The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 170

ELENA CLIFFORD.

Knipperend open ik mijn ogen, maar sluit ze al snel weer wanneer een fel, wit, licht in mijn ogen schijnt.

Ik kreun even zacht van een kleine kramp in mijn buik, en voel mezelf vervolgens ook een beetje van de pijn in elkaar krimpen.

"Hey," hoor ik een zachte stem vervolgens fluisteren en twee seconde later voel ik ook een klein gewicht op mijn rechter hand. Het is iets warms en laat mijn eigen hand een beetje tintelen. "Rustig maar, ik ben hier."

"Ash?" Murmel ik zacht en open mijn ogen weer, wat dit keer een stuk gemakkelijker gaat dan de eerste keer.

Ik draai mijn hoofd een paar graden opzij en al vrij meteen zie ik inderdaad dat Ashton naast me zit. Zijn hand is dan ook het kleine gewicht wat ik op de mijne voel.

Ashton zijn ogen glimmen, maar ze glimmen niet alsof hij gelukkig is. Juist in tegenstelling tot dat, zijn ogen lijken te glimmen van tranen.

Ashton lijkt al gouw door te hebben dat ik hem aan staar, want vervolgens begint hij zwakjes te glimlachen zodat het lijkt alsof alles goed met hem gaat.

Maar ik ken Ashton goed genoeg om te weten dat zijn glimmende ogen en zijn zwakke glimlach betekenen dat het helemaal niet goed met hem gaat.

Ik bedoel, ik kom toch zeker niet uit een ei of zo? Ik ken mijn eigen vriendje heus wel.

"Ashton," Ik laat mijn tong even mijn droge lippen glijden. "Wat is er aan de hand?"

Ik voel dat Ashton zijn lange vingers door de mijne vlecht en vervolgens even in mijn hand knijpt. Ook hoor ik hem even hoorbaar slikken.

"Weet je nog wat er vannacht gebeurt is?" Mompelt hij zacht terwijl speelt hij even kort met zijn onderlip.

Ik knik even voorzichtig met mijn hoofd en probeer alle herinneringen van afgelopen nacht één voor één terug te halen.

Ik weet inderdaad nog wel ongeveer wat er vannacht gebeurt is. Ik werd wakker en had ongelofelijk veel buikpijn. Ashton werd vervolgens ook wakker en kort daarna viel ik flauw – waarschijnlijk van alle pijn. Dat is het enige wat ik me nog kan herinneren.

"Ik had buikpijn en daarna viel ik flauw?" Het komt er eerder uit dan een vraag dan een antwoord, wat eigenlijk mijn bedoeling niet is.

Ashton zucht en knikt even. "Dat klopt.."

"Maar waarom lig ik dan nu hier? Er is toch niets ergs aan de hand of zo?"

Ashton perst zijn lippen op elkaar, schud zijn hoofd en slaat zijn ogen voor een paar seconde neer.

"El.." Begint hij langzaam en terwijl hoor ik dat zijn stem weg sterft.

Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem even niet-begrijpend aan.

"Wat is er aan de hand, Ashton?"

Ashton slikt hoorbaar en vervolgens verlaat een lange zucht zijn mond, wat mij een klein beetje onrustig begint te maken.

Ashton is er altijd zó goed in geweest, ik bedoel, in bepaalde dingen niet te vertellen en ze voor zichzelf te houden.

Er moet nu zeker wel iets gebeurt zijn en wat hij ook mij niet wilt vertellen.

Ashton haalt even diep adem en vervolgens knijpt hij opnieuw even zachtjes in mijn hand.

"O-onze baby.." Begint hij traag, waardoor ik mijn lippen los van elkaar voel gaan.

Onze baby?

Ashton duwt zijn lippen op elkaar, haalt opnieuw diep adem en kijkt me vervolgens weer aan. Ik zie de tranen in zijn ogen weer op het randje staan.

"Hij of zij.. heeft het niet gered, El."

Mijn keel voelt ineens kurkdroog aan, en mijn ogen worden ook langzaam groter.

Ashton zijn galmen gelijk na in mijn hoofd.

Hij of zij heeft het niet gered..

Mijn kindje leeft niet meer?

Ik open mijn mond om iets uit te brengen, maar voordat ik dat überhaupt kan doen begin ik te huilen.

"Ash.. nee.." Piep ik en kijk Ashton door mijn tranen heen aan.

Ashton knikt even zachtjes en laat zijn hoofd vervolgens hangen.

Ik sla een hand voor mijn mond en begin nog harder te snikken.

Het kindje in mijn buik, het kleine leventje in mij.. is er niet meer..

-----

Okay dit was oprecht een van de moeilijkste hoofdstukken die ik ooit heb geschreven daamn..

Ik hoop dat jullie het alsnog goed vonden :)

(Ook al is het kapot zielig ahw ): )