Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 54*

poc Chloé

Het eerste wat ik doe als ik de bus uit ben is diep adem halen.

'Aah de heerlijke Franse lucht. Ik ruik de macarons al.' Zeg ik terwijl ik mijn arm over de schouder van Ems sla.

'Mmh, die gaan we zeker eens proeven.' Zegt ze afwezig.

Ik draai me naar haar om en kijk haar aan.

'Wat is er?' 

'Niets.' 

Argwanend  kijk ik haar aan.

'Je kan me alles vertellen.' Zeg ik.

'Weet ik.' 

'Dus?' 

'Niet nu. Straks.' Ze knikt met haar hoofd naar de jongens die komen aflopen.

Ik knik en glimlach naar haar.

'Kom dan halen we onze bagage.' Vlug sleur ik Emely mee voor dat de jongens bij ons zijn.

'Wat is er met jou?' 

'River.' Mompel ik terwijl mijn ogen glijden over de koffers opzoek naar mijn geblokte koffer.

'Ruzie?' 

'Zoiets.' 

Ik loop naar mijn koffer toe, wacht tot Emely die van haar heeft, en lopen dan wat weg van de drummende plek van mensen die hun bagage zoekt.

'Vanavond.' Zeg ik tegen haar.

'Tot die tijd moet ik hem even kunnen ontlopen.' 

'Of je kan gewoon de confrontatie aangaan.' Zegt ze terwijl we naar River staren die nonchalant met zijn handen in zijn zakken staat te lachen met zijn vrienden.

'Waarom is hij zo knap.' Zuchten we beide.

'Wat?' Vragend we tegelijkertijd. 

'Vindt jij River leuk?'

'Vind jij Lucas leuk?' Zeggen we samen.

'Lucas. Is dat je probleem.' Ik wiebel met mijn wenkbrauwen.

Gillend sla ik mijn armen om haar heen als haar wangen rood worden.

Lachend slaat ze haar armen om mij heen.

'Ik ga zo zwaar jullie koppelen.' Fluister ik enthousiast in haar oor.

'Ik wil ook. Maak plaats.' Sarah wringt zich tussen onze armen en lachend maken we voor haar plaats.

'We moeten even voor cupido spelen. Lucas en Ems moeten samen komen.' Grijns ik.

Opnieuw gillen we.

'Dat gaan we zo zwaar doen. Oh en we dreigen er mee dat hij haar moet vragen aan de Eiffeltoren, wanneer het donker is met de lichtjes aan.' Zwijmelend Sarah.

'Nee, geen sprake van. Dat gaan jullie niet doen.' Vastbesloten schudt Emely haar hoofd en verbreekt de knuffel.

'Maar waarom niet, dat is toch super romantisch.' Klaagt Sarah.

'Daarom juist. Al die mensen die kijken, die drukte. Ik heb dan altijd het gevoel dat ik moet toegeven omdat iedereen er op staat te kijken.' 

'We zoeken wel iets anders.' Ik knipoog naar Sarah en neem mijn koffer vast.

'We hebben nog vijf dagen, dat moet wel lukken om hem te overtuigen. Maar we moeten eerst zorgen dat heel dat plein afgezet is.' Lachend neem ik Sarahs hand vast en trek haar mee het hotel binnen.

Protesterend horen we Emely nog mopperen maar loopt ons dan achterna.

'Denk aan de afspraken, mevrouw Whoods.' Dwingend kijkt meneer me aan en houdt de sleutel onze kamer omhoog.