The white/blue wolf

Schim

De dagen gingen voorbij. Ik sliep in bomen of grotten, ik at alles op wat in mijn tas zat en heb nu alleen nog maar een chocolade reep. Ik was niemand tegen gekomen en geloof me na een week voel je je best eenzaam. Ik liep nu door een straat in een dorp. Ik had nog maar weinig geld ongeveer 100 euro die ik graag wou gaan gebruiken als ik echt honger leed. Het was rustig in het straatje of en toe zag ik de gordijnen dicht gaan bij een paar huizen. Ik keek op de kerkklok het was pas 16:00 niet echt de tijd om te gaan eten of slapen. Ik hoorde voetstappen vlak achter me en draaide me rustig om om de schim niet weg te jagen, er stond niemand. Ik maakte mezelf wijs dat ik het had verbeeld, ik liep verder tot het einde van de straat waar een kruispunt was. Ik snoof een keer diep en rook het bos rechts van me ik liep er heen en zag al snel het bos. Ik liep op mijn gemakje tot ik weer de voetstappen hoorde, dit keer besloot ik het anders te doen. Ik probeerde de gedachten te lezen. "Heel stil zijn rustig lopen anders maak je te veel geluid." Oké hij liep vlak achter me nu. "Als ze zich nu omdraaide heb ik een probleem." Dit word te makkelijk. Ik draaide me om en zag een jongen staan van iets boven mijn leeftijd. Hij keek geschrokken naar me maar bleef stok stijf staan. "Emh kan ik je helpen?" Hij bleef kijken zonder antwoord. Ik las zijn gedachten: "ze is het ik heb haar gevonden!" Hij was duidelijk heel blij. Ik stak mijn hand naar hem uit." Hoi ik ben Layne" hij keek nog even en pakte mijn hand aan. "Hoi Layne, ik ben Stefan" zei hij glimlachend. "Hoi Stefan mag ik vragen waarom je me volgt." Als hij nu zegt dat hij me niet achtervolgt sta ik flink voorschut. "Emmhh sorry ik dacht dat ik je ergens van kende." Ik wist dat hij loog dat hoorde ik. Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Oke ik ga maar weer eens, doei." Ik draaide me om en liep weer richting het bos.

Ik rende door de bossen op zoek naar een meertje. Ik hoorde wat stromen en rende er naartoe. Ik veranderde naar mijn mens vorm. Ik vulde mijn vles water er dronk er wat van. Ik was ondertussen wel gewend om vies water de drinken. Het schemerde en ik moest opzoek naar eten, ik veranderde en liep geruisloos door het bos. Ik hoorde al snel geritsel en liep ernaartoe. Ik zag een kleine vos die aan het eten was. Ik was nu op 5 meter afstand toen ik een andere wolf uit de bossen zag springen. Ik maakte me klein en ging in en bosjes liggen in de hoop dat hij me niet zag. Ineens keek de wolf op richting mij maar hij keek langs me. Ik hield zelfs mijn adem in en probeerde mijn geur te blokkeerden. Sommige wolven kunnen dat maar het is een kwestie van aanleren en trainen. Ineens keek de wolf me in mijn ogen aan. Stomme fel blauwen ogen ook! Ik stond op en rende weg. Ik dacht eindelijk dat hij ver achternamen zat tot er een andere wolf voor me sprong. Ik keek achterom en de wolf die ik net zag staat achter me en aan mijn bijden zijdes staan ook een wolf. Ik herkende er twee de zwarte en grijze met zwarte vlekken. Het waren de twee wolven die ik zag toen ik in de boom zat. Of hun territorium is groot of ik heb rondjes gelopen. De zwarte met veranderde terug waarschijnlijk de Beta hij liep naar een boom en kwam met alleen een broek aan terug, ik geef toe hij zag er niet slecht uit en hij had veel spieren. Niet laten afleiden Lay. Ik keek hem kwaad aan. "Verander!" Zei hij boos. Hij gooide een T-shirt naar me. Ik ving hem in me me bek en verscheurde hem tot flarden. "Ah dus je hebt geen zin om mee te werken" zei hij en hij kwam op me aflopen. Ik maakte me groot en liet me tanden zien. Hij leek niet onder de indruk en liep gewoon door. Hij stond vlak voor me, we waren op gelijke hoogte. "Verander!" Hij keek boos en de andere wolven begonnen te grommen. Als ze me nu aanvielen had ik het niet overleeft. Ik veranderde en door mijn gave had ik mijn kleren nog aan. "Zozo iemand heeft een gave hier" zei hij lachend. Ik bleef hem boos aankijken maar hij had alleen maar een glimlach op zijn gezicht. Hij pakte mijn bovenarms ruw vast en trok me mee. Hij liep flink door en aangezien ik niet zo groot ben moest ik half rennen. "Laat me los!" Zei ik boos. "We brengen je naar de Alfa we zien wel wat hij met je doet" hij zei het op een toon alsof hij zich er al op verheugde, dat kan ook zo zijn aangezien ik toch dood ging. Wie liepen door het bos, na een lange tijd kwamen we aan in een dorp wat van hun roedel moest zijn. Het was simpel een paar houten huisjes en sommige wat groter van steen. Er waren twee echt enorme huizen, waarschijnlijk van de Alfa en Beta. We liepen het grootste huis in, door de gangen, naar het kantoor. Ik hoorde gelijk binnen waarschijnlijk waren ze aan het praten via mindlink. We liepen naar binnen, het was mooi bekleed met veel hout en hier en daar wat foto's en een bureau met stoelen aan beide kanten. Ik ging op de stoel zitten en keek naar de vloer. Ik rook een lekkere geur van een bos en net gemaaid gras. Ik werd gek van binnen door die geur maar ik hield me in. "Kijk me is aan!?" Ik schudde m'n hoofd en bleef naar de grond kijken. "Jake je kan weggaan ik red me wel." Jake liep weg en ik was nog maar alleen met hem in de kamer. Hij liep om het bureau heen en hurkte voor me neer. Ik kon nog net niet in zijn ogen kijken. Hij pakte mijn kin en trok hem rechtop. Ik kon niet anders als in zijn ogen kijken. MATE!! Hij is mijn mate. Hij is mijn zielsverwant. Ik zag zijn ogen twinkelen en ik wist dat dat bij mij ook was. "Dus jij bent mijn mate" zei hij droog.