Το παιδί του Λούσιφερ #MA19 #BBC17 #WSA17 #BEC #FBC2017 #AAC #LDC

Κεφάλαιο 16

Λούσιφερ's pov
Δεν έπρεπε να μάθει ποιος είναι το πρώτο Νεφελίμ, γιατί μπορεί να την στεναχωρούσε η αλήθεια. Τουλάχιστον της είπα την υπόλοιπη αλήθεια, χωρίς ψέματα και υπερβολές. Κάτι είναι και αυτό. Σκέφτηκα. Είπε επίσης ότι της έλειψα. Να και κάτι θετικό. Σήμερα λέω να την πάω κάπου έξω για να μην είναι λυπημένη. Ελπίζω να της αρέσει αυτή η ιδέα. "Έμμα θέλεις να πάμε κάπου έξω σήμερα?" "Νομίζω πως αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα" "Ωραία φεύγω για να μπορέσεις να ετοιμαστείς, ή ότι άλλο κάνετε εσείς τα κορίτσια. Σε πόση ώρα θα είσαι έτοιμη?" "Σε μισή ώρα θα έχω ετοιμαστεί" "Θα έρθω τότε" "Εντάξει". Μου είπε και εγώ με το χτύπημα των δαχτύλων μου εξαφανίστηκα από μπροστά της και βρέθηκα σε ένα άλλο μέρος που υπήρχε μόνο φύση, γιατί αυτό χρειαζόμουν τώρα. Έτσι κάθισα κάτω και σκέφτηκα πως όταν θα τελειώσει όλο αυτό με την εγκυμοσύνη λογικά θα πρέπει να φύγω από δίπλα της για να μπορέσει να προχωρήσει χωρίς εμένα. Δεν θα την ξαναδώ λογικά ποτέ. Όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα την επηρεάσει αυτό. Για να με ξεχάσει θα πρέπει να της σβήσω την μνήμη, και να της γεμίσω το κενό με άλλες αναμνήσεις που δεν θα ισχύουν. Μέσα σε αυτές τις αναμνήσεις όμως θα πρέπει να υπάρχει και η εγκυμοσύνη της, γιατί θα ήταν άδικο για αυτήν να ξεχάσει τι κουβαλούσε μέσα της τόσο καιρό. Βασικά το βρήκα. Το μόνο που θα ξεχάσει θα είμαι εγώ και όλα όσα έχουν να κάνουν με εμένα και τον παράδεισο. Όλα τα υπόλοιπα θα μείνουν εκεί, απλά αντί για εμένα θα θυμάται κάποιον άλλον. Όμως έχουμε χρόνο μέχρι που να γίνουν όλα αυτά. Τώρα είναι η ώρα να επιστρέψω πίσω γιατί έχει περάσει η μισή ώρα που μου είπε. Χτυπάω τα δάχτυλα του χεριού μου και βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιό της. Εκείνη είναι έτοιμη και κάθεται μπροστά από τον καθρέφτη. Με βλέπει μέσα από εκείνον και την βλέπω και εγώ μέσα από τον καθρέφτη. Μου χαμογελά και της χαμογελάω πίσω. Το χαμόγελό της είναι υπέροχο. Φοράει τα παπούτσια της και έρχεται προς το μέρος μου, χαμογελώντας μου. Μου δίνει μια αγκαλιά και της ανταποδίδω πίσω. "Πάμε?" της λέω. "Που?" "Βρήκα ένα μέρος που έχει μόνο δάσος και φύλλα. Θες να πάμε εκεί?" "Ναι πάμε" "Πιάσε μου το χέρι και μην το αφήσεις μέχρι να σου πω εντάξει?" "Ναι" "Ωραία. Κρατήσου τώρα". Κρατήθηκε από το χέρι μου και με το άλλο χτύπησα τα δάχτυλά μου και βρεθήκαμε στο μέρος που ήμουν πριν λίγα λεπτά. "Σου αρέσει αυτό το μέρος?" "Είναι πολύ όμορφο" "Δηλαδή εγκρίνεις?" "Εγκρίνω, εγκρίνω. Λοιπόν τι θες να κάνουμε?" "Να κάτσουμε να χαλαρώσουμε. Θέλεις να σου φέρω τίποτα?" "Λίγο νερό. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο" "Εντάξει. Επιστρέφω σε λίγο" "Σε ευχαριστώ πολύ" είπε και λίγο πιο πέρα είδα έναν άντρα να πουλάει νερά και παγωτά. Νομίζω θα της άρεσε και ένα παγωτό οπότε θα της πάρω ένα. Πήγα κοντά και είπα "Ένα παγωτό με γεύση μπράουνι και ένα μπουκαλάκι νερό" "Έγινε. Κάνουν 2€ και τα δύο μαζί" "Ορίστε" είπα και του τα έδωσα. Έφτασα στο σημείο που ήμασταν πριν και της έδωσα το μπουκαλάκι με το νερό ενώ το παγωτό το είχα κρύψει από πίσω μου. "Σου έχω μια έκπληξη" "Τι είναι?" είπε και της έδειξα το παγωτό. "Αυτό είναι για εμένα?" ρώτησε με ενθουσιασμό. "Ναι μικρή για εσένα είναι" "Ωω σε ευχαριστώ πολύ". Μου το άρπαξε από το χέρι και άρχισε να το τρώει. Εγώ εκείνη τη στιγμή άρχισα να γελάω γιατί εκείνη τη στιγμή αυτό το γεγονός μου φάνηκε τόσο αστείο. "Γιατί γελάς?" "Γιατί μου φάνηκε αστείο που μου άρπαξες απότομα το παγωτό από το χέρι. Είναι που δεν ήθελες κάτι άλλο εκτός από νερό" "Έι μη γελάς μαζί μου. Εγώ έχω και ένα πλασματάκι μέσα μου που πρέπει να τραφεί" "Έχεις δίκαιο. Δώσε μου μισό λεπτό και σταματάω" της είπα και παρατήρησα πως με κοιτούσε χαμογελαστή. "Μικρή? Βλέπεις κάτι που σου αρέσει?" "Ναι αμέ. Εσένα". Οκ δεν περίμενα να το παραδεχτεί, αλλά τι να κάνουμε ο άτιμος είμαι ωραίος. "Έλα εδώ" της είπα και εκείνη ήρθε κοντά μου. Εγώ την έβαλα στην αγκαλιά μου "Είσαι πολύ όμορφη μικρή να το ξέρεις" "Όχι δεν είμαι. Μη μου λες ψέματα" "Σου έχω πει ποτέ ψέματα?" "Όχι" "Τότε γιατί να σου πω τώρα?" "Για να μην με στεναχωρήσεις" "Λοιπόν για να ξέρεις πότε δεν λυπήθηκα κανέναν. Ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό όταν με έδιωξαν από τον παράδεισο, γιατί αυτή ήταν η ευκαιρία μου να δημιουργήσω κάτι καινούργιο και τα κατάφερα. Και δεν πρόκειται να πω ποτέ ψέματα για κάτι τόσο απλό. Οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν το είπα για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα ή κάτι τέτοιο σου το είπα γιατί είναι η αλήθεια. Και αυτό στο λέει ο ποιο όμορφος άγγελος που δημιουργήθηκε ποτέ". Μου χαμογέλασε για άλλη μια φορά σήμερα και εγώ της φίλησα αυτά τα υπέροχα χείλη της. Ωω διάολε, δηλαδή εγώ, δεν θα το χορτάσω ποτέ αυτό.

*...*
Γεια σας μπισκοτάκια 😍. Ελπίζω να σας άρεσε το κεφ.

Ο Λούσιφερ θέλει να τον ξεχάσει η Έμμα μόλις τελειώσει με την εγκυμοσύνη της. Θέλετε να συμβεί αυτό ή όχι? 😈😘 Ακόμα με αγαπάτε έτσι? 😇😙🙌 Όχι? Καλά. Δεν πειράζει. Εγώ σας αγαπώ και ας μην σας ξέρω 😁💪💘

Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena 💕💋

#teammpoui 💗