The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 172

ELENA CLIFFORD.

Twee uur later, wanneer we in het centrum van Sydney zijn, trekt Anouk me al weer de zoveelste kledingwinkel in en begint ze opnieuw door verschillende kledingrekken te zoeken.

Een zucht rolt over mijn lippen en vervolgens begin ik niets nuttend ook maar naar iets wat er misschien een beetje leuk uit kan zien, te zoeken.

Dit is denk ik al de tiende winkel waarin we gaan, en ik heb zo ook het gevoel bij deze winkel dat we hier weer niks zullen gaan vinden.

Nou ja, ik hoop dat Anouk iets vind, dan kunnen we tenminste naar huis gaan.. ik bedoel.. ik heb echt geen nieuw jurkje of iets nodig of zo.

En geen idee waarom, maar vandaag is gewoon niet mijn shop-dag. Ik heb zoveel spijt dat ik mee ben gegaan, ondanks Ashton me ook gewoon met Anouk mee geeft gestuurd.

'Zo'n meidenmiddag zal je goed doen Leenie.' — ja dat was précies het gene wat hij tegen me zei.

Ashton heeft me trouwens ook gewoon gedwongen ZIJN creditcard meegegeven, die ik dus absoluut ook niet van hem wou aannemen.

Ook voor hem zijn de laatste dagen niet makkelijk geweest, want ook hij was zo gehecht aan het idee dat hij vader zou worden.

Maar om een of andere reden merk ik wel degelijk dat Ashton het er moeilijker mee heeft dan dat ik het er mee heb.

Toen Ashton me in het ziekenhuis vertelde dat ons kindje het niet gehaald had, begon ik spontaan te huilen. Maar dat was de eerste en laatst keer dat ik er überhaupt om gehuild heb.

Ashton denkt dat omdat ik het niet meer zo laat zien, dat ik er juist nog heel erg mee zit en dat ik er vanbinnen nog steeds kapot ga — dus dat ik het op krop, maar dat is niet zo. Ik heb hem al duidelijk proberen te maken dat ik oké ben, want dat ben ik ook, maar Ashton blijft en wilt het volgens mij niet geloven.

Hij wilt me vrolijker maken en zien en daarom heeft hij me dus  zijn creditcard meegegeven, wat ik dus echt bullshit vind, maar goed, hij bedoeld het ergens wel goed.

"Oh my Leen!" Hoor ik Anouk vrolijk gillen, waardoor ik me meteen om draai.

Ik begin te lachen wanneer ik Anouk inderdaad achter me zie staan met twee kledingstukken in haar handen.

Het zijn twee jurkjes waarvan er eentje bordeaux rood is en de andere is een soort van lichtblauw, paarsachtig gekeurd.

"An..-" begin ik, maar Anouk laat me al niet meer uitpraten.

"Ik heb de per-fec-te jurkjes voor ons gevonden!" Keert ze vrolijk, waardoor ik haar even vragend aan kijk.

"Voor.. ons?" Herhaal ik haar langzaam, waardoor Anouk wild knikt met haar hoofd.

"Ja! Deze vind ik echt zo jou!" Anouk haar glimlach word nog breder dan dat ie überhaupt al was en vervolgens overhandigd ze me het rood bordeaux jurkje.

Ik bijt even op mijn onderlip, zucht even en kijk mijn beste vriendinnetje aan.

"Dan ken je me wel heel erg slecht.. dit stáát mij toch nooit lieve schat..."

Anouk rolt even met haar ogen. "Je gaat het passen, dat bordeaux rood staat mooi bij je donker bruine haren en je ogen. Trust me, ik heb d'r verstand van."

"Okay, goed," Mompel ik uiteindelijk toch maar, omdat ik geen zin heb om een discussie aan te gaan met Anouk — die ik dan alsnog nooit van m'n lang zal ze leven zal winnen. "Maar ik kan niet beloven dat ik 'm daadwerkelijk ook koop."

Anouk grinnikt en stuurt me een kleine knipoog.

"Oh dat zullen we nog wel eens zien chick."