Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 76*

pov Chloé

'Ik zal je missen.' Stevig omhels ik Emely waarna Sarah volgt. Door omstandigheden vertrekt ze later dan gepland maar nog steeds ziet ze het volledig zitten. 

'Ik jullie ook meiden. Ik bel zodra ik kan en zoveel ik kan.' Tranen stromen over haar wangen en bij Sarah en mij scheelt het ook niet veel.

'Oh kom op vertrek nou maar, voor we hier staan als drie jankende meiden.' Lacht Sarah. Lachend slaan we nog eens onze armen om elkaar heen maar laten dan elkaar terug los.

'Jongens, geef mij ook nog eens een knuffel.' Streng kijkt ze hen aan als ze enkel even een hand opstaken en een soort van gedag mompelden. Grinnikend slaan Jace en River hen armen om haar heen. Lucas hebben we niet kunnen overtuigen om mee te gaan. Hij was te druk bezig zei hij. Met wat weten we niet maar we zouden het wel zien. Nu vind ik hem een ongelooflijke lafaard. Ik heb het hem ook gezegd, hij haalde alleen zijn schouders op en ging terug verder met zijn game te spelen.

'Ja, ja. Genoeg.' Ze slaat op de armen van de jongens die haar lachend los laten. 'Oh zuurstof, ik dacht dat ik ging stikken.' Overdreven hapt ze naar adem wat een duw van mij oplevert.

'Sukkeltje toch.' Grinnik ik. Lachend steekt ze haar tong naar me uit en doet haar zware trekrugzak over haar schouder.

'Tot over een maandje kleine kindjes.' Glimlachend zwaait ze naar ons en draait zich dan om.

'Tot over een maandje Ems.' Roepen we haar na. Lachend draait ze zich nog eens om een zwaait nog eens.

'Wacht!' Een stem laat ons verschrikt opkijken en laat Emely stil staan.

'Wacht.' Haastig zien we iemand naar ons toe rennen met zijn armen in de lucht. 

'Wacht.' Hijgend komt de jongen tot stilstand en merken we dat het Lucas is. 

'Ik ga met je mee.' Zegt hij resoluut. 

'Wat?' Klinkt Emely vol ongeloof terwijl haar ogen over  zijn grote, zware trekrugzak gaan. 

'Ja, dit kan niet verder Ems. Ik hou van je, en ik laat je niet gaan. En zeker niet in je eentje, je bent een vrouw.' Klinkt hij streng. 

Een glimlach komt op mijn gezicht. That's the spirit, denk ik bij mezelf. 

'Wat bedoel je daarmee?' Emely kruist haar armen voor haar borst en kijkt hem met samengeknepen ogen aan.

'Dat je niet in je eentje in vreemde landen moet rondtrekken. Je bent kwetsbaar en ik wil niet dat je iets overkomt.' 

'Ik heb geen babysitter nodig.' Moppert ze.

'Verd*mme Ems, ik hou van je en ik kan hier niet meer tegen. Ik ga met je mee en we praten dit uit, onderweg. Ik kan dit niet langer. En nu houden we erover op tenzij je ons vliegtuig wilt missen.' Vastberaden neemt hij haar hand vast en trekt haar met hem mee nadat hij ons kort heeft begroet. 

Glimlachend kijkt ik de twee na. 

---------------

'Maar daar gaat het toch niet om? Ik heb het toch op het schema geschreven? Ik snap echt niet waar jij je druk om maakt.' Schreeuw ik naar River toe. 

Boos slaat hij zijn armen voor zijn borst en kijkt me even woeden terug.

'Je snapt mijn probleem niet?! Het gaat me niet om dat stom schema Chloé. Het ging erom dat we vrije tijd met elkaar konden doorbrengen. Maar dat gaat niet als jij dat om de minuut veranderd of er iets bij zet wat er gisteren nog niet opstond.' 

'Gisteren was ik er toch?' Sis ik naar hem en voer zo veel mogelijk kanonskogels af met mijn ogen. 

'Ja een uur te laat omdat je zogezegd iets belangrijks moest doen op voor je pappie.' Zegt hij het laatste met een kinderstem.