ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΜΕ

Η Νέλη αυτό που μπόρεσε να κάνει ήταν μόλις μερικά βήματα μακρυά απο το αμάξι.Ο Έρικ τη παρακολουθούσε απο τον καθρέφτη λέγοντας μέσα του –γυρνα πισω-. Το σώμα της έστριψε και βάδισε με το κεφάλι κάτω φτάνοντας μπροστά στη πόρτα.Σκούπισε το πρόσωπό της και αναστενάζοντας την άνοιξε δειλά.Κάθησε δίχως να μιλήσει, με ένα ύφος λυπημένο,μετανοιωμένο.Εκείνος έβαλε μπρος και με απότομες κινήσεις ξεκίνησε πάλι.Όταν επέστρεψαν σπίτι  στάθηκε μπροστά του και διστακτικά τον πλησίασε.Το ύφος του σοβαρό,αμίλητος και σκληρός, απλά περίμενε την απολογία της. Έβαλε αργά τα χέρια της πάνω του και τα έσυρε μέχρι το πρόσωπο.Ο Έρικ την άφηνε,ακόμα και για εκείνον όλο αυτό φάνταζε τόσο δύσκολο.Ο έρωτάς του αληθινός και δυνατός, δεν άντεχε να τη χωρίσει μα τα ψέμματά της τον είχαν τσακίσει και σαν αυθεντικό αρσενικό έστεκε αυστηρά στο ύψος του.Εκείνη έφερε το πρόσωπό της δίπλα στο δικό του και με τα δάχτυλα άγγιξε τα χείλη του,τα χάιδεψε κλείνοντας τα μάτια.Έπειτα τα ταξίδεψε μέχρι το λαιμό του και ψιθύρησε ''Συγνώμη.Συγνώμη που φώναξα,δε θα ξαναγίνει στο υπόσχομαι''τα χείλη της κόλλησαν στο μάγουλό του και το υγρό φιλί της τον ανατρίχιασε.Άξαφνα ο Έρικ έβαλε τη παλάμη του στη πλάτη της και τη πίεσε πάνω του ''γιατί έκλαιγες?''τη ρώτησε ξανά,ένιωθε τη καρδιά της,την άκουγε να χτυπά ταραγμένη.''Φοβάμαι...'' είπε ''είσαι τόσο σκληρός που τρέμω οτι δε θα καταφέρω να βρω τρόπο να σε πείσω για το πόσο μετάνοιωσα...Σ'αγαπάω και ζήλεψα, αλλά ακόμα και το δικαίωμα να το δείξω μου το πήρες...''εξήγησε και έφερε το πρόσωπό της μπροστά στο δικό του.

''Δε σου πήρα κανένα δικαίωμα.Νίωθεις έτσι απο ενοχές.Γιατί θα προτιμούσες να το σκάσεις και να κρυφτείς παρά να προσπαθήσεις.Σταμάτα να είσαι ατίθαση και να με προκαλείς.Δε μ'αρέσει όταν κλαις μα αν χρειαστεί θα σε κάνω να κλάψεις κι άλλο,μέχρι να καταλάβεις,μέχρι να ΜΕ καταλάβεις.''της εξήγησε ήρεμος και χανόταν μέσα στα μάτια της.Η Νέλη απαλά τον φίλησε,τα χείλη της τόσο μαλακά, τον άγγιζαν και έκαναν το πόθο του να μεγαλώνει.''Σε θέλω''του είπε και τα δάχτυλά της άρχισαν να ανοίγουν τα κουμπιά απο το πουκάμισό της.Ο Έρικ χαμήλωσε το σώμα του και τη σήκωσε στα χέρια.Την ανέβασε στο δωμάτιο και ήρεμα τη ξάπλωσε στο κρεβάτι.Ο έρωτάς τους διαφορετικός,οι κινήσεις του ήρεμες.Αυτός τη καταλάβαινε,ένιωθε όσα εκείνη αισθανόταν και της το έδειξε αγγίζοντάς την με αβρότητα,σα να ήταν απο γυαλί και θα ράγιζε.Τη κοιτούσε στα μάτια γεμάτος αγάπη και τα χάδια στο κορμί της, πολύτιμες διαδρομές που την έστελναν στο παράδεισο.Εκείνη η Βασίλισσά του και αυτός ταπεινός ιππότης, έτσι της φέρθηκε και η Νέλη συνειδητοποίησε πόσο λάθος είχε σκεφτεί.Δεν ήταν στα μάτια του μια φτηνή γυναίκα αλλά εκείνη που λάτρευε όσο τίποτα,δεν ήθελε να παίξει μαζί της αλλά να της χαρίζει στιγμές αγάπης όπως άξιζε.Ο Έρικ ήξερε το τρόπο να τη πείσει, καθώς ήταν πολύ προσεκτικός,δε τη κοιτούσε απλά,την ένιωθε.Στα μάτια της έψαχνε τη ψυχή της και στο σώμα τη καρδιά της.Αυτό ζητούσε και απο την ίδια να κάνει,να προσπαθήσει για κεινον,να τον καταλάβει,να νιώσει τους χτύπους του και να τον σεβαστεί όπως του άξιζε.Και τότε αυτός,ένα απλό χαλί, στα πόδια της θα έπεφτε.

Τόσα λάθη και ο Έρικ δεν έπαψε λεπτό να νιώθει ερωτευμένος,δε σταμάτησε στιγμή να την αγαπάει και να τη θέλει.Ακόμα θυμωμένος,ακόμα πληγωμένος αλλά δίπλα της,χωρίς να κάνει πίσω,χωρίς να το σκάει.Μια αγάπη που η Νέλη δεν είχε ζήσει ποτέ, γι αυτό και αμφέβαλε σε κάθε κίνηση,σε κάθε λέξη.Γι αυτό έχανε το δρόμο της και έμενε ανήμπορη, αντιδρώντας λάθος.

Ύστερα απο μια ώρα γεμάτη χάδια και φιλιά ο Έρικ έκανε ένα μπάνιο και κατέβηκε στο σαλόνι.Το ίδιο και η Νέλη,πήρε το χρόνο της για να ετοιμαστεί και πήγε να τον συναντήσει.Τον άκουσε να μιλάει στο τηλέφωνο δίχως να καταλάβει με ποιόν αλλά δε θα ρωτούσε κιόλας.Έβαλε το καινούριο τηλέφωνο να φορτίσει και όταν ο Έρικ την είδε είπε αμέσως ''Εγώ,ο Στηβ και ο Κλάιν''.Εκείνη τον κόιταξε ''η Άννα?''ρώτησε γεμάτη απορία ''Όχι''της απάντησε.Τον αριθμό της θα τον είχαν όσοι ο Έρικ θεωρούσε πως δε θα της έκαναν κακό.Όχι πως αυτό πίστευε για την αδερφή του, αλλά τύχαινε να ζει στο ίδιο σπίτι με τον πατέρα του, οπότε δε θα ρίσκαρε τη πιθανότητα να πέσει στα χέρια του.Η Νέλη έσκυψε το κεφάλι,η αδερφή του ήταν φίλη της και ήθελε να επικοινωνεί μαζί της.''Όταν χρειάζεσαι την Άννα θα τη παίρνεις απο το δικό μου''της είπε καταλαβαίνοντας αμέσως την επιθυμία της.Εκείνη τον κοίταξε με ενθουσιασμό ''Τώρα!''αναφώνησε και πετάχτηκε χαμογελαστή απο τη θέση της.Και ο Έρικ της έκανε το χατήρι αμέσως.

Η Νέλη άρπαξε το τηλέφωνο και αφού μίλησε μαζί της για λίγο, τη προσκάλεσε στο σπίτι.''Ωραία,αφού θα έχεις παρέα.Εγώ θα βγω''της είπε ο Έρικ σοβαρός και έκανε τη καρδιά της να χτυπάει γρήγορα ''Μό...μόνος σου?''τον ρώτησε διστακτικά ''Όχι''απάντησε εκείνος χωρίς να της δίνει άλλη πληροφορία.Δάγκωσε τα χείλη της και τον πλησίασε.Χαμήλωσε τα μάτια στο πάτωμα και αφού πήρε μια βαθυά ανάσα είπε γλυκά ''με ποιόν?''.Ο Έρικ χαμογέλασε διακριτικά και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να παίξει μαζί της.Έγυρε το σώμα του και πλησίασε κοντά στο αφτί της ''Με την Έμιλυ''απάντησε πονηρά.Το όνομα,σα ρεύμα που χτύπησε απότομα το κορμί της, την έκανε να τον κοιτάξει ταραγμένη.Έτριψε τα χέρια νευρικά και το ύφος της τόσο λυπημένο που την ομόρφαινε παράξενα.''Αστειεύομαι''τον άκουσε να λέει λίγο πιο μετά και αμέσως γραπώθηκε απο πάνω του.Πόσο του άρεσε οταν γινόταν μικρό παιδί,πόσο λάτρευε τις απότομες αγκαλιές της και τη γλυκιά φωνή της.''Με τον Στηβ θα βγω.Θα έρθω λίγο πιο αργά, αν δεν αντέξεις να με περιμένεις, κοιμήσου''της εξήγησε και τη φίλησε τρυφερά.

Ο Έρικ πράγματι είχε ραντεβού με τον ξάδερφό του.Είχε ανακαλύψει τον κάτοχο του τηλεφώνου που έσυρε ξεδιάντροπα τη Νέλη σε εκείνο το σιχαμερό μέρος.Ήξερε ποιος ήταν και ήξερε που θα τον βρει.Τα είχε όλα κανονισμένα και σε πολύ λίγο ο Πολ θα ζούσε έναν εφιάλτη.Έναν εφιάλτη όπως του άξιζε.

Όταν ο άνθρωπος συναντά το θάνατο σκέφτεται τη ζωή.Μόνο τότε την εκτιμά,μόνο τότε τη σέβεται και μετανοιώνει για το τρόπο που την έζησε.Άδικο,πόσο άδικο να σου δείχνει την αξία της ζωής, ο θάνατος!