Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 15*

pov Chloé

'Ik heb je naar hier laten komen omdat ik je wat moet zeggen.' Nog steeds is mijn blik gericht op het water.

'Ik- wij- euh.' Stotterend zoek ik naar woorden hoe ik dit kan zeggen. 

Hoe ik kan zeggen dat wij moeten gaan leven als vreemden voor elkaar terwijl we al vaker intieme momenten hebben gehad. 

Hoe kan ik zeggen dat we niet bij elkaar kunnen zijn omwille van de maffia zonder dat ik dat vertel. Zonder dat hij weet dat ik in de maffia zit. 

'Wat is er Chloé?' Ik voel hoe zijn vingertoppen een pluk haar terug achter mijn oor steken en even mijn wang aanraken. 

Ik adem diep in en zeg: 'Wij, dat gaat niet.' Mijn stem klinkt hard en geen emotie is te zien op mijn gezicht.

'Wat?' 

'Wij zullen nooit iets worden.' 

'Hoe maar ik dacht da-'

'Er was nooit iets tussen ons. Dat was gewoon om te kijken of je terug in die val zou trappen als bij Frey.' Ik weet dat ik lieg, maar dat ik nu de enige manier om heb van me weg te duwen. 

Kort kijk ik hem aan en alhoewel het donker is kan ik toch zien dat mijn woorden hem gekwetst  hebben. 

Een rilling gaat door mijn lichaam als hij mijn naam zacht zegt: 'Chloé.' 

Ik negeer hem en blijf voor me kijken. 

'Chloé.' Zegt hij dit keer harder. Opnieuw blijf ik voor mij kijken. Ik voel aan zijn lichaamswarmte dat hij dichterbij is komen zitten. 

'Chloé kijk naar mij.' Ik draai mijn gezicht van hem weg. 

Drie vingers onder mijn kin draaien mijn hoofd naar hem toe. 

'Kijk naar mij.' Dwingend duwt hij mijn hoofd iets omhoog zodat onze ogen elkaar vinden. In een snelle beweging bevind ik me op zijn schoot. Met zijn handen heeft hij mijn gezicht vast en onze voorhoofden leunen tegen elkaar aan. 

'Jij weet ook dat wat je zegt fucking leugens zijn. Zeg me dat je het niet meent.' Doordringend en smekend kijken zijn ogen me aan. Hij is op zoek naar mijn ziel, maar dat zal ik hem niet geven. 

Een zucht verlaat zijn mond. Ik sluit mijn ogen omdat ik de pijn in zijn ogen niet meer aan kan. Ik voel hoe zijn lippen zacht over de mijne strijken.

'Wees eerlijk Chloé. Doe dit je helemaal niets?' Fluistert hij zacht. 

Stilte is wat ik hem geef. 

Zijn lippen gaan over mijn wang naar mijn hals. 

'En dit.' Terwijl hij kusjes zet in mijn hals voel ik zijn hand langzaam onder mijn trui gaan. Zijn hand maakt rondjes rond mijn navel terwijl hij nu ook zijn tong gebruik bij mijn hals. Nog steeds met mijn ogen gesloten adem ik onregelmatig in en uit. 

'Doe dit je helemaal niets?' Hij is aangekomen bij mijn oor en neemt mijn oorlel tussen zijn tanden. 

'Helemaal niets?' Zijn warme adem kietelt in mijn oor. 

'Nee.' Mijn stem klinkt zacht en stil. 

'Nee.' Zeg ik harder. 

'Nee. Dit doet mij helemaal niets.' Zeg ik nogmaals en duw mij van hem af. Ik ga rechtstaan en kijk hem aan. Hij staat ook recht wat ervoor zorgt dat ik terug lichtjes naar boven moet kijken.

'Ik heb je gezegd om mij niet te vertrouwen. Het was je eigen domme fout om dat wel te doen.' 

Zijn gezicht staat vol emotie dat ik niet weet welke het zijn. Hij knikt en ook zijn gezicht wordt nu emotieloos net zoals het mijne. 

'Oké Chloé-' Hij spreekt voor het eerst mijn stem vol haat uit. 

'Je gaat hier spijt van krijgen. Ik maak van jouw leven een hel op school. Dat je me zal smeken om te stoppen en terug te gaan naar het verleden.' 

'Doe vooral wat je niet laten kunt.'

'Ik haat je Chloé.' Zegt hij nog voor hij zich omdraait en terug tussen de bomen verdwijnt. 

Happend naar adem laat ik mijn adem los. Een traan verlaat mijn ooghoek die ik vlug wegveeg, maar opnieuw ontsnapt een traan uit mijn oog. Een snik verlaat mijn mond en huilend laat me op mijn handen en knieën vallen op het gras. 

Ik maak van mijn hand en vuist en begin het gras te slaan. Een schreeuw verlaat mijn mond. "Waarom doet het loslaten van mensen waarvan je houd zoveel pijn?" Ben ik dan zo'n slecht persoon God? Dat ik dit verdien? Heb ik al niet genoeg geleden en afgezien?

'Sorry brother. Ik had het je beloofd, maar ik mocht het niet doen. Ik heb mijn niet aan die belofte gehouden. Again.' Fluister ik.

Ik veeg mijn tranen weg en sta op. Ik draai mij om naar het meer en kijk ernaar. 

"Ik haat je Chloé." Het waren precies de woorden die ik wou horen, want wanneer hij me haat is het makkelijker voor mij om hem los te laten.

Ik kijk omhoog naar de ster die nog altijd fonkelt. Een zucht verlaat mijn mond. Ik draai mij om en loop naar mijn auto. 

De rit naar school is één grote waas. Het lijkt of ik alles op automatische piloot doe. Dat ik op automatische piloot mijn kamer binnen wandel, mijn pyjama aandoe en mijn bed in kruip. 

Gelukkig is er van nacht en morgen geen vergadering. Ze gaan eerst de nieuwe info bekijken en pas wanneer we meer weten opnieuw samen komen. Binnen drie weken is het zover. Dan zal deze missie gedaan zijn en zal ik terug naar huis gaan. Dan zal ik terug alles kunnen achterlaten en River kunnen vergeten. 

Maar voor het eerst in jaren dat ik dit al doe, weet ik dat dit afscheid anders zal zijn dan andere. Vroeger ging ik gewoon weg. Zonder afscheid te nemen. Zo leek het of ik naar een andere school ging. 

"Ik heb hier in deze dagen meer aan mijn vrienden dan dat ik ooit aan hen heb gehad."

Woorden dat ik eerder deze dag zei echoën na in mijn hoofd. Met die woorden val ik uiteindelijk is slaap.

--------------------------------------------------------------------------------

Comment 💬

vote ⭐

and follow 💙

XOXO