THE ADVENTURE OF AUGUST BACK TO EARTH

55. Distortion of Memories

August's POV

I was swallowed by my own desire as the kiss went deep. Pakiramdam ko ang lahat ng sakit na naramdaman ko ay nawala bigla. The kiss continue as I can feel his body is already grinding on me. Pakiramdam ko ay kakapusan ako ng hininga pero unti-unting bumagal ang halik nito hanggang sa naging dampi na lang.

I am still catching my breath when he leaned on me and whispered something.

"Please don't cry. I'm sorry.... I'm sorry..." dinig kong bulong niya na halos hangin na lang yun sa pakiramdam ko.

My eyes are closed because they are useless because of the darkness. Lumandas ang aking mga luha dahil sa narinig ko and seconds later I felt the light went on again. I slowly opened my eyes and expecting to see the person I wanted to see the most.

But he's gone.

No trace on him kaya napalinga linga ako sa magkabilang dako pero wala akong makitang ibang tao. What was that? I know that was real.... was it? Was that real? Was that only part of hallucination? A dream? But I felt it! But he's not here either. Parang gusto kong maiyak muli. Ang nawalang nararamdaman sakit ko kanina ay unti-unting bumabalik.

Was I that in pain to think that was real? Ni hindi ako sigurado kung totoo ba yun. But it felt so real, I was even able to smell his scent. Napahagulgol na lang ako ng iyak dahil hindi ko na nakayanan ang magtimpi.

"I wish..... I wish..... This is just a dream.." buong dasal ko mula sa kaibuturan ng aking puso.

•••

"Bessss! Bumangon ka na dyan! Pupunta pa tayo sa test hall." Nagising na lang ako sa ingay ni Misha at ang bigat ng mga paa nito. Para itong halimaw kung maglakad.

Napabangon ako sa kinahihigaan ko at napatingin ako sa paligid ko at nagtataka. Nakatulog ba ako at hindi ko na namalayan na nakauwi pala ako ng dorm? Just a moment ago, I was crying my heart out dahil sa mga nangyari at ngayon naman ay kakagising ko lang.

"Sorry pala naiwan kita sa auditorium kagabi." Hingi ko ng tawad dito ng maalala ko na naiwan ko nga pala ito kagabi dahil nga sa nagtatatakbo na ako.

"Huh? Anong pinagsasabi mo?" Nagtatakang tanong naman nito sa akin.

Napatingin naman ako rito ng nakakunot ang noo. "Naiwan kasi kita sa auditorium. Di ba nandoon tayo? Tapos bigla pang nagblackout." Sagot ko pa rito sabay paliwanag.

Biglang natawa naman si Misha at tiningnan ako na para akong loka loka. "Hoy August, sigurado ka ba na gising ka na? Anong pinagsasabi mo na iniwan mo ako? Eh hindi ka nga sumama sa welcome party kagabi. Tulog mantika ka masyado kaya kami na lang ang pumunta at wala ring blackout na nangyari kagabi. Naku, kung anu-ano na yang iniisip mo August. Napagkakamalan mo ng totoo yan panaginip mo." Natatawang saad naman ni Misha sa akin habang nagsusuklay ito ng buhok.

Huh? Hindi yun totoo? So that means, panaginip lang yun? Grabeng panaginip naman yun, parang totoo. But somehow, knowing that it is just a dream made me relieve. Hindi maganda sa pakiramdam ang nangyari sakin sa panaginip.

"Yeah. It might be just a dream." I just shook my body to lessen the negativity at tumayo na ako para maligo. How come Misha is too panctual. Ako kahit 5 minutes susulitin ko yan sa tulog.

Pumanhik na ako ng banyo at naligo. Wala pa kaming uniform dahil ngayon din kami susukatan. Mabilis lang akong naligo nagsuklay at nagsuot ng jeans at isang kulay asul na tshirt na medyo hapit sa katawan.

Nagsuot lang din ako ng puting sneakers at pinili ko na ang sling bag na kulay grey. Mabilis naman na natuyo ang buhok ko dahil sa blower. Lumabas na kami sa dorm at agad namin nakita ang mga estudyante na naka-uniform at kanya kanyang lakad na rin patungo sa mga klase nila.