The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 169

ASHTON IRWIN.

Het is ondertussen zo'n tien minuten later, en de ambulance is zojuist aangekomen.

Ondertussen is iedereen wakker geworden óf wakker gemaakt door Calum of mij.

Iedereen naast Calum, Michael en ik zit beneden aangezien de ambulancebroeders anders geen ruimte zouden hebben in onze kamer.

Allora mocht ook boven blijven bij haar zus, maar toen haar verteld werd wát er precies op dit moment aan de gang is met Elena, werd ze helemaal overstuur.

Ik ben nog steeds helemaal in schok trouwens. Ergens wil ik alles bij elkaar huilen omdat ik gewoon zó bang ben dat er iets mis is met ons kindje, maar het lukt me gewoon niet. Het lijkt alsof ik het allemaal niet echt is en het maar gewoon een droom is.

Was het maar een droom.

Ik weet dat ik mag huilen en dat ik bang mag zijn, maar iets in mij heeft alles nog niet helemaal door denk ik. Het is alsof ik het gewoon níét wil geloven.

Uit het feit dat ik niet weet wat ik het best kan doen op dit moment, begin ik maar te staren naar een ambulancebroeder die Elena haar bloeddruk meet en nog wat andere onderzoekjes bij haar doet.

Een rilling loopt over mijn rug zodra ik een hand op mijn schouders voel.

Ik draai me een kwartslag om en kijk meteen in de twee groene ogen van Michael.

"Hey, man," Mompelt hij zacht en vervolgens slaat hij zijn ogen neer.

Ik slik, lat mijn hoofd even naar beneden hangen en leg een van mijn handen in mijn hals.

Toen Michael werd verteld wat er met zijn zusje aan de hand was, is hij meteen naar haar toe gegaan en vervolgens ook niet meer bij haar weg geweest.

In vergelijking tot Allora raakte hij niet overstuur, maar bleef hij akelig.. nou ja.. stil? Hij heeft nog geen enkel teken van verdriet of angst vertoond in ieder geval. Maar ik weet wel voor honderd procent zeker dat hij dat wél is maar dat hij het gewoon niet laat zien.

"Hi." Zucht ik en duw mijn lippen zo stevig mogelijk als dat ik kan tegen elkaar aan.

"Ze zeggen dat het goed komt met Elena." Murmelt Michael, waardoor ik mijn hoofd op hef zodat ik hem aan kan kijken.

Mijn ogen worden iets groter, en het angstige gevoel lijkt een beetje weg te ebben.

"W-wat..? Zeiden ze dat? Ook met de.. b-baby?" Stotter ik en voel dat de topjes van mijn vingers beginnen te tintelen.

Misschien komt het dan toch nog wel goed.

Michael zucht opnieuw en schud zijn hoofd. "Dat moeten ze verder onderzoeken in het ziekenhuis."

Ik snak even kort naar adem. "Ze nemen haar mee?"

Michael knikt.

"We mogen mee, maar ik denk dat ik hier liever blijf bij Anouk. Ik denk het beste is dat jij mee gaat of Allora."

"Ik ga wel mee, Allora is vrees ik nog te overstuur en–"

Ik kan mijn zin niet meer afmaken door een van de ambulance beroerder die iets naar een andere beroerder roept.

Ik zie in mijn ooghoeken dat ze samen Elena – die nog steeds bewusteloos is – uit ons bed tillen en vervolgens leggen ze haar neer op een brancard.

"Ga mee." Michael glimlacht zwak, waardoor ik even traagjes knik.

"Ik hou jullie op de hoogste, okay?"

Michael knikt bevestigend en vervolgens legt hij zijn handen op beide mijn schouders.

"Het komt goed Ash, maak je geen zorgen. Je weet hoe sterk Elena is, right?"

"Ja.."

•••

Het is ondertussen zo ongeveer drie uur later (vijf uur s'ochtends) en ik zit op een krukje in het ziekenhuis naast het bed van Elena.

Ongeveer een uur later na dat ze hier binnen kwam, kreeg ik het nieuws.

Het nieuws wat nog steeds iedere seconde mijn hart breekt en wat ook Elena haar hart gaat breken. Ze weet het alleen nog niet.

En ja, ik moet de gene zijn die het haar moet vertellen.

Ik heb Michael al gebelde en hij weet het ook al. Ik heb hem ook gevraagd of het nieuws aan de andere jongens en de meiden wilt vertellen.

Michael komt morgen samen met Allora ons bezoeken, en als het allemaal goed gaat met Elena komt de rest misschien ook nog.

Ik aai voorzichtig over de rug van Elena haar hand, die onder zit met allerlei draadjes. Ik knipper met mijn ogen om mijn tranen binnen te houden, die nu pas komen opzetten.

"I love you."

------

💔💔💔💔

Sorry als ik dingen niet goed geschreven heb over hoe dit soort dingen gaan, maar dit is ook de eerste keer dat ik zo iets heb geschreven.  T was echt oprecht moeilijk om te schrijven kay

Ik hoop dat jullie t wat vonden

X x x