ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

Είχε φτάσει η στιγμή που η Νέλη θα έπαιρνε τη μητέρα της απο το νοσοκομείο και έτσι μπήκε σε ένα ταξί φτάνοντας μόνη στο κέντρο που την είχε.Έδειχνε τόσο ζωντανή,τόσο όμορφη ακριβώς όπως τη θυμόταν οταν ήταν παιδί.Αντίθετα με τη Νέλη που είχε χάσει οτιδήποτε όμορφο στην όψη της.Η μητέρα της γούρλωσε τα μάτια και πλησίασε κοντά της ''Παιδί μου''το μόνο που είπε και εκείνη έπεσε στην αγκαλιά της σπαράζοντας στο κλάμα για ακόμα μια φορά.Μετά απο ώρα έφτασαν στο σπίτι και κάθησαν μαζί στη κουζίνα.Η μητέρα της έφτιαξε λίγο τσάι και της το έδωσε.''Μίλα μου Νέλη,μίλα μου παιδί μου.Βγάλτο απο μέσα σου,μοιράσου το και μη το αφήνεις να σε κατατρώει έτσι.Είναι εκείνος ο νεαρός?''της ζήτησε και ως εκ θαύματος εκείνη άρχισε να ξετυλίγει την ιστορία απο την αρχή.Περιέγραψε στη μητέρα της τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.Πότε γελούσαν και πότε έκλαιγαν μαζί.Εκείνη η ιστορία ήταν τόσο δυνατή που η μητέρα της ένιωσε τον πόνο της απώλειας που και η Νέλη ένιωθε.Της χάιδεψε το άχρωμο πρόσωπό της και τη παρηγόρησε όπως δεν είχε κάνει ποτέ πριν.Η αγκαλιά αυτή έκανε τη Νέλη να κλείσει τα μάτια και να γίνει ξανά μικρό παιδί.Έμεινε στα χέρια της μάνας της για ώρες.

Κοντά στο μεσημέρι ο Κλάιν αποφάσισε να την επισκεφτεί ξανά.Η Νέλη βρέθηκε μπροστά στη πόρτα και με ένα αχνό χαμόγελο του άνοιξε.Όταν το είδε εκείνος, ένιωσε αγαλίαση.Ήταν η πρώτη θετική αντίδραση απο αυτήν εδώ και μέρες.Τη φίλησε τρυφερά και αφού τον άφησε να περάσει είπε ''Έλάτε.Έχω να σας γνωρίσω κάποια''και βάδισε προς τη κουζίνα.Η μητέρα της σηκώθηκε και οι δυό τους βρέθηκαν απέναντι.Το ύφος άλλαξε,τα πρόσωπα μεταμορφώθηκαν και η σιωπή φάνηκε στην Νέλη παράδοξη και αιώνια.''Κύριε Κλάιν απο δω η μητέρα μου η ...''δε πρόλαβε να τελειώσει και τον άκουσε να λέει ''Έρικα''.Τώρα σε αυτή τη σιωπή υπήρχαν πλέον τρεις.Τα μάτια τους μιλούσαν και της μητέρας της γέμισαν δάκρυα.Τα κορμιά τους πολεμούσαν και της μητέρας της λύγισε για μια στιγμή.''Πως...πως εσείς''πετάχτηκε η Νέλη προσπαθώντας να συντάξει μια ολοκληρωμένη πρόταση δίχως επιτυχία.Και έπειτα απο λίγο φώναξε ''ΜΑΜΑ!''.Η μητέρα της γύρισε και τη κοίταξε γλυκά γέρνωντας το κεφάλι στο πλάι και ύστερα τα μάτια της Νέλης έπεσαν στον Κλάιν ''Εσυ?ΕΣΥΥΥΥΥ?''ούρλιαξε καθώς ακόμα ένα χτύπημα άξαφνα είχε συναντήσει τη καρδιά της.''Νέλη μου''της είπε εκείνος και άρχισε να πλησιάζει μα αυτή έκανε βήαμτα προς τα πίσω,στα χαμένα ''αυτή είναι ο έρωτας της ζωή σου?ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ?''απαιτούσε να μάθει,αποζητούσε απεγνωσμένα την αλήθεια.Για μια φορά την αλήθεια.Είχε δει τα βλέμματα,είχε καταλάβει τη σιωπή,είχε διαβάσει τα σώματα.''Αυτή παιδί μου''της απάντησε ''Και γω?Εγώ τι είμαι?''αναρωτήθηκε μέσα στη ζάλη της ''Εσύ είσαι το παιδί μου.Το δικό μου παιδί.Η κόρη μου''δήλωσε με βουρκωμένα μάτια και ξαφνικά η Νέλη όρμηξε πάνω του κλαίγοντας.Τον χτυπούσε συνέχεια ''Γιατί?γιατί δε μου το είπες?Γιατί με άφησες έτσι?ΓΙΑΤΙΙΙ?''ούρλιαξε στο τέλος και έπεσε στα πόδια του.Έριξε και εκείνος το κορμί του κάτω και την κόλλησε πάνω του ''Αγάπη μου.Συγνώμη ήμουν δειλός''της ψιθύρησε και η Νέλη έτρεμε.