκάκι και στάθηκε απέναντί του.Ένας ήλιος που σιγόσβηνε,δυό άνθρωποι να κοιτάζονται και μια πόλη κάτω απο τα πόδια τους.Τι ζωγραφιές φτιάχνεις καμια φορά βρε ζωή,τι όμορφες εικόνες?Τα μάτια έτρεμαν,η καρδιά χτυπούσε και εκείνος ήταν έτοιμος για τις πρώτες λέξεις που θα χαλούσαν τη σιωπή,την ηρεμία.Γιατί ο έρωτας κάνει φασαρία,ο έρωτας είναι άγριος,φωνάζει δυνατά και τον ακούν μόνο εκείνοι που ξέρουν να τον ζουν.Η Νέλη δεν ήταν έτοιμη, αυθόρμητα απλώνοντας το χέρι της στο μέρος του,ζήτησε να τη περιμένει για λίγο και έπειτα στράφηκε στη πόλη.Το στόμα της στεγνό μα εκείνη κατάπινε,κατάπινε και ανέπνεε.Πόσο τον ήθελε ούτε φανταζόταν και το χαμηλό φως του ήλιου τον φώτισε μπροστά της.Σα σημάδι της τον έδειχνε,αυτός είναι Νέλη της έλεγε,αυτός.Όλα τα αισθανόταν έντονα,τον αέρα,το φως,τη πόλη, το άρωμά του,τη παρουσία του και εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως αυτοί οι δυο θα ήταν μια βόμβα έτοιμη να σκάσει και να παρασύρει τα πάντα στις φωτιές της.

Ο Έρικ τη κοιτούσε γυρισμένη,τη περίμενε και το μυαλό του δε σταματούσε να τη βλέπει στην αγκαλιά του ξανά και ξανά.Μέσα του καιγόταν,πως γίνεται,πως ήταν αυτό δυνατόν.Κοιμήθηκε και ξύπνησε με τόσες γυναίκες,νόμιζε πως κάποιες τις είχε ερωτευτεί,νόμιζε.Εκείνη εκεί όμως,εκείνη η γυναίκα στην άκρη του γκρεμού,τον τρέλαινε.Απο τη μια μέρα στην άλλη,μέσα σε ένα λεπτό,σε ένα δευτερόλεπτο,όσο μια στροφή στο χορό της, διαρκεί.Τόσο χρειάστηκε για να την ερωτευτεί,μια μόνο στροφή.Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως ο έρωτας είναι ενέργεια,ενέργεια που χρειάζεται μια μόνο σπίθα για να κάψει το σύμπαν.Ήξερε πως οι δυό τους ήταν έτοιμοι για τις μεγαλύτερες μάχες,για το πόλεμο που ένας έρωτας κυρρήσει.

Η Νέλη γύρισε ξανά μπροστά του και είδε τους μυς των ματιών του να συρικνώνονται ''Είμαι θυμωμένος Νέλη,τρελαίνομαι απο οργή''της είπε και εκείνη αμέσως ένιωσε το ίδιο,ότι της περιέγραφε ήταν σα να το έβαζε μέσα της ''Το μυαλό μου κάνει εικόνες και δε μ'αφήνει ήσυχο.Εικόνες που δεν αντέχω.Γίνομαι παράλογος'' συμπλήρωσε με το ίδιο ύφος,ήρεμο επιφανειακά αλλά σε κάθε λέξη ένιωθες την ένταση ''Γιατι?Τι σου είμαι?Γυναίκα σου?Γκόμενα σου?''η Νέλη σχεδόν του φώναξε και το πρόσωπό της έδειξε και τη δική της απελπισία ''Στέκομαι μπροστά σου,σου δείχνω πόσο ερωτευμένος είμαι,σου λέω πόσο παράλογο με κάνει αυτός ο έρωτας και το μόνο που μου απαντάς είναι ...αυτο?''σα παράπονο βγήκε απο το στόμα του.Τα χέρια της έσφιξαν μπροστά του και το ύφος της θλιμμένο με έναν θυμό να παραμονεύει ''Και γω...και γω δίπλα σου ήμουν περιμένοντας μια σου λέξη,μια κουβέντα,μια αγκαλιά για να σου απαντήσω οτι και να με ρωτήσεις.Αλλά προτίμησες να με φαντάζεσαι...''πήρε μερικές κοφτές ανάσες καθώς το βάρος ήταν πολύ ''...πως?ΠΩΣ ΜΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ?''ύψωσε τη φωνή της και αγωνιζόταν να κρατήσει τα δάκρυα που με πείσμα ήθελαν να πλυμμηρίσουν τα μάτια της ''Σταμάτα''της ζήτησε εκείνος ''Ούτε να το πεις δε μπορείς''του πέταξε και έβαλε τις παλάμες τις στο πρόσωπο ''Να πηδιέμαι δεξιά και αριστερά για λίγα χρήματα.Έτσι με φαντάζεσαι,έτσι ακριβώς!''του δήλωσε σα να πίστευε πως θα του το έκανε πιο έυκολο.Ο Έρικ θύμωσε ακόμα πιο πολύ και τα χαρακτηριστηκά του αγρίεψαν,τα φουρτουνιασμένα μάτια του,την παγίδευαν.Έκανε νευρικά και γρήγορα βήματα στο μέρος της και την άρπαξε με τα δυό του χέρια.Η Νέλη δε πρόλαβε να αντιδράσει και έμενε εγκλωβισμένη,τόσο κοντά του ''Ναι,ναι,ΝΑΙ!ΕΤΣΙ ΣΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ!''ούρλιαξε στο πρόσωπό της και τότε εκείνα τα δάκρυα το έβρεξαν.Ο Έρικ τα παρατηρούσε να κυλάνε αργά και ρυτίδες στο κούτελο του σχηματίστηκαν.Δε την ήθελε έτσι,τα δάκρυα της μικρά μαχαίρια που τρυπούσαν το κορμί του ''Δε το έκανα ποτέ''του είπε ξεψυχισμένα και έσκυψε το κεφάλι της, εξαντλημένη.Εκείνος ένιωθε το κορμί της να σιγοτρέμει απο το κλάμα.Ο θυμός του δεν είχε περάσει μα μαζί με τον έρωτα και την εικόνα της ανακατευόταν και μια φουρτούνα ξεκινούσε μέσα του.Τη ταρακούνησε για να τον κοιτάξει ''Εσυ?Εσυ Νέλη τι φαντάστηκες οταν είδες εκείνη τη γυναίκα στο γραφείο μου?''τη ρώτησε και το ύφος της χαλάρωσε απο το ξάφνιασμα.Και έτσι απλά με λίγες λέξεις της θύμιζε και τη δική της οργή.Κουνήθηκε έντονα θέλοντας να φύγει μα εκείνος τη κράτησε ακόμα πιο γερά ''ΛΕΓΕ!''απαίτησε και την είδε να θυμώνει ''Δε ξέρω.Πρώην σου?Κάποια που γνώρισες πρόσφατα?Κάποια που κοιμήθηκες το προηγούμενο βράδυ?ΔΕ ΞΕΡΩ!''ούρλιαξε στο τέλος και πάλεψε ξανά για να την αφήσει.''Είδες?Και εσύ παράλογη γίνεσαι''της είπε ήρεμος πια ''Αδερφή μου είναι αλλά και το δικό σου μυαλό αλλιώς με φαντάστηκε.Ξέρεις τι είναι αυτό Νέλη?Ξέρεις?''τη ρώταγε και ενώ ήξερε την απάντηση δε κατάφερνε να του τη πει.''Έρωτας,ζήλεια,τρέλα,θυμός,εγωισμός.ΠΟΛΕΜΟΣ!''της απάντησε στη δική του ερώτηση και τη τράβηξε βάζοντάς τη πίσω απο εκείνο το παγκάκι να κοιτάει τη πόλη.Εκείνος στάθηκε στη πλάτη της ακουμπώντας το κορμί της με το δικό του μα τα χέρια τα έβαλε στις τσέπες.''Θα γίνομαι παράλογος,θα φωνάζω και άλλες φορές θα τα σπάω.Θα ζηλεύω σα τρελός και θα σε θέλω απεγνωσμένα.θα τσακώνομαι μαζί σου,θα φεύγω και πάλι θα γυρνάω.Άλλες φορές θα σε αγκαλιάζω και άλλες τα χέρια μου θα σε πονάνε.Θα κλαις για μένα μα θα παλεύω για να γελάς μόνο.Αυτό που νιώθω για σένα έτσι είναι και δε θα το στόλιζα με ωραίες λέξεις για να σε πείσω.Ξέρω οτι έτσι θα είναι γιατί δε το έχω ξανανιώσει και σε αυτό το πόλεμο Νέλη πάω και 'γω πρώτη φορά''της έλεγε και εκείνη μέσα στις λέξεις άκουγε και τη καρδιά του.

Ο Έρικ της είχε παίξει τη μουσική που χρειαζόταν,στίχοι τα λόγια του και μελωδία οι χτύποι της καρδιάς του.''Είσαι έτοιμη?''τη ρώτησε στο τέλος και τότε εκείνη γύρισε.Έβαλε αργά τα χέρια της πάνω του,τα ταξίδεψε στο σώμα του μέχρι εκείνο το πρόσωπο που είχε ερωτευτεί.Πλησίασε κοντά στα χείλη του και τα χάιδεψε με τα δαχτυλά της ''είμαι''του ψυθίρησε και τότε τη τύλιξε κολλώντας τη πάνω του.Τη φίλησε σα να μην υπήρχε αύριο,σα να πέθαινε και έψαχνε για λίγα λεπτά ακόμα ζωής.Το φιλί του της έδειχνε το πόθο του,την επιθυμία του και τη κατακτούσε το ίδιο τρελά όπως ένιωθε.Η γλώσσα του χόρεψε έναν χορό έρωτα με τη δικιά της και τα χέρια του άγγιζαν το κορμί της με λαχτάρα.Απαλά στο τέλος έσβηνε ενώ τα χείλη ακόμα αγγίζονταν.''Η αδερφή σου είναι πολύ όμορφη''του είπε και εκείνος γέλασε ρίχνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω.Ακόμα και το γέλιο του στα αφτιά της ήταν μελωδία.Τη φίλησε πεταχτά και ύστερα έπιασε το καρπό της οδηγώντας την στο αμάξι.Στο δρόμο ο Έρικ τη κοίταξε και είπε αποφασιστικά ''Υπάρχει και κάτι ακόμα που θέλω να συζητήσουμε''.Η Νέλη αναστέναξε ''Γίνεται να μη συζητήσουμε τίποτε άλλο σήμερα?''τον ρώτησε κοιτώντας τον γλυκά,εκείνος χαμογέλασε ''Μάλιστα.Καινούριο ύφος!Θα το έχω υπόψη μου''απάντησε καθώς αυτή τη γλύκα πρώτη φορά του την έδειχνε.Έφτασαν στο σπίτι της και αφού βγήκαν απο το αμάξι,χέρι χέρι βάδισαν μέχρι την εξώπορτα.Η Νέλη έτοιμη να ανοίξει όταν άκουσαν κάποιον να ξεροβήχει πίσω τους.Τα σώματα γύρισαν και το σατανικό χαμόγελο του Πολ ήταν το τελευταίο που ήθελαν να αντικρύσουν.Το τελευταίο!