Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 73*

pov River

Verveeld loop ik de woonkamer in. Zuchtend plof ik naast Chase neer die fanatiek aan het gamen is.

'Wil je ook?' Vraagt hij zonder zijn blik af te wenden.

'Nee, is goed.' Zeg ik en luister half naar het commentaar dat hij geeft. 

'Weet je al wat je gaat doen morgen?' Vraagt hij me na een tijdje.

'Morgen?' 

'Ja, het is Chloé haar verjaardag. Heeft ze je dat niet gezegd?' Vragend zend hij me een blik toe voor die weer gericht is op het scherm voor ons. 

Ik antwoord niet en sluit kort mijn ogen. 

'Weet jij Chloé zijn?' Vraag ik en sta al op.

'Boven. Bureau.' Krijg ik terug. Ik knik en loop de trappen op. 

'Chloé?' Ik klop op haar deur en open die dan.

'River? Alles goed?' Vanachter haar bureau kijkt ze me vragend aan. Verschillende dossiermappen liggen open op haar bureau.

'Nee, ik verveel me gewoon dus ik dacht dat ik wel even bij je kon komen kijken.' Zucht ik terwijl ik me neer plof in de zetel die in de hoek staat en begin het kussen in de lucht te gooien. 

'Nodig de jongens uit. Ik heb nog veel werk River, ik had je dat trouwens gezegd dat ik nog werk te doen had.' Zegt ze een stukje verwijtend. 

'Sorry dat ik je stoor hoor, maar volgens dat je mijn vriendin bent merk ik daar niet veel van. Ik zie je amper. Je bent altijd maar aan het werken.' Zeg ik geïrriteerd terwijl ik opsta en mijn armen voor mijn borst sla.

Ze zucht, staat op en komt voor me staan.

'River, je weet ook wel dat ik het niet zo bedoelde.' 

'Dat weet ik, maar ik vind het toch vervelend dat ik de laatste tijd minder tijd met je kan spenderen. Je werkt altijd maar of traint of je hebt vergaderingen. En wanneer je dan eens een moment vrij hebt moet ik gaan trainen.' Zeg ik koppig. 

'We zijn bezig met een nieuwe opdracht. En aangezien ik binnenkort het hele bedrijf van mijn vader overneemt op er langzaamaan meer en meer werk naar mij toe geschoven. Ik ben er 's avonds toch?' Zucht ze terwijl ze in haar gezicht wrijft.

Plots ziet ze er moe uit. Ik zucht en laat mijn handen over haar armen glijden. 

'Ik mis je gewoon. Je eet nooit mee, alhoewel Chase en Linda echt leuke mensen mis ik gewoon mijn meisje. Ik weet dat je moet werken, maar het lijkt alsof je gewoon geen tijd meer voor me neemt. Ik mis het vroegere gewoon.' Mompel ik het laatste en laat mijn handen langs mijn zij hangen. Meteen kijkt ze op en staan haar ogen groot.

'Nee nee, dat is het laatste wat ik wil. Ik heb het nu gewoon druk ik beloof tijd voor je te maken. Er is niets veranderd tussen ons River. Toch?' Smekend kijkt ze me aan. En alhoewel ik wil toegeven zijn andere woorden al sneller mijn mond uit.

'Er is wél veel veranderd. We wonen samen in het zelfde huis maar toch zie ik je amper. Hoelang is het geleden dat wij nog eens genoten hebben van elkaar aanwezigheid? Je vertelt me ook amper dingen over wat je doet. Ik ben je vriend en ik weet graag waar mijn vriendin mee bezig is. Is dat nou zo raar?' Zeg ik scherper dan ik bedoelde.

Ze zwijgt en slaat haar blik neer. 

'Je hebt me zelf niet verteld dat het morgen je verjaardag is.' Klink ik verwijtend. 

Opnieuw zwijgt ze wat het pijnlijk gevoel in mijn borst doet groeien. Ze weet dat ik gelijk heb, maar ergens had ik verwacht dat ze me zou tegen spreken, me zou overhalen dat ze het ging veranderen. Dat ze me meer zou betrekken in haar leven. 

Want zo voelt het. We leven samen in één huis maar het lijkt of we niet samen wonen. We zien elkaar amper, 's avonds is ze zo moe dat ze meestal gewoon meteen in slaap valt of pas laat thuis komt van een vergadering en 's morgens al weer vroeg aan het werk is.

'Ik mis de eerste weken dat ik hier was. De weken die we samen spendeerden. Ik mis je. Was alles fake? Gewoon even me een goed gevoel geven en dan mij gewoon-' Ik gooi mijn handen in de lucht en zoek achter woorden die ik niet vind.

'Nee, dat is niet mijn bedoeling. Het is ook een beetje zoeken voor mij River.' Ze slaat haar armen voor haar borst en kijkt me boos aan.

'Ik heb het beste voor je proberen te doen. Ik heb geprobeerd je een thuis gevoel te geven na die hele vervelende situatie. Ik heb dit nog nooit gehad River. Ik moet nog zoeken hoe ik alles moet gaan combineren. Mijn werk moet gedaan worden, jij vraagt om mijn aandacht. Het is ook niet gemakkelijk.' Verwijt ze mijn uitval van daarnet. Haar ogen lijken donkerder en kijken me doordringend aan.

'Dat begrijp ik ook. Maar er moet toch een oplossing zijn. Kunnen we geen uren afspreken? Dan hebben we wat meer tijd voor elkaar en kan jij ongestoord werken op de afgesproken uren. Net zoals je zou geen werken in een bedrijf of zo.' Stel ik voor. Haar houding verzacht en nadenkend knikt ze.

'Ik zal een oplossing zoeken River. Geef me een beetje tijd.' Zegt ze zachtjes terwijl ze mijn handen vast neemt.

'Sorry.' Zeggen we tegelijkertijd waarna we glimlachen. 

'Ik stop vanavond wat vroeger. Laat mij nog een uurtje werken en dan ben ik helemaal van tot uw beschikking.' Fluistert ze terwijl ze op haar tenen gaat staan en haar lippen op de mijne plant.

Gretig zoen ik haar terug en laat mijn handen over haar rug naar haar billen glijden. Ze begrijpt mijn hint en slaat haar benen om mijn heupen heen. Een kreun van verlangen verlaat mijn mond als haar handen in mijn haar zitten en haar mond mijn nek verkent. Ik loop haar bureau uit onze slaapkamer in.

'Ik heb een deadline die ik moet halen.' Mompel ze als ik haar nek kus.

'Dat kan wachten.' Fluister ik terug en trek haar shirt uit. 

En plots deed het er niet meer toe. Het was alleen wij twee. Onze lichamen die verlangden naar elkaar. Onze ogen die terug hun gesprek begonnen zonder onze mond. 

Dit hielp we weer herinneren waarom ik voor haar gevallen was en zij voor mij.

Ons hoofd zal spreken wanneer we samen zijn. Maar onze gevoelens en lichamen zullen spreken wanneer we niet bij elkaar zijn. Ons verlangen naar elkaar zal altijd groter zijn dan de stappen die we van elkaar wegzetten. 

Onze wegen zullen nooit naast elkaar lopen, daar zal Chloé voor zorgen. Maar ik weet dat er altijd een brug zal zijn waardoor we die rivier, voorgesteld als de maffia, kunnen oversteken en samen kunnen wandelen over ons pad, of ook wel onze toekomst. 

Ver vooruit denken kunnen we niet. We kunnen geen plannen maken voor over vijf jaar want we weten niet of die plannen dan binnen vijf jaar nog haalbaar zijn. Maar we kunnen wel plannen maken voor binnen een paar dagen.

Of voor morgen.

Ik moet dringend eens kijken wat ik ga doen. Ik wil niet gewoon zomaar gaan eten of ergens iets doen. Ik wil iets speciaals doen maar dan zal ik wel snel moeten zijn want binnen acht uur is het al de volgende dag. 

Alhoewel ik niet verwacht dat Chloé wil wakker gemaakt worden om precies twaalf uur. Want zelf op haar verjaardag kan ze nog altijd een ochtend humeur hebben. En als ze er één heeft is Chloé voor zeker een halve dag humeurig. 

En dat zou wel eens mijn verrassing kunnen mislukken.

---------------------------------

Comment 💬

vote ⭐

and follow 💙

XOXO