The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 176

LUKE HEMMINGS.

"Sorry not sorry, love." Voordat ik het zelf überhaupt door heb, is het mijn mond uit.

Oh mijn god.

Ik kan mezelf wel weer slaan, voor de zoveelste keer.

Waarom noem ik Elena zo?

Nogmaals; ik heb iets met Sam. Ik ga trouwen met Sam, ik ga de rest van mijn leven gelukkig zijn met Sam.

Sam is mijn toekomst.

Ik hoor Elena nog even na lachen om mijn actie van zojuist aangezien ik een kussen naar haar hoofd smeet omdat zij mij uit maakte voor domme koe. Maar verder reageert ze niet echt op de uitspraak die ik ook zojuist deed.

Ze zal het wel niet verstaan hebben. Gelukkig ook maar.

Elena grinnikt nog eventjes zachtjes, buigt zich vervolgens naar voren en pakt haar glas waar haar drinkyoghurt in zit en neemt er vervolgens weer een grote slok van.

"Dus Lucas, wat is de reden waarom jij niet kan slapen?" Elena gaat weer recht zitten en kijkt me met samengeknepen wenkbrauwen aan.

Ik voel dat mijn maag vanbinnen voor een paar seconde samen krimpt.

'Jij, doooh.' Zegt een stemmetje in mijn hoofd, die ik negeer.

Ik trek mijn schouders even omhoog.

"Geen idee, ik.. gewoon ja.. ik denk dat het komt door veel dingen aan hoofd of zo iets." Mompel ik zachtjes en draai even aan een ring die rond m'n middelvinger zit.

Ik voel dat mijn wangen warmer worden en meteen durf ik Elena ook niet meer aan te kijken.

Oh mijn god, dit gaat compleet de verkeerde kant op. Ik moet stoppen met blozen, en wel nu.

Het liefst zou ik haar alles vertellen. En daarmee bedoel ik al mijn gemixte gevoelens van dit moment.

Mijn mening over de relatie van Ashton en haar, mijn tegenstrijdige gevoel over de bruiloft, alles.

"Veel dingen aan je hoofd?" Herhaalt Elena me langzaam, "Wat voor dingen?"

"Mhm." Hum ik zacht en pers mijn lippen op elkaar.

"Ja?"

"Ik weet het niet.. maar.. oh gosh, dit klinkt waarschijnlijk zó belachelijk.."

Vertel het haar, c'mon.

"Nee hoor." Elena glimlacht zwakjes voordat ze iets dichter bij me komt zitten, aangezien er wel zeker drie meter tussen ons in zat.

Hoe kleiner de afstand tussen ons word, hoe sneller mijn hart in mijn borstkas begint te slaan.

"Het is gewoon.." Mijn stem sterft weg.

God, wat doe ik mezelf aan.

•••

ELENA CLIFFORD.

Luke is nerveus.

Dat merk ik aan dat hij niet uit zijn woorden komt en, hoe dat hij er bij zit – half ingedoken en spelend met zijn handen.

"Het is gewoon...," herhaalt Luke zichzelf en schraapt even zijn keel. "Argh, ik zie er de laatste dagen ineens gewoon zo tegen op om te.. trouwen."

Wat? Ik dacht dat hij dat juist zo graag wou..

"Maar dat wou je toch graag?" Fluister ik zacht terug, waardoor Luke met zijn hoofd schud.

"Het is gecompliceerd, Elena."