The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 193

Luister terwijl je dit hoofdstuk leest wherever you are op replay. En dan ga je huilen :D

ELENA CLIFFORD.

Ik begin weer te huilen zonder dat ik dat zelf überhaupt wil.

God, ik haat het om in het openbaar te huilen. En nu haat ik het nog zes keer zo erg omdat Luke er bij is.

Ik kijk Luke weer aan van wie zijn ogen zich ook weer vullen met tranen. Zijn lippen gaan losjes uit elkaar. Hij lijkt zo kwetsbaar op dit moment.

Nogmaals, hij verdient dit allemaal niet.

"M-Maar dat ben je wel... dat meisje.. dat ben je wel. Voor mij," Mompelt hij, terwijl hij weer een stap naar me toe zet en vervolgens legt hij zijn grote, warme handen op mijn wangen. "Jij zal het altijd zijn Elena. I-ik zou wensen dat ik je gewoon kon vergeten, maar.. dat kan ik niet. Echt niet. Jij zal altijd de ware voor me zijn. Dat was je vier jaar geleden ook al. Ik kan je niet los laten hieraan. Ik wil niet je dat vliegtuig in gaat en dat ik je dan zo maar moet vergeten."

Ik schud mijn hoofd even zwak en duw zijn handen van mijn wangen af.

"Het spijt me zo erg, maar ik wil dat je weet... Dat we elkaar ooit weer eens zien. Echt, ik beloof het. Ik ben een bedrieger. Ik heb iets groots voor je verborgen gehouden en ook voor Ashton. Ik kan gewoon niet... blijven." Snik ik zacht en sluit mijn ogen.

"Waarom... waarom kan je dat niet?"

Zouden we beide gedacht hebben dat we op einde bij elkaar zouden komen? Mijn god, ik heb hier echt niet goed over nagedacht. Natuurlijk zou Luke de brief vinden en natúúrlijk zou hij naar het vliegveld komen om me tegen te houden.

Ik schud even mijn hoofd en loop met een diep gat uit mijn hart van hem weg.

Ik hoor hem niet achter me na komen, waardoor ik mezelf met de seconde nog kutter voel worden.

"Het spijt me van je vriend." Glimlacht een vriendelijke stewardess zodra ik bij de deur van de gate sta om te gaan boarden.

"H-Hij is mijn.. vriend niet," Stotter ik en veeg mijn tranen weg.

De stewardess kijkt me nog even aan voordat ze zucht.

"Je hoeft dit niet te doen, meisje."

Ik draai mijn hoofd naar achter en zie Luke zijn gedaante sloom weg strompelen.

Waarschijnlijk heeft hij alle moed ook opgegeven aangezien ik van hem weg liep.

Opnieuw, voor de zoveelste keer, voel ik mijn hart weer breken.

Ineens lijk ik een adrenaline boost te krijgen en ik wil ik absoluut niet meer het vliegtuig in.

Het enige waar ik naar toe wil is Luke. Ik wil hem knuffelen en bij hem blijven.

Voor altijd.

"Het spijt me." Piep ik en kijk de stewardess aan voordat ik een paar stappen naar achter neem en van de gate weg loop.

Fuck. Wat doe ik. Waar ben ik mee bezig. Fuck.

Ik probeer Luke zijn lichaam vast te houden met mijn ogen tussen alle andere mensen door die ook over de vertrekhal lopen maar dat lukt me nog amper.

"LUKE!" Mijn stem is hees en schor geworden door al het janken.

Luke zijn lichaam lijkt met de een op de andere seconde bevroren te zijn, terwijl ik nog een extra sprintje naar hem toe neem.

Langzaam draait hij zich om en al snel zie ik - hoe ver hij dan ook van me vandaan is - een glimlach rond zijn ontstaan.

Waarschijnlijk wist hij dat dit zou gebeuren, of hij hoopte er gewoon op.

Whatever.

Zodra ik bij hem aan kom heeft hij zijn armen al geopend en spring ik half op hem en sla mijn benen rond zijn middel en leg mijn armen rond zijn nek. Zijn sterke armen houden me omhoog zodat ik niet kan vallen.

Onze gezichten zijn ineens gevaarlijk dichtbij. Het enige wat je nog kan horen zijn onze ademhalingen die beide niet normaal snel gaan.

"Ik ga niet weg." Fluister ik.

"Dat zou je toch niet doen." Zucht hij zacht en op dat moment kan ik me niet meer inhouden.

Ik kus hem hard en onze lippen lijken meteen als twee puzzelstukjes in elkaar te vallen. Onze kus word al gouw intiemer en ik grijp naar zijn blonde haar.

"Je.. zoende me." Glimlacht Luke zodra we na enkele minuten onszelf beide terug hebben getrokken van de zoen.

Luke duwt zijn voorhoofd tegen het mijne aan. Meteen doorboren zijn blauwe ogen de mijne, waardoor ik de vlinders weer door mijn voel buik vliegen.

"Yeah, je was nogal zoen-aantrekkelijk. Kon het ook niet helpen." Ik begin te giechelen en even lijkt alles om ons heen verdwenen te zijn. Alsof we niet een in vertrekhal staan met honderden mensen om ons heen.

Luke laat me voorzichtig weer zakken op de grond en terwijl blijft hij me bij mijn heupen vast houden.

"Anders dan.. zal ik mee gaan?" Vraagt hij ineens uiterst serieus, waardoor ik hem even licht verward aan kijk.

"W-wat?"

"Ik heb bedacht dat ik met je mee wil gaan naar Nederland. Gewoon weg van hier eventjes. En ik zou graag Justin en Noah willen ontmoeten want ik weet dat hun veel voor je betekenen en ik wil nu ook laten zien aan je dat ik er echt geïnteresseerd in ben. Want dat was ik vier jaar geleden niet, want toen was ik nog een jaloerse klootzak,"

Mijn mond zakt opnieuw open van verbazing maar zodra ik iets wil zeggen, houd Luke me weer tegen.

"Shh, laat me even uitpraten," hij knikt even kort en gaat vervolgens weer verder met zijn verhaal.

"Ik wou het je eigenlijk der net al vragen of dat ik mee met je mocht gaan maar je was zo snel weg.. dus daarom vraag ik het je nu," Luke trekt me nu helemaal tegen zich aan. "Ik zou het heel erg leuk vinden om samen met je naar Nederland te gaan."

---

HAJDJDKWKSNSODOOEMSKSOODNFHSIAOWNSASDFGHJKL AHWWWWWWQQ

K IM DEADDD

#LunaLunaLunaLuna

ALLEMAAL FIJN KERSTFEEST ALVAST :)