The white/blue wolf

Levend?

Ik ga nooit meer zeggen dat het volgende hoofdstuk het laatste zal zijn. Nou bij deze het is niet het laatste hoofdstuk. Ik begon met schrijven en er schoten bijna letter ideeën mijn hoofd in. Ik zal het wel zeggen als het hoofdstuk het laatste is.

Ik ben nog steeds in het bos. Ik heb werkelijk geen idee waar ik ben. Ik heb dagen niks gegeten omdat er hier weinig is. Ik strompelde maar een vijvertje toe om te drinken. Ik bukte en dronk uit het vijvertje. "Lay!" hoorde ik iemand roepen. Ik keek om me heen en zag Chase aan de andere kant van het meer staan. Ik ben nog steeds boos op hem. Jake moest niet dood! Ik keek hem heel even aan en draaide daarna om. Ik wou net wegrennen maar Stefan sprong voor me. "Stef aan de kant!" gromde ik. "Nee, kom op, Chase...""Chase boeit me nu even niet laat me erlangs!" schreeuwde ik woeden. Hij keek me geschrokken aan maar deed toch een stap opzij. Ik rende langs hem weer het bos in. "Lay toe nou!" hoorde ik Chase nog roepen. Ik schonk er geen aandacht aan. Ik rende zo ver mogelijk. Na wat leek uren gelopen te hebben was ik dood op. Ik veranderde terug en liep rustig verder. Ik zag een goed uitziende boom en klom erin. Ik zat zo'n 30 meter boven de grond nu. Het was hoog genoeg voor mij. Ik sloot mijn ogen en viel inslaap.

Ik schrok wakker van de boom die heen en weer ging. Ik keek rond maar zag niks. De wind waaide hard door het bos. Door een windstoot verloor ik mijn evenwicht en viel uit de boom. Ik landde op mijn rug op de harde grond. Ik hapte naar adem en hoestte het uit. Ik kwam langzaam bij en probeerde op te staan. Ik stond eindelijk rechtop maar struikelde over een boomwortel waardoor ik mijn enkel verzwikte. Ik strompelde naar de boomstam en ging ertegen aan zitten. Ik hoorde iets ritselen in de bosjes. Ik keek naar waar het geluid vandaan kwam. Ik zag een wolvenpoot lopen. "Ga weg!" gromde ik. De wolf kwam de bosjes uit gelopen. Het was Stefan. "Ga weg" gromde ik weer. Hij veranderde terug en kwam naast me zitten. "Je weet dat je naakt bent he" zei ik serieus. "Maakt me niks uit" zei hij. Ik keek hem aan en giechelde zacht. Lay meen je die giechelen? "Kom mee naar de roedel, ik moet je iets dringends laten zien" zei hij. "Ik ga niet terug" zei ik gemeend. "Het is HEEL erg belangrijk" zei hij met een nadrukkend op 'heel.' Ik schudde mijn hoofd en keek weer vooruit. "Nou dan zie je ons nooit meer" zei hij schouder ophalend. Ik werd langzaam geïrriteerd door zijn gedrag hierover. "Nou dan niet" zei ik. Ik begon zijn gedachten te lezen. Puur omdat het kan en ik op de hoogte wil blijven over hoe het daar is. Hij had alles onthouden als plaatjes. Ik zag Chase op de bank zitten met zijn gezicht in zijn handen. Ik zag dat Stefan Chase wilde afleiden maar dat lukte niet. Ik zag Jake met Chase praten. Ik zag de roedelleden... Wacht wat! Jake leeft nog! Ik sprong overeind en keek hoopvol naar Stefan. "L-leeft J-Jake nog?" vroeg ik stotterend. "Ja, daarom kwam ik hierheen" zei hij. Ik trok Stefan omhoog en knikte naar hem. Ik nam een aanloop, sprong en veranderde. Ik lande op mijn poten en begon te rennen met Stefan vlak achter me.

Eenmaal bij de roedel veranderde ik terug en stormde het huis in. Chase stond op van de bank en rende naar me toe. "Lay, je bent terug" zei hij ongelovig. "Nee ik zit midden in de Himalaya en kom op een eenhoorn net weer terug" het sarcasme droop van mijn stem. Hij rolde met zijn ogen. "Waar is Jake?" vroeg ik serieus. "Dat weet je toch, hij is dood" zei hij met een uitdrukkingloze blik. "Nee" zei ik alleen. Ik als voor de zekerheid zijn gedachten ook. Ik zag Jake met Chase praten. Jake lag in de kelder op een soort ziekenhuis bed. "Je kan niet liegen" zei ik droog. Ik duwde Chase aan de kant en stormde naar de kelder. Ik liep naar beneden en inderdaad daar lag Jake. Hij leeft nog! Hij was weer gewoon de oude. Zijn ogen stonden niet meer uitdrukking loos. In zijn buik en nek zaten grote wonden. Toe hij mij zag glimlachte hij waterig. "Zo Lay je bent erachter dat ik leef" zei hij simpel. "Ja maar niet dankzij die Chase" gromde ik. Ik pakte een stoel en zette die naast zijn bed. "Hij vertrouwt me niet meer" stelde Jake vast. "Mag ik je gedachten lezen?" vroeg ik lichtelijk ongemakkelijk. "Tuurlijk" zei ik simpel. Ik concentreerde me en begon al zijn gedachten door te spitte. Ik zag hoe hij aan het rennen was in het bos. Hou hij tegen een boom aan knalde. Hoe hij in een gevecht terecht kwam van een andere roedel. Ik herkende niemand dus het was sowieso niet van Jim zijn roedel. Ze bedreigde hem dat ze zijn dierbare afpakte. Een man, waarschijnlijk de Alfa, riep een jongen naar vore. "Zorg er oor dat hij de roedel aanvalt" zei de Alfa. De jongen knikte en keek intimiderend in Jake's ogen. Toen werd alles zwart. Ik keek naar Jake die mij met een vragende blik aankeek. "En?" vroeg hij. "Je was onder hypnose. Door een roedel die ik niet ken" zei ik nog steeds in shock.