The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 168

• 4 weken later

ELENA CLIFFORD.

Het is ergens midden in de nacht, wanneer ik wakker word van vreselijke, afgrijselijke, pijnlijke steken in mijn buik.

Ik snak naar adem en draai me op m'n rug in de hoop dat het weg trekt.

Ik sluit mijn ogen en probeer mezelf rustig te houden, maar het werkt niet. De steken trekken niet weg, in tegendeel, ze worden alleen maar erger.

"El?" Hoor ik iemand naast me zacht fluisteren, waardoor er een rilling over mijn arm loopt.

Een piep verlaat mijn mond wanneer er opnieuw een steek door mijn buik trekt. Ik krimp in elkaar en sla mijn armen rond mijn knieën en knijp mijn ogen samen.

"Elena?" Ik open traag weer mijn ogen, en al snel zie ik dat alles rond me heen begint te draaien, waardoor ik me meteen misselijk begin te voelen.

"Ash." Piep ik en voel dat mijn onderlip begint te trillen.

Ashton veegt voorzichtig wat haar voor mijn gezicht vandaan.

Mijn ogen schieten door onze kamer. Nu pas merk ik ook dat hij zijn lampje die op zijn nachtkastje aan heeft gezet.

"Ashton ik.." Ik knijp mijn ogen weer samen. "De baby.." Dat is het laatste wat ik nog uit kan brengen, want vervolgens verlies ik mijn bewustzijn en word alles voor mijn ogen zwart.

•••

ASHTON IRWIN.

Een zucht verlaat opnieuw Elena haar mond en haar ogen vallen opnieuw ook weer dicht.

Het linkt alsof ik het niet mee maak, alles wat zich de afgelopen drie minuten – maximaal – heeft afgespeeld. Het lijkt als een waas voorbij te zijn gaan.

"Elena?" Ik leg een hand op haar wang, die gloeit als de hel.

Langzaam worden mijn ogen groot en nú pas, raak ik in paniek en begin ik te beseffen wat er op dit moment allemaal aan de gang is.

Er is iets mis met Elena. Er is iets héél erg mis met Elena.

"ELENA!" Roep ik en schud haar door elkaar.

Oh nee, oh nee.

Elena opent haar ogen echt niet meer.

Ik trek de dekens – die nog steeds over haar heen liggen – van haar af, en direct valt mijn mond open en verlaat hoog kreetje mijn mond.

"Oh my god." Piep ik en sla mijn handen voor mijn mond en voel mijn ogen vollopen met tranen.

Nog half in schok zet ik een aantal stappen naar achter en ren vervolgens in een hoog tempo onze slaapkamer uit.

Mijn hart gaat als een kannibaal tekeer in mijn borstkas zodra ik de deur van de kamer van Calum en Allora open ruk. Ik druk op de lichtschakelaar waardoor de kamer direct fel verlicht word.

"W-wat?" Hoor ik Calum schor mompelen.

Ik zie hem zijn hoofd optillen en zodra hij mij lijkt te zien, gaat hij recht zitten.

"Ashton? Wat is er?"

Ik open mijn mond, maar geluid produceren lukt me amper. Het enige wat ik kan uitbrengen is Elena haar naam.

"Wat is er met Elena?" Fluistert Calum zacht en vervolgens kijkt hij even vluchtig naast zich naar Allora die nog steeds slaapt.

Langzaam en voorzichtig slaat hij de dekens van zich af en klimt hij het bed uit.

"Ik.. ze.. ze werd wakker en het ging niet goed en– de baby." Haper ik en probeer mijn ademhaling regelmatig te houden, maar ook dat lukt me amper.

Mijn hele lichaam trilt. Mijn armen, mijn benen, mijn vingers. Ik kan mezelf na mijn gevoel amper in evenwicht houden.

"De baby?" Herhaalt Calum me fluisterend.

Ik slik en knik vervolgens langzaam met m'n hoofd.

"Er ligt bloed Cal."

Calum zijn ogen vergroten zich in één ogenblik en vervolgens baant hij een weg langs mij heen, naar de kamer waar Elena en ik slapen en waar Elena nog steeds ligt.

Ik gun de slapende Allora nog een kleine blik voordat ik Calum achterna loop naar mijn kamer.

Ik ben zo in schok dat mijn lichaam nog amper lijkt te functioneren. Het is net of een deel van mijn lichaam zichzelf uitgeschakeld heeft.

Zodra ik aan kom in de kamer van mij en Elena, zie ik Calum met zijn telefoon tegen zijn oor aan geduwd door de kamer ijsberen en terwijl stuurt hij verschillende ongerust blikken naar Elena haar levenloze lichaam. Zodra hij mij lijkt te zien stuurt hij ze ook naar mij.

Ik hoor dat hij ons aderes door geeft en vervolgens nog iets zegt, waardoor er een stuk van mijn hart af lijkt te brokkelen.

"Ja, ze is zwanger. 12 weken om precies te zijn." - "Nee ik ben haar vriend niet." - "Ja hij is in de buurt." Calum zijn ogen glijden naar mij af. "Ja, nee ik begrijp het. Tot zo."

Calum perst zijn lippen even op elkaar voordat hij zijn telefoon weg stopt. "De ambulance is onderweg."

------

Oh oh wat zal er aan de hand zijn ...

Kay jongens, het spijt me dat ik echt even helemaal dood was op wattpad. Echt oprecht, ik voel me d'r echt heel schuldig en kut over.

Ik had gewoon even een kleine 'pauze' nodig, om wat dingetjes voor mezelf op een rijtje te zetten. Persoonlijke zaken.

Don't worry about me pls, t komt goed.

All my love x x