ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ

-Η προδοσία είναι η μόνη αλήθεια που μένει-

Το κεφάλι της βαρύ και το σώμα πονούσε.Με δυσκολία σηκώθηκε απο το κρεβάτι και βάδισε προς το μπάνιο.Όσο ετοιμαζόταν να κάνει ένα ντουζ,σκεφτόταν.Προσπαθούσε να θυμηθεί οτιδήποτε απο τη προηγούμενη μέρα και κυρίως απο το προηγούμενο βράδυ.Ο Έρικ την οδήγησε στο ραντεβού,μίλησε με τη κοπέλα και έπειτα τίποτα.Όυτε πως επέστρεψε θυμόταν ούτε πως βρέθηκε στο κρεβάτι της.Ήταν τόσο περίεργο που δε μπορούσε να το εξηγήσει και έτσι ετοιμάστηκε για να πάει στο γραφείο κρατώντας το στο πίσω μέρος του μυαλού της.

Όλη τη μέρα ήταν κάπως σκεπτική αλλά είχε αρκετή δουλειά που έμενε απασχολημένη και έτσι ξεχνιόταν.Κάποια στιγμή έριξε το σώμα στη καρέκλα και έτριψε τα μάτια της με πίεση.Έντονη κούραση την είχε καταβάλει και αυτό ήταν ακόμα ένα πράγμα που δε μπορούσε να εξηγήσει.Ξαφνικά άπλωσε το χέρι της και σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου,κάλεσε τον αριθμό που ήθελε και περίμενε.Έπρεπε να μιλήσει με τη νεαρή συγγραφέα,μόνο εκείνη ήξερε τι ακριβώς είχε συμβεί και ίσως τη βοηθούσε.Δυστυχώς όμως και σε αυτό στάθηκε άτυχη καθώς το κινητό της κοπέλας ήταν απενεργοποιημένο.Ένα βάρος εμφανίστηκε και τη πίεζε,την ενοχλούσε,της προκαλούσε δύσπνοια και μια ανησυχία χωρίς λόγο.Μάζεψε τα πράγματά της και αφού ενημέρωσε τον Έρικ,έφυγε απο το γραφείο.Σκέφτηκε πως ίσως ένας περίπατος την έκανε να νιώσει καλύτερα και έτσι βάδισε στα στενά της πόλης για αρκετή ώρα.Ο κόσμος,ο ήχος που πρόδιδε μια βιασύνη και ένα άγχος δε την ηρεμούσε.Παρατηρούσε το κόσμο και προσπαθούσε να ανακαλύψει ένα χαμόγελο στα πρόσωπά τους, μα δε τα κατάφερνε.Ασυναίσθητα άγγιξε με τα δάχτυλα τα δικά της χείλη και διαπίστωσε πως και το δικό της χαμόγελο δεν υπήρχε πουθενά.Εκείνη η καινούρια μέρα ήταν τόσο διαφορετική,δε της έλειπε τίποτα γιατί ένιωθε θλίψη?αναρωτήθηκε και αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι της.Έμεινε καθισμένη σε μια καρέκλα δίχως να κάνει τίποτα,ένα τεράστιο κενό μέσα της την έκανε να νιώθει άδεια.Και όσο έπεφτε η νύχτα τόσο το άσχημο συναίσθημα την κατακτούσε ολοένα και περισσότερο.

Όταν επέστρεψε ο Έρικ έπεσε στην αγκαλιά του και άρχισε να τον φιλάει.Εκείνος δεν αντιστάθηκε καθόλου,το αντίθετο,δεν θα μπορούσε να είχε καλύτερη υποδοχή απ' τα φιλιά της.Την επόμενη μέρα του ανακοίνωσε οτι θα δουλέψει  στο σπίτι και εκείνος τη χάιδεψε τρυφερά ''Οτι θες μάτια μου''της είπε και αφού πήραν πρωινό,ο Έρικ έφυγε για το γραφείο.Ουτε στη μητέρα της θα πήγαινε,είχε μια ακαταμάχητη επιθυμία να μείνει στο κρεβάτι,μόνο αυτό ήθελε,μόνο αυτό!Και έτσι αποκοιμήθηκε για μερικές ώρες ακόμα.Ένα απαίσιο όνειρο την έκανε να πεταχτεί ταραγμένη.Έμεινε καθισμένη στο κρεβάτι και το έφερε ξανά στο μυαλό.Σκόρπιες εικόνες,τρομακτικές,με τον Έρικ να φεύγει μακρυά της και εκείνη να παλεύει να τον φτάσει.Το γέλιο του πατέρα του και η Λιάνα τόσο ψηλή που θα μπορούσε να τη λιώσει με ένα μόνο βήμα.Τι απαίσιο όνειρο...σκέφτηκε και έβαλε αργά τα πόδια στο πάτωμα.Και ακόμα ένα εικοσιτετράωρο πέρασε δίχως η Νέλη να μπορεί να εξηγήσει αυτό που ένιωθε,ακόμα και η μουσική δε τη βοηθούσε.Στο τέλος, σκέφτηκε πως ήταν αδύνατον να περνάει τις μέρες της έτσι και αποφάσισε την επόμενη να ακολουθήσει το πρόγραμμα που είχε και να γυρίσει κανονικά στο γραφείο.Έκανε τα προκαθορισμένα ραντεβού,διάβασε τις προτεινόμενες ιστορίες και συνέχισε με τις εκκρεμότητες της.Ο Έρικ απο την άλλη δε σήκωσε το βλέμμα απο τον υπολογιστή του μα δε ξέχασε να επικοινωνήσει μαζί της ακόμα και αν ήταν στο διπλανό γραφείο.Η φωνή της ήταν το διάλλειμά του και δε θα το έχανε με τίποτα.Πέντε λεπτά μίλησαν και έπειτα συνέχισε τη δουλειά του.