ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

Έρωτα θεέ...μη πάνε τσάμπα οι βολές σου

Σα φάρσα,σα κακόγουστο αστείο που σύντομα ήθελε να τελειώσει.Τη περίμενε να πει ξαφνικά <αστειεύομαι> και θα τη συγχωρούσε αμέσως.Το ορκιζόταν στον εαυτό του,στο θεό και στη ζωή.Θα τη συγχωρούσε για εκείνο το σκληρό αστείο της.Μα η ώρα πέρναγε και εκείνο το <αστειεύομαι>δεν ακούστηκε ποτέ.Πρώτη φορά η σιωπή τον ενοχλούσε,πρώτη φορά τον τρυπούσε φτάνοντας μέχρι το κόκκαλο αδίστακτα.Όρμηξε πάνω της χωρίς να το σκεφτεί άλλο,την άρπαξε και τα χέρια του δυο εργαλεία που κλείδωσαν δυνατά, κάνοντάς την να πονάει.Και ενώ η βία δεν είχε θέση στη ζωή του παρά μόνο σε εκείνους τους αγώνες,η επιθυμία του να τη χτυπήσει μεγάλωνε.''...να είσαι προσεκτική με τα λόγια σου.Αν τα ξεστομίσεις να είσαι σίγουρη, γιατί δε γυρνάνε πίσω.ΛΕΓΕΕΕΕ!''ούρλιαξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

Η Λιάνα του είπε πως πράγματι είχε μείνει έγκυος και ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί του.Όταν της έκανε πρόταση γάμου ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, τόσο που για εκείνη δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη γι αυτό και δέχτηκε αμέσως.Λίγους μήνες μετά αποφάσισε να του το παρουσιάσει ως ψέμμα αφού τότε κατέβαινε σε αγώνες και οι τύψεις πως θα του χάλαγε τη ζωή την έπνιξαν.Τον έβλεπε να πετυχαίνει,να ανεβαίνει και δεν ήθελε να γίνει αιτία για να σταματήσει,να χαθούν οι κόποι του. Η οικογένεια θα τον κρατούσε μακρυά απο αυτό που αγαπούσε και φοβήθηκε οτι θα τη μισούσε κάποια στιγμή πράγμα που δε θα άντεχε.Ήταν νέος και είχε το μέλλον μπροστά του και έτσι αποφάσισε να θυσιάσει την αγάπη της και το παιδί της για χατήρι του.Του είπε...έτσι του είπε.

Ένα ψέμμα ακόμα!Αυτό είπε, ένα ψέμμα ακόμα!

Η αλήθεια ήταν άλλη.Ήταν απο εκείνες τις αλήθειες που θα έπρεπε να θάβονται στα έγκατα της γης,στο κέντρο της κόλασης και μια ζωή να παλεύεις για να μην εμφανιστούν.Απο εκείνες τις μαύρες αλήθειες, τόσο σκληρές και ικανές να μεταμορφώσουν έναν άνθρωπο σε απάνθρωπο,μισάνθρωπο,να τον αλλάξουν για πάντα.Δυνατές για να του ξεριζώσουν οτι συναίσθημα έχει μέσα του αφήνοντάς τον να σέρνεται κενός και άδειος στη γη μέχρι να πεθάνει.Τέτοιες που σκέφτεσαι τον κατακλυσμό σα λύση με την ελπίδα ενός κόσμου νέου,αγνού,αθώου.Τέτοια ήταν η αλήθεια.

Η Λιάνα ήταν ερωμένη του πατέρα του πολύ πριν απ'αυτόν και εκείνη τη παράνομη σχέση τη συνέχισε παράλληλα με τον Έρικ.Ήταν τόσο εύκολο πια να μπαινοβγαίνει με άνεση σπίτι του και να κάνει τις βρωμιές της.Η μητέρα του ποτέ δε την ήθελε,είχε καταλάβει τι γινόταν και της ήταν αβάσταχτο το παιχνίδι που έπαιζε ένας πατέρας στο γιό του.Έμενε σιωπηλή,μια γυναίκα που ζούσε στη σκιά του άντρα της,αδύναμη και ανάξια μάνα.Η Άννα αθώο κορίτσι,απονήρευτο αγαπούσε τη φίλη της και λάτρευε τον αδερφό της.Πίστευε οτιδηποτε η Λιάνα της έλεγε και έτσι ποτέ δεν έψαξε την αλήθεια,ποτέ δε κοίταξε μέσα στο σκοτάδι.Όταν έμεινε έγκυος ήξερε πως το παιδί ήταν του πατέρα του και το είπε αμέσως.Εκείνος όμως δε θα χάλαγε όσα έχτιζε όλα τα χρόνια και έτσι της έκοψε μια επιταγή για να φύγει απο τη ζωή του και τη ζωή του Έρικ.Στη συμφωνία ήταν να ρίξει εκείνο το παιδί.Τη πίστεψε...τι αφελής άντρας!Η Λιάνα αγαπούσε το χρήμα και δε θα άλλαζε τις συνήθειες που είχε απο τη ζωή που ο Έρικ της πρόσφερε, οπότε δέχτηκε με χαρά την επιταγή με τα πολλά μηδενικά.Σατανική γυναίκα,κράτησε το παιδί σαν εισιτήριο που κάποια στιγμή θα χρησιμοποιούσε αν βρισκόταν σε ανάγκη.Όπως ακριβώς και τώρα.Η ζωή της άσωτη και εκείνα τα χρήματα τα ξόδεψε άσκοπα μέχρι τελευταία δεκάρα.Το παιδί το γέννησε και πλήρωνε άλλη γυναίκα για να το μεγαλώνει έχοντας εκείνη όλο το χρόνο που χρειαζόταν για να κάνει μια ελεύθερη και πλούσια ζωή.Τώρα όμως χωρίς τίποταπια, το παιδί της φάνηκε χρήσιμο.Κάλεσε το πατέρα του Έρικ και τον εκβίασε τόσο ξεδιάντροπα που τα λόγια της θα μπορούσαν να τον σκοτώσουν.Η καινούρια συμφωνία τους ήταν να της δώσει εκείνο το ποσοστό απο τον οίκο της Νέλης και να φορτώσει το παιδί στο γιό του.Το όνομα,το κύρος και η περιουσία του είχαν μεγαλύτερη αξία απο τον Έρικ.

Ο πατέρας,ένας τίτλος που δε θα έπρεπε να δίδεται μόνο απο τη γέννηση ενός παιδιού.Ένας ρόλος ιερός,πρώτυπος και ιδανικός.Αχ πατέρα που αγάπησα την εικόνα σου,πατέρα που όσες πριγκίπισσες κι αν περάσουν εσύ θα είσαι πάντα ο βασιλιάς.Πατέρα που πάνω σου στηρίζομαι,τα μάτια σου πιστεύω και σαν εσένα θα ήθελα να γίνω.Πατέρα που αγωνίζομαι για να σε κάνω περίφανο μήπως μ'αγαπήσεις πιο πολύ.Αγώνες δίνω για να μη σε απογοητεύσω,να μη δακρύσεις για μένα ποτέ.Να κλείσεις τα μάτια ήσυχος στο τέλος της ζωής σου,σίγουρος πως έκανες το έργο σου σωστά.Αχ πατέρα!

Σα θεός κοιτάω τον Έρικ απο ψηλά και θέλω μια να δώσω, όλα να τ'άλλάξω.Να τσακίσω εκείνα τα χέρια που με τη βία τον παίρνουν απο το δρόμο του,εκείνον που οδηγεί στο παράδεισο που αξίζει.Και έπειτα ρίχνω το βλέμμα μου στη Νέλη,μια μουσική ακούω και ξαφνικά γίνεται τρομακτική, απο εκείνες που φτιάχνουν φαντάσματα και θες να τρέξεις μακρυά τους, παρά να τις χορέψεις.Πάνω σ' ένα χαλί να κάνει τις φιγούρες της και η ζωή να το τραβάει βίαια πετώντας τη κάτω.Εκείνος ο δρόμος που οι δυό τους βάδιζαν δεν είχε μόνο εμπόδια μα και διχάλες που αέρας φύσιξε για να τους στείλει αλλού.Προχωρώντας χώρια να κοιτάζονται ακόμα.Μια ελπίδα έχω μόνο, μαγνήτες να γίνουν οι καρδιές και με δύναμη αυτές οι δυό να τους γυρίσουν πίσω.Έλα έρωτα,έλα θεέ γλυκέ το έργο σου να σώσεις,μη πάνε τσάμπα οι βολές και μη το μετανοιώσεις!