Το παιδί του Λούσιφερ #MA19 #BBC17 #WSA17 #BEC #FBC2017 #AAC #LDC

Κεφάλαιο 21

Έμμα's pov
Τι γίνεται όταν τα συναισθήματά σου αρχίζουν και μπερδεύονται? Δεν ξέρω τι μου γίνεται εδώ και 2 μέρες. Νομίζω έχει αρχίσει να μου αρέσει και ο Ντάνιελ. Αλλά αγαπώ τον Λούσιφερ. Που είσαι βρε Λούσιφερ να με φιλήσεις να καταλάβω και εγώ τι θέλω? Πήγα και σήμερα στο σχολείο και κάθισα μαζί με τον Ντάνιελ και η μέρα μου πέρασε υπέροχα. Τώρα είμαι στο τελευταίο διάλειμμα και θέλω να του μιλήσω για όσα έχουν γίνει μέσα σε αυτούς τους 2 μήνες περίπου. Νομίζω θα με καταλάβει. Έχω αυτή την αίσθηση, όμως δεν καταλαβαίνω γιατί. "Ντάνιελ θέλω να σου πω κάτι" "Πες μου" "Θέλεις να μιλήσουμε για τις ζωές μας? Θέλω να μου πεις αλήθεια όμως" "Καλώς. Τι θες να μάθεις?" "Τι πραγματικά είσαι? Γιατί κάθε φορά που σε βλέπω έχεις μια βιολετιά αύρα γύρω σου?" "Αα ώστε λοιπόν βλέπεις την αύρα μου. Λοιπόν θα σου εξηγήσω τι είμαι. Είμαι μίσος άνθρωπος και μίσος άγγελος" "Μα πως? Πόσο χρονών είσαι?" "Λοιπόν άτομα που αναγνωρίζουν είτε άγγελο είτε μισό άγγελο είναι είτε οι ίδιοι άγγελοι ή ημίαιμοι ή κουβαλούν κάτι αγγελικό μέσα τους" "Εγώ κουβαλάω ένα παιδί από έναν άγγελο" "Ποιον? Αν επιτρέπεται?" "Τον Λούσιφερ" και έτσι άρχισε να πνίγεται με αυτό το όνομα "Είσαι καλά? Συγγνώμη δεν ήθελα να σε ταράξω" "Όχι, όχι καλά είμαι. Μην ανησυχείς. Απλά μου ήρθε λίγο απότομα. Πόσο καιρό είσαι έγκυος" "Περίπου 2 μήνες. Σε μια εβδομάδα τους κλείνουμε" "Και πως αποφάσισε ο άρχοντας του κάτω κόσμου να κάνει παιδί?" "Ήταν τυχαίο. Ούτε ο ίδιος δεν το ήξερε στην αρχή. Λογικά θα του το είπε κάποιος. Πάντως ξέρω πως είναι αγοράκι" "Και πως θέλεις να το ονομάσεις?" "Όπως έλεγαν και τον αδερφό μου που πέθανε σε τροχαίο. Άνταμ" "Πολύ όμορφο όνομα" "Μου λείπει πολύ" "Σε καταλαβαίνω γλυκιά μου" "Ο Λούσιφερ μου είπε πως μπορείς να ελέγχεις τα στοιχεία της φύσης. Είναι αλήθεια?" "Ναι, είναι. Δεν είμαι και πολύ περήφανος για αυτό όμως" "Γιατί?" "Επειδή πολλές ζωές πάνω στην εξάσκηση για να συγκρατήσω τις δυνάμεις μου χάθηκαν. Πέθαναν εξαιτίας μου" είπε και άρχισε να θυμώνει. Τότε άρχισαν να ακούγονται αστραπές και βροντές και κατάλαβα πως έπρεπε να τον ηρεμήσω για να μην γίνει τίποτα χειρότερο. "Ντάνιελ πρέπει να ηρεμήσεις γιατί μπορεί να ξανακάνεις κακό στους γύρω σου" "Μα δεν το θέλω αυτό" "Το ξέρω ηρέμησε" είπα και τον πήρα μια αγκαλιά για να τον ηρεμήσω. "Σε ευχαριστώ για αυτό" "Δεν κάνει τίποτα".  Έτσι όπως ήταν σήκωσε το κεφάλι του και είδα αυτά τα πανέμορφα βιολετιά μάτια του. Τόσο όμορφος. Κοιτούσε μία τα μάτια μου, μια τα χείλη μου. Το ίδιο έκανα και εγώ. Ένιωθα σαν να τον γνωρίζω χρόνια. Πάνω στην ώρα που πήγαμε να φιληθούμε χτύπησε το κουδούνι για την τελευταία ώρα. Άκουσα τον Ντάνιελ να βρίζει ψιθυριστά και τον είδα να σηκώνεται όρθιος. Τι πήγα να κάνω? Ευτυχώς που χτύπησε το κουδούνι. Μήπως αυτό είναι ένα σημάδι για να μην κάνω κάτι μαζί του? Κάτι τέτοια σκεφτόμουν μέχρι που μπήκαμε μέσα στην τάξη. Πω υπέροχα τώρα έχουμε μαθηματικά. Τα σιχαίνομαι, γιατί ποτέ δεν τα καταλάβαινα. "Λοιπόν παιδιά, σήμερα θα γράψουμε απροειδοποίητο τεστ οπότε βγάλτε μια κόλλα χαρτί και αρχίστε να αντιγράφετε αυτά που θα γράψω στον πίνακα και θέλω να μου βρείτε τις απαντήσεις" "Μάλιστα κυρία" είπαμε όλοι μαζί. Έβγαλα μία κόλλα χαρτί και ξεκίνησα να γράφω αυτά που έγραφε η καθηγήτρια στον πίνακα. Μόλις τελείωσα ξεκίνησα να γράφω αυτά που θεωρούσα σωστά και ύστερα από 10 λεπτά μας είπε "Κατεβάστε τα στυλό κάτω και παραδώστε μου τα γραπτά σας". Ευτυχώς κατάφερα και έγραψα όλες τις απαντήσεις είτε σωστές είτε λάθος και της το παρέδωσα. Πάει και αυτό. "Ωραία τώρα καθίστε ήρεμα όσο εγώ θα διορθώνω τα γραπτά σας. Αν θέλετε μπορείτε να μιλήσετε ψιθυριστά ο ένας στον άλλον". Έτσι όλοι ξεκίνησαν να μιλάνε ο ένας στον άλλον εκτός από εμένα και τον Ντάνιελ. Εγώ έβγαλα το τετράδιο μου και ξεκίνησα να ζωγραφίζω ένα μάτι με πολύ μανία. Ύστερα έβγαλα έναν κόκκινο στυλό και ζωγράφισα την κόρη του ματιού. Έβαλα το στυλό μέσα στην κασετίνα μου και γύρισα να δω το μάτι που ζωγράφισα αλλά το είδα στα χέρια του Ντάνιελ. "Ντάνιελ μπορείς να μου δώσεις πίσω το τετράδιο με το σκίτσο?" "Όχι, δεν στο δίνω" "Και γιατί όχι?" "Γιατί θέλω να το κρατήσω" "Ναι αλλά είναι δικό μου" "Ωραία θα σου το δώσω αν με αφήσεις να ξανά έρθω στο σπίτι σου" "Εντάξει μπορείς να έρθεις αλλά δώσ' το μου πίσω" "Μόλις φτάσουμε σπίτι σου" "Ουφ καλά" "Τέλεια" είπε σαν μικρό παιδί και γέλασα. Ύστερα από ένα 20λεπτο η καθηγήτρια μας επέστρεψε τα γραπτά και εγώ έμεινα έκπληκτη από τον βαθμό που μου έβαλε. 95%. Ουάου. Απέδωσε το διάβασμα που έκανα στο σπίτι μάλλον, για αυτό τα πήγα τόσο καλά. "Λοιπόν τώρα μπορείτε να γυρίσετε σπίτια σας, άλλωστε σε 1 λεπτό χτυπάει το κουδούνι για σχόλασμα". Όλοι μάζεψαν πολύ γρήγορα τις τσάντες τους και όντως ύστερα από 1 λεπτό του κουδούνι χτύπησε και όλοι εξαφανιστήκαμε από την τάξη. Εγώ και ο Ντάνιελ γυρίσαμε μαζί στο σπίτι μου και εκεί με περίμενε μία αναπάντεχη έκπληξη.

*...*

Γεια σας μπισκοτάκια μου. ♥ Ελπίζω να σας άρεσε το κεφ. Συγνώμη που δεν ανέβασα εχθές απλά είχα γενέθλια.

Κάτι άκουσα για την επιστροφή του Λούσι. Σας έλειψε? Η Έμμα παραλίγο να γίνει ατακτούλα. Κακό ή καλό σημάδι αυτό? ♡ 

Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena ♥

#teammpoui ♡