Ik kijk rond me en zie wit licht. Ik knipper een paar keer en zie mijn arm in verband. Ik herinner me niks meer en probeer op te staan. Ik sta op met barstende hoofdpijn en zie dat ik in een hotel ben. Ik lig in bed en Nassim ligt naast me. Ik sta op en ga naar de badkamer en was mijn gezicht. Ik zoek mijn koffer en zak bijna in omdat ik te lang sta. Ik ga met moeite naar het bed en ga terug liggen. Omdat het bed inzakt is Nassim wakker geworden. Hij kijkt naast zich en ziet dat ik wakker ben. Hij staat direct op en geeft me een knuffel. Ik hou hem stevig vast en hij laat me los. 'Doe dat nooit meer' zegt hij. Ik kijk hem onbegrijpelijk aan. 'Je herinnert je niks meer he' zegt hij. Ik schudt met mijn hoofd en pak een aspirientje. 'Je vader wou naar me schieten maar je bent voor me gesprongen' zegt hij. 'Alsjeblieft Dounia doe dat nooit meer' zegt hij. 'Ik heb hoofdpijn' zeg ik. 'Ik ga zo eten halen ga in je bed liggen, moet je wat hebben schat' zegt hij. 'Kan je niet hier blijven' zeg ik. Hij zucht en komt dan naast me liggen. Ik ga in zijn armen liggen en sluit mijn ogen.
Nassim perspectief
Ik zie dat ze in slaap is gevallen. Ik zoek de sleutel van het hotel en doe de deur dicht. Ik ga naar de hurende auto en rijd dan weg naar het huis van de vader van Dounia.
Ik ga naar de kelder en Nasser zit daar voor zijn vader zn neus. Hij is bewusteloos aan een stoel vast gebonden. 'Wat ga je doen met hem' vraag ik. 'Vermoorden' zegt hij. Ik kijk hem aan. 'Hij wou op zijn eigen dochter schieten en op jou, hij is niet meer belangrijk' zegt hij. Ik zucht en kijk hem aan. 'Komt goed' zeg ik. 'Ik ga een privé vliegtuig regelen het is niet veilig hier' zeg ik. Hij knikt.
Ik verlaat het huis en ga dan naar het hotel. Ik zoek wat vliegtuigen online en heb er uiteindelijk 1 gevonden. Straks om 15:30. Het is nu 14.35. Genoeg tijd om naar het vliegveld enzo te gaan. Ik bel Nasser zodat hij het kan zeggen tegen Samir en Amine. Ik zie dat Dounia wakker wordt en sluit mijn laptop. Ik leg het in de koffer en sluit de koffer van Dounia ook. Ze kijkt me aan. 'We gaan terug naar Nederland' zeg ik. Ze knikt en doet een trainingspak aan. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en ze pakt een gun uit haar pistool en doet het in haar broek. 'Voor het geval dat' zegt ze. Ik pak er ook 1 en steek het in mijn broek. 'Kom we moeten gaan je broers staan voor de deur' zeg ik terwijl ik kijk naar het bericht van Nasser. We gaan naar beneden en we stappen de auto in.
Dounia perspectief
Ik heb echt pijn aan mijn arm maar laat het niet zien. Mijn eigen vader heeft geschoten op mij. Hij deed het gewoon. Ik zucht en leun met mijn hoofd op Nassim.
Aangekomen bij het vliegveld kijk ik goed rond me heen. Ik zie een man helemaal gekleed in het zwart achter een bank met een pistool gericht op ons. Ik laat het niet merken maar ik pak mijn broers en Nassim terug naar buiten. Ik ga naar de auto en pak daar een groter pistool uit. Ik heb in elke auto een veel groter pistool. 'Hou jullie klaar, er zijn daar mannen van pa ze richten op ons' zeg ik. Ze kijken me raar aan. 'Schiet pas als hun schieten' zeg ik. Ze knikken. Ik doe de pistool in mijn tas en stap dan verder. We gaan terug naar binnen en ik zie dat ze beginnen met schieten. Ik ga achter een stoel staan en begin terug te schieten. Nassim en de rest doen hetzelfde. 4 zijn uitgeschakeld. Er zullen er vast meer zijn. We lopen via de nooduitgang naar het privé vliegtuig.
Er zijn nog mannen die beginnen te schieten. Ik schiet terug en ze zijn allemaal dood. Ik stap het vliegtuig in en het vertrekt.
'Wie zijn die mannen' zegt Nassim. 'Van pa wie anders' zegt Nasser. 'Hij is toch dood' zegt Samir. 'Hebben jullie hem vermoord' zeg ik tegen hun. Amine knikt. 'Sinds wanneer ben jij daar akkoord mee' zeg ik tegen Amine. 'Sinds dat hij mijn familie aan raakt' zegt hij. Ik zucht. 'Is hier ergens alcohol' zeg ik. Nassim kijkt me raar aan. 'Dit pistool moet weg met mijn vingerafdrukken' zeg ik. Hij kijk in de koelkast en ziet daar een fles staan. Ik doe de alcohol op het pistool en veeg het dan af met een zakdoek. Ik doe de nooduitgang open en hou me stevig vast. Ik gooi het pistool weg en uiteindelijk zie ik het niet meer. Ik doe de deur weer dicht en ga dan naast Nassim zitten. Ik voel dat mijn arm weer pijn begint te doen. Nassim ziet het en hij kijkt me direct bezorgd aan. 'Het is niks' zeg ik. 'Laat me gewoon kijken' zegt hij. Hij haalt het verband weg en ziet dat het bloedt. 'Noemen jullie dit een dokter hij heeft het niet eens dicht genaaid' zegt hij boos. Hij pakt weer zakdoekjes en veegt het bloed weg. Hij doet het verband er weer rond en kijkt me aan. 'Als we terug zijn gaan we naar de dokter' zegt hij. Ik leg mijn hand op de zijne en hij kijkt me aan. 'Het is echt niks' zeg ik. Hij doet zijn arm rond mijn nek en ik leun op hem en val dan in slaap.
