ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ

Το πρωί ο Κλάιν έκανε τη καθιερωμένη επίσκεψη του στη Νέλη.Όσο πλησίαζε την είσοδο, τόσο κάτι περίεργο αισθανόταν,κάτι αλλώκοτο,ανατριχιαστικό θα το χαρακτήριζε.Φτάνοντας κοντά στη πόρτα διαπίστωσε πως αυτή ήταν μισάνοικτη.Μα πως τη ξέχασε?αναρωτήθηκε και έπειτα δειλά με το χέρι του την έσπρωξε.Ο Θόρυβος απο μερικά ξερά φύλλα που ο αέρας είχε φέρει μέσα, έφτιαχναν ένα σκηνικό που τον ανησυχούσε.Έστριψε το κεφάλι του προς τη κουζίνα και το αίμα πάγωσε.Το κορμί της Νέλης πεταμένο στα πλακάκια λες και ήταν άψυχο,λες και κάποιος το παράτησε έτσι,ξεχασμένο δίχως αξία,δίχως ζωή.Έτρεξε και τη κράτησε στην αγκαλιά του ''Νέλη?κορίτσι μου,κορίτσι μου,ξύπνα μάτια μου''της έλεγε και αναίσθητη τη κρατούσε στα χέρια του σα να ήταν μωρό,το μωρό του.Έκλαιγε,ολόκληρος άντρας και έκλαιγε.Τη κουνούσε και όμοιος με νανούρισμα έμοιαζε εκείνος ο ρυθμός. Η Νέλη δεν άνοιγε τα μάτια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω της.Άρπαξε το κινητό του δίχως να σκεφτεί και κάλεσε τον Έρικ αμέσως.Η φωνή του Κλάιν όταν του ζήτησε να πάει απο το σπίτι της Νέλης, τον έκανε να τρέξει σα τρελός.Μπούκαρε στη κυριολεξία μέσα στο σπίτι και όταν τον είδε να τη κρατάει σε εκείνο το πάτωμα, η καρδιά του κόπηκε στα δυό.Την άρπαξε απο τα χέρια του γεμάτος αγωνία και φόβο ''Μωρό μου,μωρό μου.Ξύπνα,ξύπνα Νέλη!''της μιλούσε και ταρακουνούσε το πρόσωπό της.Τη προσοχή του τράβηξαν τα δυο μπουκάλια κρασί πάνω στο τραπέζι που άτσαλα ακουμπισμένα έσταζαν ακόμα.Κόκκινο σαν αίμα,μια εικόνα κακή,παράλογη! ''Τι έγινε?''τον ρώτησε ο Κλάιν ''δε ξέρω,δε ξέρω.Χτες της μίλησα και ήταν μια χαρά.Δε ξέρω''απάντησε και επέμενε να ξυπνήσει τη Νέλη.Τη φιλούσε στα χείλη και μέσα στην απόγνωσή του τη χτύπησε στο πρόσωπο ''ΈΛΑ ΝΕΛΗ.ΞΥΠΝΑ ΓΑΜΩΤΟ!''ούρλιαξε και την κόλλησε στο σώμα του.Όταν την άκουσε να βήχει σιγανά έκλεισε το πρόσωπό της στις παλάμες του και χαμογέλασε.Τα μάτια της θολά, χρειάστηκαν χρόνο και μόλις η εικόνα μπροστά της καθάρισε, σα τρελή που την άγγιζε ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, έφυγε μακρυά του.Τον κοιτούσε ανασαίνοντας δύσκολά και το κλάμα της δεν άργησε να έρθει.Όρμηξε πάνω του και τον χτυπούσε παντού.Όπου μπορούσε, πέταγε τα χέρια της δυνατά στο σώμα του Έρικ που έμενε ακίνητος και δεχόταν οτι του έκανε.Ο Κλάιν τα είχε χαμένα και κάποια στιγμή αποφάσισε να τη τραβήξει κοντά του.Τη κρατούσε απο τα μπράτσα και εκείνη έκλαιγε ασταμάτητα ''Τι κάνεις παιδί μου?Τι κάνεις?''τη ρώτησε λυπημένα, γεμάτος απο το πόνο που έβλεπε πάνω της ''Ε...έχει παιδί...έχει παιδί μαζί της''είπε και ο Έρικ ένιωσε μια παγωμένη λεπίδα να τον τρυπά στο κέντρο του κορμιού του.Τον τρυπούσε επίτηδες εκεί και θα τον άφηνε ζωντανό για να τη δει να φεύγει απο τα χέρια του,αυτός ήταν ο σκοπός,αυτός ακριβώς!Δεν αναρωτήθηκε πως το έμαθε,δεν ήταν βλάκας,ήξερε!Ο Κλάιν τη κρατούσε ακόμα και κοίταξε αργά τον Έρικ που έστεκε στα γόνατα με το κεφάλι τόσο χαμηλά, όσο αισθανόταν.''Δε ξέρω ακόμα,δε ξέρω αν είναι δικό μου''ψιθύρησε και η Νέλη σύρθηκε ξανά μπροστά του, σήκωσε το χέρι της και τον χαστούκισε δυνατά.''Μη το κάνεις αυτό,μ'ακούς?Θες να πεις πως ήσουν Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΗΔΙΟΤΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΗ ΣΟΥ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ?''του φώναζε απεγνωσμένα και τα λόγια τις πικρά,θυμωμένα τα συνόδευε ένα κλάμα γοερό.Ο Έρικ σκέφτηκε πως η Νέλη είχε δίκιο,η Λιάνα δε πήγαινε ποτέ πουθενά μόνη και δε του είχε δώσει δικαίωμα να σκεφτεί κάτι τέτοιο για κείνη.Η απαίσια λαχτάρα να μην είναι δικό του, τον έκανε ικανό να απαρνηθεί το παιδί του...σκέφτηκε και αμέσως σιχάθηκε τον εαυτό του.