Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 14*

Pov Chloé

'Chloé, je mag plezier hebben, zeker, maar ik vraag me af of je je wel volledig zal kunnen concentreren op de missie. Weet dat je binnen een paar maanden terug afscheid moet nemen.' 

'Maar ik doe toch de missie goed? Ik ben toch info over Gilles te weten gekomen.' Nog steeds verwart kijk ik mijn vader aan. 

Hoe is hij aan die beelden geraakt? 

Plots komt er woede in mij op. Elke cel in mijn lichaam vult zich met woede.

Boos sta ik op en zet mijn handen op het glad bureaublad. Mijn ogen kijken mijn vader woeden aan. 

'Vertrouw je me niet. Denk je dat ik de missie zal vergeten omdat ik even plezier heb met vrienden? Denk je dat ik ook niet weet dat ik binnenkort terug, opnieuw afscheid moet nemen? Denk je dat ik vergeet dat Gilles de fucking moordenaar is van mijn eigen broer? Denk je dat? Is het daarom dat je achter mijn rug de camerabeelden bekijkt?' 

Ik zwijg en laat mijn woorden hem binnendringen. 

Mijn vader zwijgt en kijkt me aan. 

Ik zucht en laat mijn kin rusten op mijn borst. Ik sluit mijn ogen en schud mijn hoofd. Ik kijk terug op en kijk mijn vader aan.

'Ik heb hier in deze dagen meer aan mijn vrienden dan dat ik ooit aan hen heb gehad.' Zeg ik menend. 

'Het is niet zomaar een jongen hé?' Vraagt mijn vader me. Ik kijk hem aan. Bemoedigend glimlacht hij. Wachtend op het verhaal dat ik vertel. 

Net zoals vroeger. Vroeger vertelden we alles tegen elkaar. Over school, vrienden, onze geheimen, maar sinds de dood van mijn broer is dat veel verminderd. 

Ik was niet meer zo open als vroeger. 

De woorden van mijn vader die vroeger me zo wisten op te beuren kwamen mijn hoofd niet meer binnen en konden mijn hart niet meer verwarmen. 

Vroeger ware wij een open boek voor elkaar. 

Mijn vader, mijn broer en ik. Vroeger. Wat was die tijd toch eenvoudig en zorgeloos.

Ik zucht even en zet me terug neer. Mijn ellebogen steunen op mijn knieën, mijn hoofd rust op mijn handen. 

'Ik weet het niet, vader. Er is iets wat me blijft naar hem toe trekken. Hij weet keer op keer mijn aandacht te trekken.' Ik kijk mijn vader aan. Hij buigt naar voor en neemt mijn handen vast.

'Toch zal je er vroeg of laat afscheid van moeten nemen. Het zou hem in gevaar brengen als hij te veel weet.' Ik knik.

'Dat weet ik, maar het is moeilijk. Wat ik nu voel en heb met mijn vrienden heb ik nog nooit gehad. Het voelt als vertrouwd. Precies als vroeger.' 

'Soms moet je mensen waarvan je hou loslaten, juist omdat je van hen houd. Je wilt hen geen pijn doen. Dan is loslaten de enige manier op ze safe te houden. Zeker in onze wereld. Ik weet het dat het moeilijk zal zijn om ze los te laten. Zeker die jongen, maar probeer het te doen. Die jongen moet je loslaten. Laat hem los uit liefde, zodat hij veilig is, want niemand wil zijn geliefde afgeven aan de maffia.' Bemoedigend kijkt hij me aan en geeft me een kneepje in mijn handen. 

Ik knik en forceer mijn lippen tot een glimlach. 

'Ik wil niet dat mijn dochter opnieuw zoveel pijn heeft als 5 jaar geleden. Dat verdien je niet. Daarom moet je jezelf beschermen tegen die pijn.' 

Ik zucht diep. Ik weet dat hij gelijk heeft.

'Dan zal ik vanavond met iemand moeten praten.' Mompel ik meer voor mezelf. 

'Doe wat voor jou het beste lijkt, Chloé. Ik ben trots op je, weet je dat.' Een oprechte glimlach siert ons gezicht. 'En ik op jou.' Zeg ik terug. 

Ik bijt op mijn lip en de zoveelste zucht rolt over mijn lippen. 

Mijn ogen glijden over het water dat de maan en de sterren reflecteert. 

Mijn blik glijdt naar boven toe en bekijken de sterren en de maan. 

Eén ster schijnt feller dan de anderen en een tijdje blijf ik kijken naar de ster. 

'Ik hoop dat je trots op mij bent mijn brother. Ik mis je.' Fluiter ik naar de ster toe. 

Opnieuw zucht ik en neem mijn gsm uit mijn zak. Ik open mijn contacten en open de chat met River. Ik stuur enkel mijn locatie. Hopelijk begrijpt hij wat ik bedoel, want woorden om hem te zeggen wat ik bedoel heb ik op dit moment niet. Ik steek mijn gsm terug weg en leg mij neer op mijn rug in het gras. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en uit. 

De rust die overheerst in het bos neemt mijn lichaam over. 

De vogels zingen rustig hen lied uit. 

Het water dat ritmisch tegen het rand van het meer raakt neemt mijn ademhaling over. 

Langzaam adem ik mee op het ritme van het water. 

Ik open mijn ogen en kijk terug naar de ster. 

Ik hef mijn hand op en mijn vingertoppen gaan langs de contouren van de ster. Het voel of ik het echt aan raak. Of ik mijn broer aan raak. 

Zijn haren dat altijd warrig maar toch zorgvuldig voor zijn gezicht lagen. 

Zijn stoppelbaard die hij altijd liet staan omdat hij dat mannelijker vond. 

Zijn bruine ogen waarmee ik altijd sprak. 

Wij hadden geen woorden nodig. 

Die hadden onze ogen in overvloed.

Ik laat mijn arm terug naar mijn lichaam vallen. Opnieuw verlaat een zucht mijn mond. 

'Ik weet dat je me nu boos aan het aankijken voor het gene wat ik nu van plan ben. Maar soms moet je de mensen waarvan je houd loslaten om ze te beschermen.' Herhaal ik de woorden van mijn vader. 

'Sorry brother. Maar ik heb geen keus.' Fluister ik zacht. 

'Chloé?' Een vragende stem haalt me uit mijn gedachten. 

Snel sta ik recht en kijk achter me. Een licht schijnt heen en weer, maar blijft dan op mijn hangen. Het licht komt dichter naar me toe en een paar meter voor me gaat het licht uit. De donker overheerst terug de plek waar we zijn.  Een schim komt voor me staan in de open ruimte.

Door de volle maan kan ik zijn gezicht goed zien. 

Mijn ogen glijden over zijn gezicht. 

Ik kijk in zijn ogen en merk dat hij me ook aan het aanstaren was. Mijn wangen worden warm, ik ben blij dat ik met mijn rug naar de maan sta zodat hij de blos op mijn wangen niet kan zien. 

'Ik had mijn kamer romantisch ingericht maar dit is vele malen beter.' Grijzend kijkt hij me aan. Ik lach en geef hem een speelse duw tegen zijn borst.

Ik draai me om en ga me terug neer zetten in het gras. Vanuit mijn ooghoek zie ik River naast me komen zitten. Beide staren we een tijdje in stilte naar het water. 

Ik wil het moment zolang mogelijk uitstellen. 

Nog even genieten van het gevoel wat nu in mijn lichaam zit.

Rust. 

De rust die ik al jaren zoek na de dood van mijn broer voel ik nu in elke cel van mijn lichaam. 

Jammer dat ik die rust nu al weer moet afgeven. 

Ik had er graag nog wat langer van genoten. 

--------------------------------------------

Hola

Hoe was ie?

Hoe vinden jullie het tot nu toe?

Comment 💬

vote ⭐

and follow 💙

XOXO