İntikam Değişimi (TAMAMLANDI.)

"Gerçekler."

Oy verip yorum yaparsanız çok mutlu oluruum. 🙆🏻‍♀️

Yazım yanlışı varsa nokta koyarak beni uyarabilirsiniz. Çünkü okumadan yayınlamak zorundayım.

İyi okumalar İntikam ailesi...

---

Kurumuş dudaklarımı yaladım.

Kurtarmamıştı.

Gözlerimin ağrıdığını hissettim.

Öylece gitmişti.

Gözlerimi diktiğim yerde o sahneyi yeniden gördüm.

Hiçbir şey yapmadan uzaklaşmıştı. Sırtımda bir el hissettim. Bu bana destek değildi. Bana şu an ki desteği bir tek o verebilirdi. Bunların yalan olduğunu söylemeliydi.

Nasıl söyleyecekti ki? Video vardı. Bir fotoğraf değildi photoshop yapılabilecek veya bir yazı değildi uydurulmuş denilecek.

Usulca akarken gözyaşlarım, içimde deprem olmuştu.

Oturduğum yerden gözyaşlarımı silerek ayağa kalktım.

O'nun yanına gidecektim. Bana bir açıklama yapmak zorundaydı. Umutlarıma bağladığım hayallerim bir balon gibi patlayıp beni en sert şekilde kendime getirmişti. Uçuyordum ben hayal ve umutlarımla. Bu yüzden yere çakışım sert olmuştu.

Oyalanmadan kapıya ilerlerken kızların da kapıya kadar peşime geldiklerini biliyordum. Çıkmak için kapıyı açmıştım ki Asya bileğimden yakaladı. "Nereye gidiyorsun?"

Korku dolu gözlerimi mavilerine çevirdim. Korkuyordum çünkü sevdiğim adamın az önce bambaşka bir yüzünü görmüş olabilirdim. "Yanına gideceğim."

"Ben hiçbir şey anlamadım." diye mırıldandı Su. Asya gözlerinden okuduğum çelişkisini çözmüş gibi bileğimi bıraktı ve kafasını salladı. Bırakması ile koşarak arabama ilerledim.

Her canım yandığında yanımda olan adam, nasıl bir başkasının acısı olmuştu? Ne düşüneceğimi bilmezken düşüncem olan adam şu an benim acım olmuştu. Az yara vardı ya zaten kalbimde, kendi tarafına ikinci bir çizik daha atmıştı. O kızı orada adamlarla bırakmamalıydı. O kızın orada hayatı bitmemeliydi. Ne olursa olsun o ölmemeliydi. O bir çöp gibi silahla vurulduktan sonra kenara atılmamalıydı. Can gitmemeliydi. Kalıp yardım etmeliydi. Ona güvenmemeliydim.

Kafamın içinde biri sinsice sırıttı. Ben mi güvenmeyecektim? İmkansızdı.

Ama gerçekleri öğrenmek zorundaydım. İnsanlar mutsuz hayatlarıyla geçip gitti yanımdan. Arabalar yağan yağmura inat yavaşlamadan devam etti yoluna.

Çok kısa sürede geldiğim evinin önünde durdum ve derin bir nefes çektim. Hayır kendimi sakinleştirmek istemiyordum. Onunla zaten tartışmam gereken konuların birikmişliği ile sakin olmaya yerim kalmamıştı.

Kapısını üç kere hızlıca yumrukladım. Açmasını beklerken resmen burnumdan soluyordum.

Kapı açıldığında beni görünce şaşırdı. Daha doğrusu kızarmış gözler ile karşısında deli gibi derin nefesler alan beni görmesine şaşırmıştı.

"Nefes, ne oldu sana?" Endişe ile harmanlanmış o aşık olduğum yüzü ilk defa bana yabancı gelmişti. Yanından sıyrılıp içeriye geçerken alayla kahkaha attım.

"Bana ne olduğunu mu soruyorsun Can? Bunun sebebi kim biliyor musun?" Akan gözyaşlarının sert kuruluğunu ve yeniden akan gözyaşlarını gösterdim. Şaşkınca bana bakıyordu.