Το παιδί του Λούσιφερ #MA19 #BBC17 #WSA17 #BEC #FBC2017 #AAC #LDC

Κεφάλαιο 64

Συγγραφέας pov
Και εκεί που νόμιζαν πως όλα είχαν σχεδόν τελειώσει τα πράγματα γίνονταν ακόμα χειρότερα. Πίσω από αυτά που είχαν προηγηθεί υπήρχε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Όλα είχαν πάει έτσι όπως τα ήθελε εκείνη. Δηλαδή είχε εξαφανιστεί από το παιχνίδι ο θείος της Έμμα και το ένα του παιδί όμως υπήρχαν άλλα δύο άτομα σε αυτό το παιχνίδι και έτσι δεν είχε τελειώσει τίποτα ακόμα. Εκείνη ήταν τόσο χαρούμενη που το σχέδιο της πήγαινε τέλεια όμως δεν είχε σκεφτεί κάτι. Όλα θα ανατρέπονταν όταν ο Άνταμ μάθαινε την αλήθεια.

Άνταμ's pov
Δεν ξέρω αν ένιωθα κάτι ερωτικό για την Ελίζαμπεθ όμως δεν με απασχολούσε αυτό εκείνη την στιγμή. Πρέπει να μάθω γιατί εμφανίστηκαν μόνο οι δύο από τους τέσσερις εκεί και πως κατάφεραν να μου δημιουργήσουν πληγές. Το μυαλό μου έτρεχε συνέχεια σε αυτά τα ερωτήματα ώσπου η πόρτα άνοιξε. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν έξω από την πόρτα και μας κοίταζαν χαμογελαστοί. Τι έγινε? Τότε κοίταξα τα σημεία που πριν λίγα λεπτά υπήρχαν οι πληγές και τώρα δεν υπήρχε τίποτα. Πήγα να σηκωθώ όμως παραπάτησα επάνω στην Ελίζαμπεθ και την άγγιξα. Πήγα να ζητήσω συγνώμη όμως δεν πρόλαβα γιατί ξεκίνησα να βλέπω ένα όραμα. Βρισκόμουν στο δάσος μαζί με τον πατέρα μου και ψάχναμε κάποιον ή ακόμα καλύτερα κάποια. Κατάλαβα πως κάπου ήξερα αυτήν την φωνή γιατί μάλλον την είχα ξανά ακούσει όμως δεν μου θύμιζε τίποτα. Σιγά σιγά άρχιζε να ξεπροβάλλει το σώμα της όμως το κεφάλι της δεν μπόρεσα να το δω. Ήταν κρυμμένο στις σκιές. Ύστερα από λίγο εφόσον είχε ξεκινήσει να μιλάει είδα ένα μαχαίρι να ξεπροβάλλει στα χέρια της και μετά ένα κεφάλι ξεπετάχτηκε από το πουθενά και έπεσε στο έδαφος. Ήταν το κεφάλι της Ελίζαμπεθ. Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ όμως ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν από τα δάκρυα. Μετά τελείωσε κάπως απότομα το όραμα γιατί κάποιος άρχισε να με κουνάει. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Και πως έγινε αυτό? Δεν θα άφηνα ποτέ κανέναν να αγγίξει την νονά της αδερφής μου. Τώρα ήμουν σίγουρος πως το παιδί μέσα στην κοιλιά της μαμάκας μου ήταν κοριτσάκι. Ποιος με κούναγε όμως? Ανέβασα το κεφάλι μου προς τα πάνω και είδα την μαμάκα μου ανήσυχη να με κοιτά και να με ταρακουνάει. Αα για αυτό κατάλαβα πως το παιδί θα είναι κορίτσι. "Άνταμ είσαι καλά?" "Όχι δεν είμαι" είπα και έφυγα γρήγορα από την τουαλέτα και μετά από λίγα λεπτά και από το σπίτι. Άρχισα να τρέχω σαν τρελός μέχρι που είδα τα δίδυμα παιδιά του θείου της μαμάς μου να με κοιτάνε με αηδία και με ένα στραβό χαμόγελο σαν να είχαν μόλις βγει από το τρελοκομείο. Δεν θα γλίτωναν από τα χέρια μου αυτή τη φορά. Λίγο πριν τα πλησιάσω εκείνα εξαφανίστηκαν όμως άκουσα τη φωνή του ενός να λέει "Μην ανησυχείς θα επιστρέψουμε για εκδίκηση" και μετά δεν ακούστηκε κάτι άλλο εκτός από ένα αποκρουστικό γέλιο. Το γέλιο αυτό κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι. Εκνευρισμένος ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το σπίτι όμως είχε νυχτώσει. Σκέφτηκα πως ήθελα να πάω στο σπίτι οπότε χτύπησα τα δάχτυλά μου και ύστερα από κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου ήμουν εκεί. Όλοι εκτός από τον πατέρα μου έδειξαν να ανησυχούν. Τότε είπα "Συγνώμη που έφυγα έτσι πριν αλλά είδα ένα όραμα και ήθελα να το σταματήσω πριν γίνει πραγματικότητα". Αυτή τη φορά όλοι με κοίταξαν συγκλονισμένοι χωρίς καμία εξαίρεση και η μητέρα μου με ρώτησε "Είπες πως είδες όραμα?" "Ναι αυτό είπα" "Λούσιφερ το κάνουν αυτό τα Νεφελίμ?" "Δεν ξέρω ας ρωτήσουμε καλύτερα τον Ντάνιελ" είπε με χλευαστικό κάπως τόνο ο μπαμπάς μου. "Δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε τίποτα γιατί τα άκουσα όλα και πρέπει να πω πως ζηλεύω λίγο που δεν είμαι στη θέση του Άνταμ" "Και γιατί αυτό?"  ρώτησε η μαμά μου και ο Ντάνιελ της απάντησε "Γιατί αυτός είναι ο εκλεκτός"

*...*
Γεια σας μπισκοτάκια μου. ❤ Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο.

Για πιο πράγμα είναι εκλεκτός ο Άνταμ? 😅😍😉😁

Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena 😚😙😘

#teammpoui 💗