De jongen met het blonde haar glimlachte zwak en vervolgens ging hij langzaam op één knie zitten, waardoor het meisje haar handen voor haar mond sloeg.
❝Lieve, lieve schat,❞ begon de jongen langzaam en keek het meisje zenuwachtig aan.
Hij slikte e...
Nadat ik eindelijk na een drie kwartier lange zit van make-up en allerlei andere dingen achter de rug heb, ga ik weer op zoek naar mijn lieftallige zusje en mijn beste vriendin.
Terwijl ik op zoek ben naar de twee, loop ik langs de 'ruimte' waar zo direct de grote ceremonie plaats gaat vinden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het is een niet al te grote ruimte maar het is alsnog, laat ik het zo zeggen, in de typische stijl van Sam en Luke.
Het is klein, maar niet overdreven. Ook de versiering die er hangt is niet overdreven.
Luke is niet zo weet ik namelijk, hij haat het meestal als dingen erg overdreven zijn.
Ik wend mijn blik af naar boven waar een gehele rijen van prachtige lampjes hangen. Ze schijnen allemaal een rustgevend, wit/gelig licht, wat je automatisch doet kalmeren.
Ik krijg opnieuw een brok in mijn keel, die ik wéér probeer weg te slikken maar helaas gaat het dit keer niet zo makkelijk als de laatste keer.
"Wat vind je er van?"
Mijn ogen worden groot en meteen wend ik mijn hoofd af en kijk naar de persoon die zonder dat ik het door had naast me is komen staan.
Een paar blauwe ogen boren zich door de mijne, waardoor ik mijn adem eventjes moet inhouden.
"Ik uhm-" ik sluit mijn ogen voor een paar seconde. "Waarom moet je dat nou altijd doen? Mij laten schrikken. Het is niet grappig, Luke."
Ik open mijn ogen weer en kijk direct weer in Luke zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen zijn zwakjes gefronst.
Ook heeft hij voor de rest een prachtig pak aan, wat als ik heel eerlijk ben, hem heel aantrekkelijk maakt.
Laat ik zo zeggen, Luke zie je niet heel gouw in een net pak.
Net zoals eigenlijk ook alle andere jongens. Ze dragen altijd de makkelijkste kleren die je maar kunt bedenken.
Maar c'mon, het zijn jongens. Wat verwacht je anders?
"Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken. Ik zag je alleen lopen en-" Luke maakt zijn zin niet af en zucht in plaats daarvan eventjes. "Je weet heus wel wat ik bedoel."
En opnieuw valt er een kleine stilte tussen ons beide.
Ik sla mijn ogen neer en knik maar eventjes.
Ik weet dat de laatste dagen weer eens tussen ons niet een van de normaalste waren, maar op dit moment wil ik het eigenlijk alleen maar vergeten.
Ik had me nooit zo mogen gedragen tegenover hem. Hij is het zo niet waard.
Maar waarom zei hij het dan ooit dat hij wenste dat mijn kindje die ik droeg niet het van Ashton was maar van hem? Wat is zijn verhaal achter die zin?
Ik hef mijn hoofd weer op en kijk weer in Luke zijn ogen die dit keer een stuk verder van me verwijderd zijn.
"Het is mooi," Mompel ik en pers mijn lippen eventjes voor een paar seconde op elkaar, voordat ik weer begin te praten.
"Weet je, het spijt me. Ik had nooit zo tegen je moeten doen, okay? Maar weet je? Ik wist niet hoe ik anders tegen je moest doen. Ik wist niet hoe ik het gene wat je laatst tegen me zei moest opvatten en ik wist niet hoe je het precies bedoelde.. en eerlijk gezegd weet ik dat altijd nog niet, maar dat maakt me op zich ook nog vrij weinig uit. Maar kunnen we alsjeblieft doen alsof alles nooit gebeurt is? Ik wil niet weer zo beginnen Luke, zoals het eerst was toen ik hier net weer kwam na.. nou ja.. vier jaar gok ik? Ik wil jou niet in de weg zitten. Ik bedoel, ik wil niemand in de weg zitten." ratel ik achter één stuk door.
Luke zijn wenkbrauwen fronzen zich nog meer, waardoor ik zin heb om mezelf weer veertigduizend keer voor mijn hoofd te gaan slaan.
"Je zit niemand in de weg Leen, ik kan je reactie goed begrijpen. Ik heb gewoon een.. probleem denk ik," Luke schud even zijn hoofd waardoor er een plukje van zijn blonde haar los schiet en voor zijn ogen terecht komt. "Verdomme." Vloekt Luke zacht, waardoor ik eventjes zachtjes lach.
Ik neem een stapje dichter naar hem toe, ga voorzichtig op mijn tenen staan en steek het plukje van zijn haar weer terug.
Mijn vingertoppen beginnen te trillen.
Zijn haar is nog altijd zo zacht.
Ik laat me voorzichtig weer op mijn voeten zakken en neem weer een paar passen achteruit.
Zodra ik die paar passen achteruit zet, zet Luke er juist een paar naar voren waardoor we heel dicht op elkaar komen te staan.
Mijn hart slaat even over en meteen schud ik mijn hoofd.
"Rustig, ik ga je niet zoenen of zo," Grinnikt Luke en ik zie hem even met zijn lip-piercing spelen. "Eigenlijk wil ik je alleen nog even een knuffel geven. Mag dat?"
Zijn warme adem strijkt over mijn gezicht, waardoor ik even huiver.
Wanneer ik geen antwoord geef, ziet Luke het als een 'ja' en slaat hij zijn sterke armen om me heen.
Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder en snuif even kort zijn geurtje op. Vervolgens breng ik voorzichtig mijn hand naar zijn haar en draai voorzichtig een plukje van zijn haar rond m'n vinger.
Al veel te snel laat Luke me los en kijkt hij me een beetje schaapachtig aan.
"De andere jongens, je zus en Anna zijn trouwens ergens daar heen gegaan. Speeches oefenen. Ik mocht er niet bij." Luke pruilt even zijn onderlip en wijst naar een andere gang van het gebouw.
Ik knik eventjes en stuur hem nog een klein blik.
"Ik spreek je nog wel."
———
AAAHH LUNA MOMENT
Mhm zou dit t laatste Luna moment ooit zijn of niet?😏😏
