The white/blue wolf

Gevaar

Ik werd wakker van geritsel buiten de grot. Ik snoof de geur en rook een weerwolf. Shit niet nu. Dacht ik bij mezelf. Ik bleef stil zitten en hoorde de voetstappen dichterbij komen. Nee, nee, nee, hier heb ik geen zin in. Ik raakte een beetje in paniek maar wist me in te houden. Ik hoorde niks meer maar ik wist zeker dat hij er nog was. "We moeten haar vinden. Ze is anders." Zei een zware stem. Ze zoeken mij, ik laadde mijn boog en ging op mijn hurken zitten wachten tot hij de grot in kwam. De voetstappen kwamen dichterbij en ik richte op de ingang van de grot. Ik zag voeten voorbij de ingang van de grot gaan, het waren twee mannen. Eentje bleef voor de grot staan en er schoot een angst door me hele lichaam. Als hij me zag zou ik dan durven schieten? Of zou ik van angst niks doen? Layne je praat tegen jezelf! Ze liepen verder dacht ik, tot één van de mannen voor de grot neer hurkten. "Hallo meisje, wat doet zo'n mooi meisje hier nou zo alleen?" Ik had mijn ketting om dus ze roken niet dat ik een wolf was. "I-ik ben aan het rondreizen en heb hier geslapen vannacht." Ik deed me maar voor als een zielig meisje die met alleen een boog zichzelf kon verdedigen. "Heb jij hier toevallig last gehad van wolven?" Ik ga nu even heel slecht zijn. "Ja, er liep vannacht een witte wolf met het leek op blauwe tint voorbij hij liep naar het bos diep in richting het dorp." De mannen keken elkaar aan, waarschijnlijk waren ze aan het praten vis mindlink. "Oke dankje veel plezier met je reis." Hij stond op en liep weg. Wow ik ben echt goed in liegen geworden.

De grot heb ik achter me gelaten. Ik moet me zusje halen, hoe langer het duurt hoe meer kans er is... Nee daar denk ik niet over na. Ik veranderde in een wolf en rende door het bos. De bomen werden dunner en kleiner, wat betekende dat ik dichter Bij een dorp kwam. Ik snoof een keer diep en rook de eerste mensen al. Ik veranderde met mijn gave wat ik nu altijd doe.(ik ga het er nu niet meer bij zette over haar gave maar dat doet ze altijd) ik liep naar het dorp en rook algauw heel veel wolven. Het zou een roedel kunnen zijn die tussen de mensen woont. Het gebeurd niet vaak maar het kan wel. Ik liep door het dorp heen en kreeg allemaal nieuwsgierige blikken naar me toe geworpen. Ik negeerde ze en liep recht door het dorp heen naar de andere kant waar het bos verder ging. Ik had het gevoel dat ik gevolgd werd. Ik draaide me onverwachts om en zag net een schim wegrennen. Ik rende er niet achter aan, ik wist dat ik dat niet zou halen. Maar ik probeerde de gedachten van die schim binnen te komen, het lukte. "Ze is het! Na al die tijd is ze er! Zou ze me hebben gezien? Of hebben herkend?" Dacht hij. Ik wist niet wie hij was maar hij kende mij wel. Ik liep door naar het bos en liep erin. Als ik hier zou blijven zou ik zeker gevonden worden zo dicht bij mijn oude roedel. Ik liep tot ik het dorp niet meer zag en rook of er mensen in de buurt. Ik veranderde en rende weg richting mijn oude roedel.

Het begon te schemeren, ik had nog wel wat eten in mijn tas dus ik hoefde niet te jagen ik ging naar een boom en veranderde terug. Ik klom in een boom, ik zat ongeveer 40 meter hoog op een dikke tak. Ik haalde uit mijn tas het geroosterde konijn en at hem rustig op. Toen ik heb ophad deed ik mijn tas als een soort kussen in mijn rug. Ik viel net in slaap toen ik twee wolven hoorde grommen. In keek naar beneden en zag daar twee wolven een zwarte en een grijze met zwarte vlekken. Ze hadden me niet gezien en ik probeerde in hun gedachten te komen wat me nu steeds gemakkelijker werd. "Weet je zeker dat je hier wat hebt gehoord Dylan?" Oké de grijze heette Dylan. "Nee Jake ik verbeelde me die witte wolf." Zei hij sarcastisch. Ik glimlacht, als ik nu geluid maakte had ik een probleem. "Dylan dit is niet het moment om grappen te maken die heel flauw zijn!" Het was zo'n grappig om ze te kunnen horen. "Sorry hoor meneer de Beta!" Zei hij op een bespottende toon. "Dylan! Kom we gaan er is hier niks." Ze liepen weg en verdwenen tussen de bomen. Ik durfde nu pas weer goed adem te halen. En maakte daar flink gebruik van. Ik maakte het me gemakkelijk op de tak en viel in slaap.

"Layne, Layne, word eens wakker. Ik moet je iets heel belangrijks vertellen." Zei mijn moeder. Ik deed mijn ogen open en keek haar vragend aan. "Je weet wat een mate is toch" ik knikte. "Jou mate is dichterbij als je denkt. Je vind hem snel" ik keek haar verbaast aan. Hoe kan ze dat weten is ze helderziend ofzo. "Doei meisje ik ben heel blij voor je."
Ik deed mijn ogen open, het was al licht. Ik pakte mijn spullen en sprong uit de boom. Ik veranderde en rende weg.