Το παιδί του Λούσιφερ #MA19 #BBC17 #WSA17 #BEC #FBC2017 #AAC #LDC

Κεφάλαιο 39

Λούσιφερ's pov
Την πήρε ο ύπνος πάνω μου και φαινόταν τόσο γλυκιά. Ύστερα πήρα τον Άνταμ από επάνω της και άρχισα να του κάνω αστείες κατά την άποψή μου γκριμάτσες και αυτός ξεκίνησε να γελάει με αυτό το παιδικό του γέλιο και αυτό ήταν ότι πιο γλυκό έχω ακούσει αμέσως μετά το γέλιο της μαμάς του. Κάνει κάτι μέσα στο στήθος μου να σκιρτάει. Μου αρέσει αυτό, ειδικά όταν μου το προκαλεί ο μικρός. Είναι η πρώτη φορά που κρατάω ένα παιδί στην αγκαλιά μου, όλα τα υπόλοιπα απλά μου έσπαγαν τα νεύρα. Στο εντονεταξύ ο Άνταμ συνέχιζε να χαμόγελαει και να χαχανίζει με ότι και αν έκανα. Αυτό το παιδί έχει πάρει σίγουρα από εμένα, απλά από εμφάνιση μοιάζει στη μαμά του. Μόνο τα μαλλιά του είναι ίδια με τα ανθρώπινα δικά μου, δηλαδή μαύρα. Αν και έχει μόνο κάτι μικρές και λίγες τρίχες δείχνει τόσο χαριτωμένος. Μέσα στο δωμάτιο μπαίνει ο Νέιτ και του κάνω νόημα να κάνει ησυχία για να μην ξυπνήσει την Έμμα και πιάνει κατευθείαν το νόημα. "Πως είναι τώρα?" Ρωτάει και βλέπω την ανησυχία στο πρόσωπό του. "Καλά είναι από την ώρα που έφυγε ο Ντάνιελ και τώρα κοιμάται ενώ εγώ παίζω με τον μικρό". Γέλασε και μου απάντησε "Το βλέπω" "Θες να τον κρατήσεις για λίγο?" Του είπα γιατί σκεφτόμουν να πάω να βρω τον Ντάνιελ για να ξεκαθαρίσουμε τις διαφορές μας και το καλό που του θέλω είναι να μείνει μακρυά από εμάς και να παρατήσει ότι και να σχεδιάζει για να μας καταστράψει. "Ναι βεβαίως" "Με προσοχή εε?" "Ναι θα τον προσέχω σαν τα μάτια μου" "Το εύχομαι" είπα και βγήκα από το νοσοκομείο. "Δεν μπορεί να έχει πάει μακρυά" μουρμούρισα και άρχισα να τον ψάχνω, όμως ήταν χάσιμο χρόνου και πήγα ξανά μέσα. Θα τον βρω μόλις φύγουμε από το νοσοκομείο και θα του μιλήσω αναλόγως. Τώρα πρέπει να βρω τρόπο να την διεκδηκίσω χωρίς να χρειαστεί να της πω τι συμβαίνει και αυτό πρέπει μάλλον να γίνει πριν τελικά καταφέρει να την διεκδηκίσει αυτός ο βλάκας. Ανέβηκα πάλι πάνω στο δωμάτιο που την έχουν βάλει και βρίσκω τον Άνταμ να κοιμάται πάνω στον Νέιτ και την Έμμα να συνεχίζει να κοιμάται πάνω στο νοσοκομειακό κρεβάτι. "Δεν ήρθες κανείς εδώ όσο έλειπα εε?" "Όχι κανείς δεν ήρθε εδώ, εκτός από εμάς που είμαστε ήδη εδώ. Εννοώ ήρθαν μέσα για λίγο και η Αμέλεια μαζί με τον πατέρα μου και την μητέρα μου" "Εντάξει" του είπα και κάθισα εκεί που καθόμουν και πριν φύγω και πήρα τον μικρό στα χέρια μου, ενώ εκείνος ακόμα κοιμόταν. "Μπορώ να σε ρωτήσα κάτι?" Μου είπε με χαμηλή φωνή. "Ναι πες μου" "Τι ακριβώς είσαι?" "Ο Διάολος μεταμφιεσμένος σε άνθρωπο, αλλά γιατί ρωτάς?" "Γιατί σε έχω δει να χτυπάς τα δάχτυλά σου και να εξαφανίζεσαι για αυτό ρώτησα". Τον κοίταξα ξαφνιασμένος. "Πότε με είδες?" "Εκείνη τη μέρα που είχες πάει στο εμπορικό μαζί με την αδερφή μου. Δεν ήθελα να αναφέρω κάτι απλά με παραξένεψε αρκετά και ήθελα να σε ρωτήσω αρκετό καιρό τώρα απλά βρήκα σήμερα την ευκαιρία" "Μάλιστα. Θα το λάβω υπόψιν μου για να μη με δει και κάποιος άλλος" "Καλά θα κάνεις" μου είπε ο Νέιτ και έφυγε από το δωμάτιο του νοσοκομείου και μάλλον πήγε εκεί που ήταν πριν. Λες να με έχει και κάποιος άλλος? Μπα δεν νομίζω. Και να το έχει κάνει δηλαδή δεν ανησυχώ γιατί μόλις τον δω απλά θα του διαγράψω την μνήμη από αυτό το συμβάν. Καταλαβαίνω πότε κάποιος λέει αλήθεια και ποιος δεν το κάνει. Μετά από τόσους αιώνες εξάσκησης θα ήταν γελείο να μην καταλαβαίνω έστω και αυτό. Άρχισα να χαϊδεύω τα μαλλιά της Έμμας και είδα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα όμορφα χείλη της. Θα περάσουμε καλά και σήμερα.

*...*
Γεια σας μπισκοτάκια μου. ❤ Ελπίζω να σας άρεσε το κεφ.

Είδαμε τον Νέιτ να έχει καταλάβει τι περίπου είναι ο Λούσιφερ. Τι λέτε θα το πει στους γονείς του ή όχι? 😈😇😱😍

Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena 😙😘

#teammpoui 😆💗💘