The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 175

ELENA CLIFFORD.

Ik heb geen idee hoe laat het is, maar ik ben er sowieso zeker van dat het later dan 1 uur s'nachts is.

Ik kreun zacht, draai me op m'n zei en grabbel met m'n hand naar m'n telefoon die niet ver van me vandaan ligt op een nachtkastje.

Zodra ik die beet heb duw ik op de homebutton en direct word ik verblind door een fel, wit licht waardoor ik even zachtjes grom.

Naast me hoor ik Ashton zachtjes in zijn slaap iets mompelen waardoor ik mijn telefoon snel weer uit druk en tegen mijn lichaam aan duw.

"Leen?" Hoor ik hem zachtjes brabbelen, waardoor mijn hart even een slag mist.

Ik knijp mijn ogen dicht, hou mijn adem voor een paar seconde in en probeer net te doen of dat ik slaap.

"Mhm.." hoor ik Ashton weer zachtjes mompelen, voordat er weer regelmatige geluidjes zijn mond verlaten als teken dat hij verder is gegaan met slapen.

Om een of andere reden lig ik al de hele nacht wakker en ik hen oprecht geen idee hoe het komt.

Ik kan het ene moment van Luke en mij maar niet uit m'n hoofd krijgen.

Het was zo raar en gênant.

Ik bedoel, ik kan weer gewoon normaal met Luke opschieten, maar waarom moest dit nu weer uitgerekend vandaag gebeuren?

Ik zucht en druk weer zachtjes mijn telefoon aan om de tijd te bekijken.

1:53 AM.

Jup, ik kon het weten.

Ik zucht even en klim vervolgens zo zacht mogelijk het bed uit en trippel vervolgens de trap af, naar beneden.

•••

Zodra ik beneden kom, krijg ik spontaan een soort vorm van een hartaanval.

"Oh- oh hemel." Ik sluit mijn ogen voor een paar seconde en sla mijn handen ook even voor mijn gezicht.

Ik schud mijn hoofd en wil me weer omdraaien om maar weer naar boven te lopen, maar het is Luke die me tegen houd.

"Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken."

Ik draai me weer om en kijk hem stomverbaasd aan.

"Stalk je me of zo?" Het komt er chagrijnig uit, maar dat is mijn bedoeling totaal niet.

Misschien komt het omdat ik nog geen één oog dicht heb gedaan deze nacht. Mhm, zomaar een ideetje misschien.

"Hoezo 'ik stalk je'? Nee wat de.. hoe zou ik je ooit moeten stalken? In vredesnaam.."

Ik rol met mijn ogen, negeer zijn opmerking en loop rechtstreeks naar de keuken om daar iets van drinkyoghurt te pakken.

Dat zal mijn humeur wel beter maken, denk ik.

Voor de gene die dat nog niet wisten, ik heb een obsessie met drinkyoghurt.

Ik trek de koelkast open, pak het eerste beste pak drinkyoghurt wat ik zie, en schenk vervolgens een glas tot bijna het randje vol.

Ik sla de deur van de koelkast weer dicht en drink snel een slokje uit het glas en loop vervolgens weer naar de woonkamer waar ik Luke weer aantref op de bank.

"Ik dacht al dat je dat ging pakken." Grinnikt hij zachtjes.

"Mhm, je kent me goed." Ik pers mijn lippen op elkaar en laat me voorzichtig zo ongeveer drie meter van hem vandaan op het bankstel zakken.

Ik ga niet naast hem zitten. Ik zou gek zijn als ik dat zou doen.

"Natuurlijk ken ik je goed." Luke speelt even met zijn lip-piercing. (JA GUYS IN DIT BOEK LEEFT DE PIERCING NOG -Willemijn)

"Waarom ben je nog wakker?" Besluit ik maar te vragen en neem weer een grote teug van mijn goddelijke drinkyoghurt.

"Waarom ben jíj nog wakker?" Luke draait zijn hoofd mijn kant op en kijkt me met een grote glimlach aan.

Ik meen het oprecht, ik heb hem al heel lang niet meer naar mij zien kijken op die manier.

Eigenlijk alleen maar naar Sam.

Ach, het zal wel. Hij bedoeld het waarschijnlijk alleen maar goed.

"Ik kan niet slapen."

"Ik ook niet.." Luke zucht zacht en laat vervolgens zijn hoofd leunen tegen de leuning van de bank.

"Maar ik ben wel moe of zo. Ugh, het klinkt gestoord, i know," Ik zet mijn glas met drinkyoghurt op het salontafeltje en ga in kleermakerszit in een hoekje van de bank zitten. "Ik blijf het trouwens geweldig vinden dat jullie nog steeds drinkyoghurt kopen en in huis hebben, ook al ben ik de enige in dit huis die het drinkt." Ik kan een klein lachje niet onderdrukken, waardoor Luke weer glimlacht.

"We worden gedwongen door Ash om het te kopen, anders vermoord hij ons." Legt Luke uit en vervolgens laat hij zijn ogen afglijden naar het plafond waar hij vervolgens niets nuttend naar begint te staren.

"Trouwens hé," begint hij langzaam zonder zijn blik af te wenden van het plafond — die wel heel interssant moet zijn. "Sorry van vanmiddag. Ik deed stom en kinderachtig. Ik hoop dat je je niet gênant voelde of zo.."

Aw.

"Oh nee het was niets nieuws, ik ben het van je gewend, weet je."

Luke kijkt weg van het plafond en richt zich weer op mij.

"Je bent het.. gewend?" Herhaalt hij me langzaam. "Dus je wilt zeggen dat ik altijd zo ben?" Een speelse blik ontstaat langzaam maar zeker rond zijn gezicht, die mij even doet huiveren.

Ik rol met mijn ogen en zucht. "Nee, natuurlijk niet, ugh. Domme koe."

Zodra ik dat laatste woordje gezegd heb, zie ik Luke iets achter zich pakken en vervolgens word ik bekogeld met een aantal kussens.

"GAST!" Gil ik, waardoor ik hoor dat Luke begint te lachen.

"Sorry not sorry, love."

———

Ahw klein Luna momentje aaaaw

Okay omg ik schrijf dit dus nu op school want ja heb geen leven 🌚🌚🌚🌚🌚🌚

Luke en Elena kom terug bij elkaar. Danku.

Ik las weer laatst mijn fav Luke hemmings fanfic terug hiero op wattpad en aaaaaaaw die feelings.