The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 127

ELENA CLIFFORD.

Het is ondertussen al vier dagen later nadat ik hier ben gekeerd en laat ik zeggen:

Ik heb nog steeds geen enkele seconde er spijt van gehad. In dat geval heb ik dan wel spijt dat ik deze stap nooit eerder heb durfen zetten. Als ik eerder terug was gekomen had me honderd keer beter kunnen voelen in die vier jaar dat ik in Nederland ben gebleven.

Maar waarom nam ik die stap niet? Was ik dan zó bang om alleen maar Luke weer te zien?

Ik ben echt raar. Het gaat nu juist weer zo goed tussen Luke en mij.

Nou jou, dat incident van eh de avond vier dagen geleden was niet zo 'juist' maar Luke was gewoon de gene die zich weer als een weirdo gedroeg... ik deed niets raars.. toch?

Oh by the way, nog een leuk verhaal; Anouk is dus ook door Calum en Allora uitgenodigd op de bruiloft – en de bruiloft is over zo ongeveer over één week – dus over vijf dagen komt ze ook gezellig overvliegen om bij de bruiloft aanwezig te zijn.

Zeg maar, Michael werd helemaal gek toen hij het hoorde. Hij is nog steeds zó smoorverliefd op Anouk. Ze Skypen trouwens nog steeds elke dag.

Maar ik moet nog steeds wennen aan het idee dat mijn broer en mijn beste vriendin verliefd zijn op elkaar. Het blijft een beetje.. nou ja.. vreemd of zo. Maar ja, als Michael gelukkig is dan is het goed, right.

"Ash, pleas. Ik kan echt niet meer." Hijg – of naja, zucht ik sta en vervolgens ga ik stil staan.

Ik veeg mijn haren voor mijn gezicht vandaan en buig me een beetje naar voren zodat ik mijn handen op mijn knieën kan zetten.

Ja, Ashton en ik zijn aan het hardlopen op dit moment. Ashton kwam met het idee.

Vraag me alsjeblieft niet waarom ik mee ben gegaan.

Aangezien ik stil ben gaan staan is Ashton ook automatisch stil gestaan. In tegendeel tot mij ziet hij er nog echt heel erg energiek uit.

Misschien komt dat ook wel omdat zijn conditie honderd keer beter is dan die van mij.

Ashton kijkt me even aan en vervolgens legt hij een van zijn handen in zijn hals.

"Okay, dan gaan we even rusten. Het beste is eigenlijk om gewoon door te wandelen maa–" begint hij, maar ik kap hem af.

Is hij nou helemaal gek geworden?

"Oh my god ik denk echt dat ik dood ga," Jammer ik en hef mijn hoofd weer even op zodat ik Ashton aan kan kijken. "Kunnen we niet héél even zitten?"

Ashton zucht even en vervolgens knikt hij even traag met zijn hoofd. "Goed, laten we daar zitten," zijn blik glijd af naar een bankje ergens bij een soort kleine rivier. "Ik heb water bij, misschien helpt dat ook wel."

Ashton stuurt me een klein glimlachje voordat hij mijn hand vast pakt en zijn vingers door de mijne laat glijden. Samen beginnen we naar het bankje in de verte te lopen.

De afgelopen dagen pakt Ashton steeds vaker mijn hand vast en.. om een of andere manier geeft het me echt een goed gevoel.

Maar ik weet dat hij het alleen maar doet omdat we een soort van beste vrienden at the moment zijn. Dus voor hem betekend het ook niets meer dan dat, i guess.

Zodra we dan eindelijk op het bankje zitten laat ik mezelf er meteen opvallen en sluit even mijn ogen. "Oh god. Dit voelt goed." Zucht ik zacht en open mijn ogen weer.

"Ach, stel jezelf eens niet zo aan Leen." Giechelt Ashton en vervolgens laat hij zich ook naast me zakken op het bankje.

Mijn ogen worden iets groter. "Ja hallo, dat jij zo'n goede conditie hebt dat je een marathon van vijftig kilometer kunt rennen wil nog niet zeggen dat ik dat óók kan, huh?"

Ashton fronst zijn wenkbrauwen even, maar automatisch begint hij toch weer te lachen. "Vijftig kilometer is ook wel wat overdreven, vind je niet?"

Ik rol even met mijn ogen. "Okay Ashton, je hebt gelijk. Mag ik dan nu water alsjeblieft?"

"Oh ja," mompelt Ashton en ritst zijn rugzak open en haalt daar vervolgens twee flesjes water uit en geeft er eentje aan mij.

"Alsjeblieft, prinses."

------

AAAAAHW

En hebben jullie allemaal een leuk Pasen gehad en heeel heeel veel chocolade gegeten?

Verdikkie guys, ik wil morgen niet terug naar school ):

#savewillemijn