ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΦΥΓΕ

Κοιτάζονταν στα μάτια και κανείς δε μιλούσε.Εκείνη θυμωμένη και αυτός ήρεμος.Ο Στηβ τους πλησίασε ''Μη κάνετε σκηνή εδώ.Φεύγουμε'' τους είπε και έκανε νόημα να του φέρουν το λογαριασμό.Άφησε μερικά χαρτονομίσματα και ξεκίνησαν.Ο Έρικ έπιασε τη Νέλη απο τη μέση και αμέσως το κορμί της αντέδρασε ενοχλημένο απο το άγγιγμά του.Δε το πίστευε πως είχαν καταφέρει να καταλλήξουν έτσι και η έκφραση του προσώπου του πρόδιδε αυτή την απορία.Στο αμάξι την έβλεπε να τρίβει τα χέρια της,τα πόδια της και να μη μπορεί να σταθεί ακίνητη με τίποτα.Μετά απο μισή ώρα έφτασαν στο σπίτι του Στηβ και όλοι μαζί πλέον παρέμεναν αμίλητοι.Κάποιος έπρεπε να ξεκινήσει,κάποιος χρειαζόταν να κάνει την αρχή και έτσι ο Έρικ ρώτησε χαλαρός ''Τι φαντάζεσαι Νέλη?''.Εκείνη αναστέναξε και τα βλέφαρα έκλεισαν,έπειτα το πρόσωπο σφίχτηκε ''Τρέχεις,τρέχεις γαμώτο και δε σε προλαβαίνω''του είπε αναστατωμένη.Έτσι ένιωθε και αυτό την έπνιγε.Ο Έρικ ακουμπούσε ένα χαμηλό έπιπλο,στήριζε το κορμί του εκεί σα να το χρειαζόταν,σα να έπρεπε απο κάπου να κρατιέται.''Γιατί,γιατί δε μ'αφήνεις να τον διώξω μόνη μου?''συνέχισε να του λέει και δε τη διέκοπτε κανείς τους ''Αυτό είναι ένα δικό μου θέμα που αναγκάστηκα να σου πω γρήγορα''τα λόγια της όμως δε μπορούσε να τα αφήσει να πέσουν κάτω και έτσι ανέπνευσε βαθυά κρατώντας τον αέρα για λίγο μέσα του ''Δικό σου θέμα!Αναγκάστηκες''επαναλλάμβανε τις λέξεις στη προσπάθειά του να καταλάβει ''Τι σε ανάγκασε λοιπόν?''τη ρώτησε στη συνέχεια, αργά αλλά έντονα.Η Νέλη έστρεψε το βλέμμα της πάνω του και σηκώθηκε όρθια απέναντί του ''ΕΣΥ!''φώναξε στην αρχή ''Εσύ''ξαναείπε χαμηλόφωνα.''Πως το έκανα αυτό?''αναρωτήθηκε ο Έρικ.Τα μάτια της έδειξαν τη λύπη που ένιωθε ''Έφευγες μακρυά.Θα στο έλεγα κάποια στιγμή θα σου έλεγα για τη ζωή μου αλλά όχι τόσο γρήγορα.Αυτό είναι κάτι που θέλω να ξεχάσω,να μη θυμάμαι και έτσι δε μπορώ.ΔΕ ΜΠΟΡΩ!''εξήγησε γεμάτη ένταση ''Μάλιστα.Εγώ είμαι αυτός που δε σε αφήνει να ξεχασεις λοιπόν.Όχι εκείνος που γύρισε!''της είπε και για άλλη μια φορά κατάφερνε να ακούγεται σωστός,λογικός.Αυτό τη σκότωνε,την αποσυντόνιζε,έχανε την αιτία του θυμού και το λόγο της αντίδρασής της.

Τον πλησίασε,τα σώματα χώριζε μια λεπτή χαραμάδα ''Πως γίνεται?Πως γίνεται όλο αυτό?''ρώταγε και ενώ κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννοούσε,εκείνος όμως ήξερε γι αυτό θα το έλυνε αμέσως.Κούνησε το κεφάλι του πολλές φορές ελαφρά ''Άκου Νέλη, εγώ πάω όσο γρήγορα πάνε αυτά που νιώθω.Δε σε θέλω να τρέχεις πίσω μου,δε θέλω να πηγαίνεις ούτε μπροστά μου.Πλάι μου σε θέλω.Δε σκέφτομαι, λέω και κάνω απλά οτι αισθάνομαι.Μη με ρωτάς πως γίνεται αυτό γιατί εξήγηση δεν υπάρχει.Αυτός ο άντρας λοιπόν, κάποτε σου έκανε κακό και εγώ το <κάποτε>δε το ακούω.Το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι οτι σου έκανε κακό.Ανησύχησα και μίλησα στο Στηβ.Εμείς οι τρεις που βλέπεις είμαστε ένα.Στα μάτια μου θα βλέπεις πάντα εκείνον και την Άννα,στα δικά τους θα βλέπεις πάντα εμένα.Οικογένεια λέγεται και όχι φτηνό κουτσομπολιό.Αν χρειαστεί, αυτού του τύπου,θα του ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ.Αυτός είμαι και δε πρόκειται ούτε να υποσχεθώ κάτι άλλο,ούτε και να αλλάξω.Επειδή λοιπόν βλέπω πως δε σ'αρέσει,επειδή κατάλαβα πως ακόμα βαδίζουμε χώρια και όχι μαζί.Φύγε!''της είπε και στο δωμάτιο η θερμοκρασία έπεσε,το δέρμα της ανατρίχιασε και τα χείλη της άνοιξαν απο το σοκ.Ενώ τόση ώρα τον άκουγε, ξαφνικά τα ξέχασε όλα και το μόνο που στο κεφάλι της έπαιζε ήταν το <Φύγε>.Μια μόνο λέξη μπορούσε να γίνει αφόρητη,μπορούσε να κάνει έναν άνθρωπο να γονατίσει,να λυγίσει και να κλαψει για χάρη της.Μια μόνο λέξη.