ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑ

Στο πρώτο φως της μέρας η Νέλη άνοιξε τα μάτια και ενώ νόμιζε πως ο ύπνος θα έπαιρνε μαζί του όλα εκείνα που ένιωθε,ξαφνικά τα συναισθήματα την έπνιξαν σχεδόν αμέσως.Σήκωσε το κορμί της με δυσκολία και έμεινε καθησμένη πάνω στο κρεβάτι της.Αναστέναζε και ένα βάρος της πίεζε το στήθος.Δεν ήθελε να τον χάσει,δε μπορούσε,δε το άντεχε.Ήταν ο μόνος στη ζωή της που τη γέμιζε αγάπη,που έμενε δίπλα της και ας έκανε λάθη.Εκείνος και ο πατέρας της.Σκεφτόταν πως να του μιλήσει,απο που να αρχίσει και τι λόγια να πει.Σκεφτόταν ποιες λέξεις θα ομόρφαιναν έστω και λίγο την ασχήμια της κατάστασης.Και έπειτα τι έπρεπε να κάνει για να την αφήσει να τον αγγίξει,να τον φιλήσει και να χωθεί στην αγκαλιά του.Η σκηνή στο μαγαζί,τη προηγούμενη το βράδυ,σα θηλειά στο λαιμό της,έκοβε τον αέρα και τη κρατούσε μισοπεθαμένη.

Πέταξε τα σκεπάσματα και ακούμπησε τα πόδια στο πάτωμα.Ήταν κάτω,το ήξερε,τον ένιωθε,σχεδόν τον άκουγε.Πήγε στο μπάνιο και έπλυνε το πρόσωπό της.Εκείνος ο καθρέφτης μπροστά την ενοχλούσε,με θράσος της έδειχνε ποια ήταν,της θύμιζε τι έκανε και αλλοίωνε την εικόνα της μαγικά.Πήρε μια βαθυά ανάσα και έκλεισε τα μάτια,έψαχνε λίγη δύναμη και ύστερα ξεκίνησε για να κατέβει σε εκείνον.Όσο αργά και να πήγαινε κάποτε θα έφτανε,μα επέμενε να καθυστερεί.Στο τελευταίο σκαλοπάτι στάθηκε ακίνητη και έστριψε το κεφάλι της στη κουζίνα.Ο Έρικ γυρισμένος προς το παράθυρο με τα χέρια στις τσέπες,απλά κοιτούσε το τίποτα περιμένοντας.Η Νέλη προχώρησε λιγάκι παραμέσα και τον είδε να στρίβει το κεφάλι ελαφρά πάνω απο τον ώμο του.Το άγχος τον κατέκτησε και αμέσως σκεφτόταν –πες μου την αλήθεια σε παρακαλώ-.Γύρισε σε εκείνη που βρισκόταν όρθια λίγο πιο μακρυά του.''Σε ακούω''της είπε,δε μπορούσε να περιμένει,δεν άντεχε να περιμένει.Αν δε του μιλούσε, τότε έπρεπε να φύγει και να μη κοιτάξει πίσω.Όσο πιο γρήγορα γινόταν, τόσο καλύτερα και έτσι η –Καλημέρα- του φάνηκε περιττή.Εκείνη τον κοίταξε λυπημένη και ολόκληρη φώναζε –σ'αγαπάω,συγχώρεσέ με-.

Περπάτησε λιγάκι με το κεφάλι χαμηλά να κοιτά τα δάχτυλά της επίμονα.''Όταν...όταν πήρα το μήνυμα''άρχισε να λέει και η έντασή του δυνάμωνε ''...δε ξέρω γιατί ...γιατί αποφάσισα να μη στο πω''συνέχισε και μέσα της αναρωτιόταν αν τα έλεγε σωστά,αν έπρεπε να αλλάξει κάτι.''...ούτε ξέρω απο ποιόν ήταν''δήλωσε ''...ήθελα να δω,ήθελα να δω τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό''εξηγούσε και πότε τον κοιτούσε,πότε όχι,πότε έπιανε τα μαλλιά της και πότε έμπλεκε τα δάχτυλα νευρικά. ''Ήταν εκείνο το πρωινό που ήθελες να με ευχαριστήσεις''της είπε και η Νέλη έγυρε το κεφάλι στο πλάι θλιμένα. ''έτσι πήγα''συνέχισε εκείνη ''ήταν εκείνο το βράδυ που μου ζήτησες τόσο γλυκά να βγεις με τη φίλη σου''της ανέφερε ξανά.Πέταγε τα ψέμματά της και τη τρέλαινε.Αλλά αυτά τον πονούσαν,δεν είχε ξεχάσει το τρόπο που του τα έλεγε,θυμόταν ακριβώς την έκφρασή της,το άγγιγμά της και τα λόγια της,όλα τα θυμόταν,όλα!