Το παιδί του Λούσιφερ #MA19 #BBC17 #WSA17 #BEC #FBC2017 #AAC #LDC

Κεφάλαιο 68

Λούσιφερ's pov
Σήμερα είναι η μέρα που θα επιστρέψω πίσω και υποσχέθηκα όχι γυναίκες και όχι βλακείες. Την Έμμα την αποχαιρέτησα με έναν όμορφο τρόπο χθες και σήμερα και τώρα κοιμάται. Θα πάω να αποχαιρετήσω και τον μικρό και ύστερα θα φύγω. Σηκώνομαι σιγά σιγά από το κρεβάτι για να μην την ξυπνήσω και όπως πάντα κάτι θα γίνει και θα χαλάσει αυτή η όμορφη στιγμή ησυχίας. Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα να δω αν θα ξυπνήσει, όμως για καλή μου τύχη δεν το κάνει. Πάω στο δωμάτιο του Άνταμ και βλέπω πως δεν είναι εκεί οπότε πάω στην κουζίνα. Εκεί είναι ευτυχώς και τρώει γάλα με δημητριακά. "Καλημέρα Άνταμ" "Καλημέρα μπαμπάκα. Σήμερα φεύγεις εε?" "Ναι και μην ξυπνήσεις ακόμα την μαμά σου γιατί είναι πολύ κουρασμένη" "Είναι άρρωστη?" "Κατά κάποιον τρόπο ας πούμε ναι" "Αα κατάλαβα" "Τι κατάλαβες?" "Κουράστηκε από το κλάμα?" Χαμογέλασα στραβά ενώ από μέσα μου ήθελα να σκάσω στα γέλια. "Ναι. Για αυτό άστη να κοιμηθεί όσο θέλει. Εσύ πήγαινε για προπόνηση μόλις τελειώσεις το πρωινό σου εντάξει?" "Ναι μπαμπάκα" είπε ο μικρός και εγώ τον αποχαιρέτησα με ένα φιλί και με μια αγκαλιά. "Να προσέχεις την μητέρα σου, το αδερφάκι σου και τον εαυτό σου. Τα λέμε σε μισό χρόνο από τώρα" "Εντάξει μπαμπάκα. Θα τα πούμε σύντομα" μου είπε με έναν περίεργο τρόπο στη φωνή του όμως δεν έδωσα σημασία. Χτύπησα τα δάχτυλά μου μεταξύ τους και τηλεμεταφέρθηκα στην κόλαση για άλλη μια φορά μετά από καιρό. Πάντως μου έλειψε πολύ η Εβελίνα και ο Άλεξ. Είχα καιρό να τους δω. "Ωω Λούσιφερ επέστρεψες?" με ρώτησε η Εβελίνα "Ναι αλλά όχι για πολύ καιρό" "Γιατί τι έγινε?" με ρώτησε. "Είχα αρχίσει να μεταμορφώνομαι χωρίς να το έχω επιλέξει" "Ωχ τότε καλά έκανες που επέστρεψες. Να σε ρωτήσω κάτι?" "Και δε ρωτάς?" "Είναι μια μικρή έξω που λέει πως είναι κόρη σου και θέλει να μείνει μαζί σου μέχρι που να ξαναφύγεις. Να την αφήσω να περάσει?" "Ναι άφησέ την να μπει. Θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή" "Μάλιστα άρχοντά μου" είπε και έφυγε. Ύστερα από λίγο γύρισε μαζί με την Θένια και κάτι βαλίτσες. Την κοίταξα με περιέργεια και μου απάντησε όταν είδε το ξαφνιασμένο μου ύφος "Είναι οι βαλίτσες με όλα τα απαραίτητα και τις χρειάζομαι όλες" "Μάλιστα. Θες να πιεις κάτι?" "Μια βότκα με βύσσινο και πάγο" μου απάντησε και εγώ χτύπησα τα δάχτυλά μου και εμφάνισα το ποτό της στα χέρια μου. "Ορίστε" της είπα και έτεινα το ποτό προς το μέρος της. "Ευχαριστώ" είπε και ήπιε μια γουλιά για να δροσιστεί. Χτύπησα και άλλη μια φορά τα δάχτυλά μου μεταξύ τους και εμφάνισα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ότι καλύτερο για εμένα αυτή τη στιγμή σκέφτηκα και χαμογέλασα στραβά. "Τι σκέφτεσαι και γελάς έτσι?" "Σκέφτομαι ότι αυτό που πίνω τώρα είναι ότι καλύτερο αυτή τη στιγμή" "Θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί σου σε αυτό το θέμα" "Ναι. Άντε πήγαινε ετοίμασε τις βαλίτσες σου και τα λέμε αργότερα" της είπα και εκείνη ακολούθησε τις οδηγίες μου. Τώρα είμαι μόνος μου ξανά μετά από πολύ καιρό. Ας πάμε να βασανίσουμε κανέναν τώρα για να περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος. Πολλές ψυχές βρίσκονταν όπως τις είχα αφήσει όμως αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως εδώ κάτω είδα τον Ντάνιελ. Έμοιαζε σαν χαμένος ψάχνοντας μάλλον κάποιον ή κάτι να βρει. Πήγα κοντά του και του είπα "Ντάνιελ τι κάνεις εσύ εδώ κάτω?" "Συγνώμη σας γνωρίζω?" Οκ αυτό είναι πολύ περίεργο. "Φυσικά και με γνωρίζεις Ντάνιελ εγώ είμαι ο Λούσιφερ" "Λούσιφερ μην κάθεσαι να του εξηγήσεις είναι χάσιμο χρόνου. Δεν θυμάται τίποτα" μου είπε ο Άλεξ. "Τι συνέβη?" "Μάλλον κάποιος θα του έδωσε κάποιο φίλτρο για να γίνει άνθρωπος και μετά θα τον σκότωσαν, αλλιώς δεν γίνεται να μη θυμάται τίποτα από την ζωή του" Μα πως αυτό είναι δυνατόν?

*...*
Γεια σας μπισκοτάκια μου. ❤ Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο.

Ωχ ωχ ωχ. Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα για τον Ντάνιελ. Λέτε να θυμίθει οτιδήποτε ποτέ ξανά? 😇😈😍

Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena 😚😙😘

#teammpoui 💗