Nasser gaat helemaal niet akkoord met wat Samir allemaal zegt maar mij boeit het niet echt veel. Ze hebben mij nodig klaar dat moeten ze maar accepteren. Nassim is dus boos naar buiten gegaan en aan de ene kant begrijp ik het wel. Maar hij moet deze situatie ook gewoon begrijpen. Ik zie dat hij weer staat te roken en kijk hem aan. 'Nassim wanneer ga je is begrijpen dat er niks met mij gaat gebeuren' zeg ik tegen hem. 'Het gaat niet omdat. Sta even in mijn situatie. Mijn vrouw heeft gevaarlijke broers. Is al vaker gestoken, geschoten in het lichaam bij elke missie die we deden. Volgende keer kan het vele erger zijn. Dounia dit is geen film ik meen het.' zegt hij tegen mij zonder weg te kijken. 'Oke ja ik begrijp het maar je moet het accepteren voor die ene keer, dit is de laatste missie die we gaan doen en je weet goed genoeg dat we het gewoon gaan doen voor jou' zeg ik tegen hem. Hij gooit zijn sigaret op de grond, geeft mij een kus op mijn slaap en loopt dan weer naar binnen. Ik kan daar zo niet tegen dat hij mijn woorden negeert. Ik loop na een tijdje ook weer naar binnen en pak een drankje uit de koelkast en ga zitten. Nassim kijkt me helemaal niet aan en dat is zo irritant. Samir komt uiteindelijk naar me toe en vertelt me wat we gaan doen zodra ik binnen mag. 'Dus wij gaan eerst aan Ibrahim zijn advocaat vragen of je binnen mag en die soort dingen. Je doet voor als zijn vriendin. Je komt naar binnen elke camera, elke positie van een politie schrijf je op in je hoofd. Ik weet dat je veel dingen kan onthouden maar deze is echt belangrijk. Voor de zekerheid steken we een camera ergens waardoor wij ook goed kunnen zien.' zegt Samir. 'Ik vind het prima' zeg ik tegen hem. 'Oke is goed ik laat je weten wanneer er papieren zijn zodra je binnen mag' zegt hij. 'Oke app mij' zeg ik. Hij knikt en zonder dat ik kijk naar Nassim loop ik naar buiten en dan heb ik door dat we met zijn auto naar hier zijn gekomen. Ik zucht en loop weer naar binnen, pak zijn hand en neem hem weer naar buiten. 'Wat doe jij' zegt hij. 'Breng me naar huis alsjeblieft' vraag ik. 'Voor wat wil je naar huis, ik ben hier nog niet klaar' zegt hij tegen mij. 'En ik ben wel klaar hier en ik heb geen auto dus breng me naar huis' vraag ik voor de 2de keer. Hij zucht en grijnst. 'Wat kijk je zo' zeg ik op een irriterende manier. 'Niks je bent schattig als je boos bent' zegt hij. 'Ik ben niet boos, je bent gewoon echt irritant bezig je negeert altijd wat ik zeg' zeg ik op een boze manier tegen hem. Hij zoent me, doet mijn deur open en zegt da ik moet instappen. Ik rol met mijn ogen en stap uiteindelijk in.
20:23
Ik kreeg een appje dat ik dus morgen Ibrahim al mag bezoeken. Door goeie connecties mochten we sneller binnen dan normaal. Dat is een goed teken. Ik lig inmiddels in de armen van Nassim op mijn telefoon sinds hij in slaap is gevallen. Ik kijk hem aan en geef hem een kusje op de wang en sta uiteindelijk dan op. We hebben het gedaan vandaag zonder bescherming en heb er steeds een slecht gevoel bij. Ik kijk hem lang aan en doe dan weer verder met de afwas. Het is echt eng om een kind te verliezen en wil zeker niet dat het nog een keer gebeurt. Maar ik wil ook niet elke keer een slecht gevoel krijgen wanneer wij het doen dat is sowieso niet fijn tegen over hem. Wanneer ik klaar ben met te over denken en de afwas maak ik Nassim wakker zodat hij met mij boven tv kan kijken. Het is nog vroeg dus is niet erg. 'Wat is er' zegt hij nadat ik hem wakker schud. 'Kom met mij boven tv kijke alsjeblieft' zeg ik tegen hem. Hij kijkt mij lang aan en uiteindelijk staat hij op en pakt mijn hand en neemt mij mee naar boven. 'Ik kom gewoon mee omdat je schattig bent' zegt hij. Ik bloos en laat hem mij gewoon mee trekken. Morgen is de dag. Ik kan dingen verpesten als mijn hoofd niet mee is. Laten we hopen dat dit goed komt.
