The white/blue wolf

Ziekenhuis bezoek

"Layne, je moet nu rustig blijven" hoorde ik Stefan zeggen. Ik rende naar de keuken voor wat water en EHBO spullen. "Stefan! bel even een dokter!" Ik hoorde Stefan praten met de telefoon. "Hij komt er zo snel mogelijk aan, als we alvast de wonden kunnen ontsmetten zou hij sneller tewerk kunnen." Ik rende weer naar Chase. Ik deed de doos open en haalde er een tube met spul eruit. Ik smeerde eerst wat op mijn vinger daarna op zijn wond. Hij lag nog steeds bewusteloos maar ik zag zijn gezicht betrekken van de pijn. Eerst deed ik de wond op in zijn zij daarna op zijn rug. De deur vloog open en de dokter stormde naar binnen en ging bij Chase hurken. "Bedankt voor het ontsmetten" zei hij kalm. Stefan pakte me beed en knuffelde me. Ik knuffelde hem terug en begroef mijn gezicht in zijn T-shirt, de tranen begonnen te lopen en ik voelde Stefans' grip sterker worden. Beschermend over me heen, zoals een oudere broer bij zijn kleinere zusje doet. Hij is dan wel mijn broer maar zo voelt het soms niet maar op dit moment wel.

We mochten niet mee naar het ziekenhuis dus wel zitten nog in de puinhoop. Stefan is wel aan het opruimen maar ik zit roerloos voor me uit te staren. Wat als hij niet meer terug kwam, we hebben nog maar weinig tijd met elkaar door gebracht. Als hij er niet meer is hoe zou ik dan verder kunnen, zou ik nog wel verder kunnen. Ik moet wel verder voor de roedel en voor Chase als hij er niet meer is. Maar hij komt terug dat is zeker, hij laat me niet achter niet nu. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door armen om me heen. "Hij komt terug" zei Stefan tegen me. "Weet ik, het komt goed" zei ik vast beraden. Ik keek om me heen en zag dat veel was opgeruimd. Er werd op de deur geklopt en Stefan deed open. "Ze is in de woonkamer" zei hij tegen iemand. Jake kwam binnen lopen met Shira op zijn arm. "Lay!" hoorde ik Shira roepen. Ik liep naar haar toe en pakte haar over van Jake. Ik liep weer naar de bank en ging met Shira op mijn schoot zitten. "Hey kleine" zei ik met een waterige glimlach. Ze aaide over mijn hoofd. "Het komt goed hé" zei ze zacht. Soms denk ik echt dat zij mij moed inpraat en niet ik. "Weet ik kleine maak jij je maar geen zorgen" zei ik tegen haar.

We zaten nog ruim een uur te praten. We hadden het over van alles. Jake probeerde me op te vrolijke maar het lukte hem niet echt. Ik kon alleen maar denken aan Chase en hoe het nu met hem gaat. Midden in een gesprek over eten ging Jake's telefoon en hij liep naar de gang. Ik hoorde hem wat zeggen maar kon het niet ontcijferen. Hij liep terug naar de kamer en ik keek hem hoopvol aan. "Layne..." zijn stem was sirrieus en ik kon er niks uit opmaken. "Je mag naar hem toe, het hij leeft nog en is bijbewustzijn, het eerste wat bij zei toen hij wakker was, was je naam" zei hij nu glimlachend. Ik tilde Shira van mijn schoot en zette haar naast me neer. "Jake wil je met me mee?" Ik wou echt niet alleen. "Tuurlijk, we gaan met mijn auto. We liepen naar buiten, Stefan zou op Shira letten terwijl wij weg zijn. We liepen naar en rij auto's en stapte in een zwarte reuze pick-up. Jake hielp me erin en stapte zelf ook in. We scheurde bijna over de weg. Ik keek naar buiten, naar de bomen die voorbij vlogen. Ik keek diep het bos in en zag daar een wolf. Ik deed het raam op een kiertje open en snoof diep. Bosbessen. Stefan liep naast de auto in het bos te rennen. Hij was grijs maar leek bijna wit net zoals ik. We reden naar een afslag en Stefan kon ons niet meer bijhouden. "Wie was dat?" zei Jake. "Stefan" zei ik kortaf. We reden in stilte verder. Jake stopte bij een groot gebouw wat het ziekenhuis moest zijn. Jake stapte uit en hielp me de auto uit. Hij sloeg een arm om mijn schouders en zo liepen we naar binnen. Jake vroeg aan de receptie naar Chase. De receptioniste wees ons de weg. Het was even zoeken maar we vonden het. Ik wou direct naar binnen gaan maar Jake hield me tegen. "Rustig hij heeft veel bloed verloren en is nogal suf" zei hij sirrieus. Ik knikte en liep langzaam naar binnen.

Chase lag op het bed met zijn ogen tot spleetjes geknepen. "Hey" zei hij zacht. Ik liep naar het bed en ging ernaast op een stoel zitten. "Hey" zei ik terug. Jake is niet meer naar binnen gegaan, waarschijnlijk om ons even tijd alleen te geven. "Hoe gaat het?" vroeg Chase. "Moet ik dat niet beter aan jou vragen? Jij ligt hier niet ik" zei ik glimlachend. "Kan ook maar ik wil het van jou weten" zei hij glimlachend. "Het gaat goed" zei ik maar zodat hij zich geen zorgen maakt. Het gaat eigenlijk niet goed, ik ben moe en zie er waarschijnlijk onverzorgd uit. "Ik zie het" zei hij sarcastisch. "Hoe gaat her met nou?" Hij keek me aan met een 'duhh' blik. "Lichterman wat je definitie van goed is" zei hij zo sirrieus mogelijk wat niet echt lukte. Ik moest lachen en hij grijnsde ook. "Wanneer mag je oud dit gesticht" grapte ik. "Als ik rustig aan doe en niet veel doe, een week""o" zei ik alleen maar. Hij legt zijn hand op mijn wang en ik leg mijn hand weer op de zijne. "Het komt echt goed, voel je niet rot over mij jij kon er niks aan doen" zei hij lief. Ik kon er niks aan doen, er liep een traan over mijn wang. Hij veegde hem weg met zijn andere hand. "Hé niet huilen nu het komt echt goed." Ik moest misschien maar een beetje huilen om hoe hij erbij lag maar het meeste was dat het mijn schuld was. Ik las toen de gedachten van de wolf die Shira aan viel en vond veel. Hij zocht mij en had daar alles voor over. Als ik gewoon dood was gegaan toen ik in coma lag, lag Chase nu niet hier. Chase pakte mijn hoofd tussen zijn handen en veegde met zijn duimen mijn tranen weg.